Indrukwekkende bezoekjes aan de dorpjes.

Jaja een nieuw verhaal. Maar ik heb het idee dat de meeste dit niet erg vinden. Ik heb de afgelopen week en dagen veel gedaan dus heb dan ook veel te vertellen.
Vorige week 26 dec. is Johan (de voorzitter van de stichting) hier aangekomen. Voordat hij naar Ghana kwam is er een bestuur overleg geweest over de plannen van dit jaar. Door sponsors en door een groot event afgelopen september is er nu best wat geld voor ontwikkelingsplannen. Naast dagopvang, kleuterschool, gehandicaptenopvang en weeshuis werkt de stichting ook in dorpjes in de omgeving. Daar slaan ze waterputten, bouwen ze schooltjes en klinieken. Dit zijn namelijk de 3 eerste prioriteiten van de mensen in de dorpjes. De overheid bouwt wel waterpompen maar dat gebeurd alleen in de dorpjes en steden op het zicht. De dorpjes die wat verder de bush in liggen die hebben dus geen waterput of waterpomp, geen school en ook geen kliniek als een stichting die niet bouwt. Hiervoor moeten ze dus meestal kilometer(s) lopen voordat ze ergens zijn.

Donderdag 27 december zijn we met Johan, Solo, de ouders en zusje van Joanne en een vriendin en Martha en Amanda (2 meiden uit het kindertehuis) naar verschillende dorpjes vertrokken. Solo had ongeveer 2 weken geleden al alle dorpjes geïnformeerd welk tijdstip we kwamen dus ze wisten dat we eraan kwamen. Als eerste reden we naar het dorpje Addeakrom. Normaal gesproken rijdt er naar dit dorpje helemaal geen taxi omdat de wegen zo slecht zijn. Onverhard, diepe kuilen, heuvels, scherpe bochten ja wat zal ik er nog meer van vertellen.?! (ik zal weer proberen wat foto’s te plaatsen ervan. De vorige keer lukte dat niet helemaal met het internet) Na flink wat heen en weer geschud komen we dus aan bij het dorpje. Waar wij stoppen is maar een klein deel van het dorp maar het is best wel verspreid over een groot gebied. Er wonen ongeveer 1000 mensen in het dorpje en de dorpjes eromheen. Deze mensen hebben nog geen waterpomp/waterput. Ze halen nu hun water uit een vervuilde poel. We zijn er langs gereden toen we kwamen er ligt gewoon kroos op en het is echt soort moeras water. Nu kunnen de mensen hier nog wat water halen omdat het droogseizoen nog niet heel lang geleden begonnen is, maar rond februari is dit niet meer mogelijk want dan is het water gewoon op. De mensen moeten dan 2 uur lopen voor hun water. Het was echt te bizar voor woorden toen we dit hoorden. Wij zaten daar met onze rugzak vol met flesjes gekookt drinkwater omdat ze anders ziek worden en hun drinken moeraswater.. Maar gelukkig konden wij hun het goede nieuws verkondigen dat ze dit jaar, in januari, gaan beginnen aan de bouw van een waterput. En er is afgesproken met de projector dat hij in januari af moet zijn dus voor hun ‘vieze’ water op is. Wauw dit was echt geweldig nieuws voor de mensen want dit was iets wat ze zeker nodig hadden. Alle mensen kwamen ons nog een keer een hand geven om ons te bedanken, want ze waren zo enorm dankbaar. Toen wij ons gesprek hadden afgesloten hoorden we ineens een heel hard gekukelekuud en keken achter ons. 5 jongens waren een haan voor ons aan het vangen. Die kregen we mee als bedankje. Toen we terug reden en stopten we bij de poel. De dorpelingen kwamen achter ons aan en lieten zien hoe ze waterputten en hoe vies het water is. Daarbij vertelden ze dat ze het dan eerst een paar uur laten staan zodat alle vieze deeltjes naar beneden zakken en dan kunnen ze het gaan gebruiken. Heel bizar dat dit nog gewoon gebeurd.

Nadat we ook hier klaar waren zijn we door gereden naar het volgende dorpje. Daarvoor moesten we in een heel ander deel van de bush zijn. We reden naar Adampakrom. Hier waren ook maar een paar huisjes te zien toen we aankwamen en de communicatie was toch nog beetje mis gegaan want de hoofd van het dorpje was er niet dus we konden nog niet beginnen. We zijn toen maar stukje de bush en farm ingelopen. Echt prachtig was het daar. We kwamen uit bij allemaal cacaobomen. En hebben toen weer heerlijk een cacaoboon mogen leeg eten. Om de cacaoboontjes zit een vrucht en die is zooo lekker, dus dat wachten was nu helemaal niet zo erg ;) Toen er wat meer mensen waren aangekomen en het hoofd van het dorp konden we beginnen met onze aankondiging. Ook hier moeten de mensen lang lopen voor hun water. En 3 jaar geleden is hier een man overleden door het drinken van vervuild drinkwater. De vrouw is achtergebleven met 6 kinderen. Maar nu kregen ze het verblijdende nieuws dat dit jaar in de maand januari hier en waterput wordt gebouwd. Ook deze mensen waren zo blij dat ze allemaal een hand kwamen geven. 1 man kon bijna niet lopen zijn ene been moest hij meeslepen en liep met een houtenstok (gewoon van een boom) maar hij wilde ons ook perse allemaal een hand geven als betoon dat ze echt heel dankbaar waren. Toen wij wilden vertrekken werd er een grote stok gepakt en zo werd er even een papaja uit de boom geslagen. Deze kregen we mee als bedankje.

Als laatste dorpje voor deze dag reden we naar Nkran-ketewa. Dit dorpje ligt dichtbij Adampakrom. Hier waren de mensen wel goed voorbereid. En in de kerk stonden al bankjes en stoelen voor ons klaar. Ook de veel mensen waren aanwezig en zaten netjes te wachten op ons. Ook hier stond het hoofd van het dorp vooraan om ons te begroeten en zo het woord aan Johan en Solo over te geven. In dit dorp zijn al verschillende werkzaam heden verricht dus de mensen kennen Johan en Solo al. Maar omdat dit dorp wat centraler ligt komen hier de mensen vanuit de omgeving nu hun water halen en naar school. De school bestaat nu alleen uit wat bamboestokken en wat riet. De kinderen hebben ook geen schoolbanken. Dit laat wel zien hoe armoedig het allemaal is. De dorpelingen hebben dus aan Johan aangegeven wat ze heel graag een schoolblok wilden van 4 klas lokalen en dat dit hun en vooral de kinderen al enorm zou helpen. Na veel gebed mochten wij nu gehoor geven aan deze vraag en bede. Dankzij de sponsors en de rally van afgelopen september konden wij de mensen en kinderen uit Nkran-ketewa vertellen dat ze inderdaad een schoolblok krijgen van 4 lokalen. De mensen waren enorm blij en sommigen moesten zelfs even een traantje wegpinken. Dit was niet het enige wat we konden vertellen, maar omdat de sponsor dit situatie zag en ervan schrok is er meer geld geschonken zodat er zelfs nu ook al een tweede blok gebouwd kan worden. Nou dit was natuurlijk helemaal geweldig. De mensen hier kwamen ons ook weer allemaal een hand geven samen met hun kinderen. De kinderen waren enorm blij want ze kregen een nieuwe school en bij die school hoorden ook schoolbanken J Al de blijde gezichten konden wij nog een keer verblijden met de lolly’s die we meegenomen hadden. De chief (hoofd van het dorp) liet het stuk grond zien aan Solo en Johan en zo had ik even tijd om de lolly’s van de kinderen open te maken en even volleybal te spelen met wat jongetjes. Ook hier kwamen we weer aan met eten als bedankje. Het toppunt van die dag zat in een doos en je zult het niet geloven maar het was een konijn. Nou die had ik in al die 3 maanden Ghana nog niet gezien in Ghana. Zo namen we afscheid van dit dorpje en vertrokken we naar huis. Omdat je niet hard kan rijden door de bush en de dorpjes ver liggen was het inmiddels half 3 en we vertrokken 10 uur dus we hadden onze bezigheid wel gehad voor vandaag.

Zaterdag 29 december zijn we nog een dag dorpjes wezen bezoeken. We begonnen deze dag bij Dweneho. De weg hier naar toe was misschien nog wel erger dan naar de dorpjes van donderdag. Best wel hoogte verschillen in de gebieden, mega kuilen, hele smalle stukken, scheve stenen, water plassen, modder en alles onverhard. We werden door een grote groep bij een splitsing van de weg opgewacht. De mensen hadden zich hier verzameld want hier was het centrale punt van verschillende omliggende dorpen. De mensen waren erg blij om ons te zien en kwamen ons dus weer allemaal een hand geven. Ik heb weer heel veel bruine/zwarte handen geschud deze dagen ;) Nadat Solo ons had voorgesteld gingen we over tot de aankondiging. Dat ging elke keer een beetje hetzelfde, maar dat heb ik jullie nog niet uitgelegd. Johan vertelde het in het Engels wat hij wilde vertellen en dan vertaalde Solo het in het Twi. Want juist in dorpjes is niet iedereen naar school geweest of gaat naar school dus kunnen dan ook geen Engels. Hier was ook weer een dringende vraag naar water. De mensen drinken hier namelijk uit beekjes en in het droog seizoen moeten ze 8 kilometer lopen voor hun water naar Nsoatre. Ook hier mochten we de dorpelingen vertellen dan ze in januari al gaan beginnen aan het slaan van de nieuwe waterput. Alle mensen waren ook weer heel blij en kwamen dus allemaal nog een keer langs om ons een hand te geven. Terwijl we onze aankondiging deden zag ik een meisje van ongeveer 5/6 jaar en moest elke keer overgeven en was heel slap. Toen ze even werd opgetild zag ik ook een grote wond op haar been die er heel slecht uit zag. Ik voelde even aan haar hoofd en ze was behoorlijk koud. Ik was best bezorgd en wilde eigenlijk dat ze meeging met ons zodat we haar konden afzetten bij de kliniek in Nsoatre. Toen alle dorpelingen een hand gingen geven aan Johan en de andere blanke ;) ben ik even naar Solo gelopen en de situatie uitgelegd. Solo gaf gelijk aan dat ik het meisje met het moeder moest halen. Toen hij ze zag mocht ze gelijk in het busje zitten om met ons mee te gaan. Zo zijn dit meisje en haar moeder met ons meegereden naar Nsoatre om naar de kliniek te gaan. Solo vertelde me dat dit vaker gebeurd en dat er dan soms niet naar de kliniek gegaan wordt of Solo niet bellen en dat zo gebeurd het dan dat zo een kind overlijd. Ik schrok hier echt enorm van en was blij dat wij dit meisje mee hadden kunnen nemen. Dit laat ook weer zien hoe hard er water en een kliniek nodig zijn, ook in dorpjes!

Nadat we het meisje hadden afgezet bij de kliniek en de dokter hadden ingelicht zijn we verder gereden naar de volgende dorpjes.Nkwantaso was het volgende dorpje waar we naar toe gingen. Dat was 3 kwartier rijden door de bush. Een prachtige omgeving maar vreselijke wegen. We werden hier ook weer opgewacht door de dorpelingen in hun kerkgebouw wat niet van meer bestond dan van wat balken en een dak van golfplaten. Ze waren erg blij om ons ze zien en de kinderen kregen nog even schonere en mooie kleren aan voordat we konden beginnen. In januari 2018 heeft dit dorp een waterput gekregen en toen hebben ze ook gevraagd om een kliniek. De mensen waren erg verrast dat wij nu al kwamen met verblijdend nieuws dat ze dit jaar een kliniek krijgen die in juli klaar zal zijn. Nadat Johan en Solo de aankondiging hadden gedaan was het voor ons tijd om het 1 en ander uit te delen. We hadden kleren mee en lolly’s. Zo hebben we heel wat mensen blij kunnen maken met nieuwe kleding en alle mensen met een lolly waar ze ook al enorm blij van worden. Nadat er weer het 1 en ander bij het busje werd gezet als bedankje. Kregen we nog een vreugde dansje van 1 van de mannen van het dorp. Hierna werd onze planteen, yam, (losse) sinaasappels en de haan in de bus gestopt. Zo zat ik heerlijk in de bus met een haan naast me voeten en rollende sinaasappels door de bus op naar het volgende dorpje. Dit dorpje heet Kantro en ligt een half uur rijden van Nkwantaso vandaan. Hier werd gewerkt aan een nieuwe kliniek. De mensen uit dit dorp en de dorpen erom heen moeten nu naar de kliniek in Sunyani 10 km verderop. De kliniek hoopt over een paar maanden klaar te zijn. Dankzij een sponsor konden Johan en Solo hun het goede nieuws brengen dat ze ook meubilair krijgen voor deze kliniek en een motorfiets. Zodat in geval van nood de verpleegkundige of dokter snel naar een dorp kan of een patiënt naar het ziekenhuis kan brengen.

Vervolgens toen we terugreden van het dorpje Kantro kwamen we langs de senior high van de stichting. Een grote groep jongeren hebben in de zomervakantie helpen opbouwen van een nieuw gebouw. We gingen nu een kijkje nemen hoe het erbij stond en hoe ver het was. Inmiddels waren we het behoorlijk zat al dat zitten, rijden, heen en weer geschud en wachten enz dus toen we klaar waren op de school zijn we naar huis gegaan..

Het waren 2 indrukwekkende dagen. Heel bizar om te zien dat hier mensen nog vervuild water moeten drinken en anders soms meer dan een uur moeten lopen voor schoon water. En ook heel bijzonder dat mensen dus soms niet naar een kliniek gaan of te laat wanneer zij of hun kinderen ziek zijn omdat het zo ver weg is en dan hun kind naar de kliniek moeten dragen of zelf er niet genoeg krachten voor hebben. Bijzonder hoe Solo ervaart dat God hier aanwezig is, omdat er toch veel mensen in leven blijven ondanks het ontzettend vieze drinkwater en in de buurt geen kliniek of dokter. Ik wil jullie ook vragen of jullie voor deze mensen willen bidden want dat is naast geld geven het enige wat wij nu en jullie vanuit Nederland kunnen doen.

Gelukkig kan ik jullie wel meedelen dat het meisje dat naar de kliniek moest weer thuis is en na medicijnen via het infuus en medicijnen mee naar huis snel is opgeknapt! Oei dit is wel een heel lang verhaal geworden maar ik hoop dat het niet TE lang was voor jullie. Ik ga weer proberen wat foto's online te zetten maar het internet is echt vreselijk dus ik weet niet of het lukt.

Liefs Berthine

Kerstdagen in Ghana

Ja wat zal ik jullie eens vertellen over onze kerst hier..
Als ik heel eerlijk ben heb ik totaal geen kerstgevoel gehad. Al weken van te voren vroegen de mensen naar onze kerstjurk. Nou Joanne en ik hebben dus allebei een kerstjurk laten maken. Hoe dit allemaal gegaan is zal ik niet teveel over uitweiden, maar de jurk was sowieso niet in 1 keer goed. Ook de stijl van de jurk die we gekozen hadden, kwamen totaal niet overeen met de jurk die we uiteindelijk aan hadden maargoed we hadden een nieuwe kerst jurk ;) Verder doen ze hier ook niet aan advent dus echt voorbereiding op kerst hadden we ook niet. Wel werd er heel veel over de kerst gepraat en vonden alle mensen uit Nsoatre het geweldig dat wij hier waren met kerst. Zo werd ons een nieuwe groet aangeleerd door onze collega’s. Deze groet zeggen de mensen tegen elkaar zeggen rond kerst en oud en nieuw. Ook werd ons het antwoord daarop aangeleerd zodat we hier vriendelijk kunnen reageren. Het was geweldig om de gezichten te zien van de mensen op de markt toen wij het voor het eerst zeiden. Dat werd ook flink rondgebazuind door de verkoopster. En dan mag je het gerust nog 5 keer herhalen voor verschillende verkoopsters omdat ze het ook graag willen horen.

Verder werd er al druk overleg gedaan met de Juliët en Solo wanneer we samen zouden eten met kerst en wanneer alleen en wat we dan gingen eten. Naast dit alles werd er in de kerk ook echt aandacht aan besteed dat we aan het einde kwamen van het jaar en dat het bijna kerst was. De week voordat het kerst was, hadden we vanaf donderdag tot en met maandag elke avond kerk. Er waren speciale tenten buiten gezet zodat we met z’n allen kerk konden houden. Wij zijn ook geweest ook al verstaan we er niet altijd alles van. Onze dominee wil graag vertalen dus hier heeft ons af en toe geholpen. Ook hebben we 1 avond met z’n allen een film gekeken. Waarin een grote les zat voor mensen. Helaas werd dat allemaal niet vertaald maar de weeskinderen hebben ons de grote lijn van het verhaal verteld. Het aparte is dan wel dat het totaal niet gaat over het kerstevangelie, maar meer dat we aan het einde komen van het jaar. En dan we allemaal gespaard zijn een jaar lang en dan dit allemaal zegeningen zijn om dankbaar voor te zijn, maar ook dat we moeten waken voor ons sterven. En dan moet het wel goed zijn tussen jou en God! Er was ook 1 avond dat ze alleen maar hebben gebeden, gezongen en gedanst (dat kan niet afzonderlijk van elkaar ;)) Dan zingen ze wel voornamelijk kerstliederen in het Twi.

Dinsdagmorgen vroeg kwamen de ouders, zusje van Joanne aan samen met een vriendin. Toch wel erg leuk om met wat familie/vrienden vakantie te houden, kerst te gedenken en oud en nieuwe te vieren. Omdat ze een lange reis hadden gehad zijn hun lekker in bed gekropen. Joanne en ik zijn naar de kerk gegaan. Wij gaan altijd naar de jeugdkerk omdat ze het daar vertalen in het Engels. Vandaag zou een speciale dienst worden, want het was kerst en dan krijgt iedereen zijn/haar kerstgift. Dus de weeskinderen hadden er helemaal zin in. De kerk zat vandaag heel vol, omdat alle jongeren terug waren van school. Ze hadden nu vakantie en dan ze wonen bij hun school dus zijn dan niet in Nsoatre. Ook hier hadden we niet een preek over het kerstevangelie maar ging het over de wijze en dwaze bouwer. Nadat we geluisterd hadden naar de preek en gezongen hadden, was het tijd voor onze kerstgift. Iedereen kreeg een ijsje en koekjes. Geweldig!

Thuis gekomen waren de voorbereidingen in volle gang. Er werd eten klaar gemaakt en de (zelfgemaakte) slingers werden allemaal opgehangen. Het weeshuis ziet er nu erg feestelijk uit. Ook moest er nog vlees klaargemaakt worden, maar voordat dat kon moest de geit eerst nog geslacht worden. Dat gingen de jongens van het weeshuis dan maar even doen. Verser vlees kan dus haast niet. Ik was wel heel blij dat wij hadden aangegeven dat wij deze dag alleen zouden eten ;)
En al helemaal voor onze gasten, want op je eerste dag in Ghana een net, zelf geslachte geit eten is misschien wel wat heftig.

1^ste kerstdag is een dag waarop ze kerst herdenken en minder uitgebreid vieren met familie en eten enz 2^de kerstdag is meer een feestdag in Ghana. Wij wilden deze morgen met z’n allen naar de kerk gaan, maar toen ik om 5 uur wakker werd hoorde ik de kerk al en om 7 uur stopte die. Helaas dat ging dus niet lukken want de rest sliep nog en dit was ook wel een beetje heel vroeg… Vandaag zouden we wel met het kinderen uit het weeshuis eten. We zouden vandaag het meest favoriete gerecht van de Ghanezen eten; FUFU. Dit is een brij van gestampte planteen en cassave. Omdat dit allemaal gestampt moet worden, neemt dat best wel wat tijd in beslag en ook krachten. De kinderen moeten hier dus echt bij helpen. De meiden moeten dan koken en de brij maken en de jongens moeten het stampen. Maar omdat het hier de ‘gewoonte’ is je kleren/haar/make-up te showen aan de buitenwereld hadden de kinderen ineens bedacht dat ze niet meer met ons wilden eten ’s avonds, omdat ze dan in de middag thuis moesten blijven om het eten klaar te maken dus hun aten het ’s middags al. Zo konden ze toch rondjes gaan lopen over straat ;) Juliet heeft samen met wat jongeren die niet naar buiten wilden onze fufu ’s middags gemaakt. En wat hebben wij ’s avonds genoten van onze fufu met pindasoep en kip erbij! En voor de nieuwkomers hadden we rijst in plaats van fufu als ze het nog niet aandurfden om de fufu te proberen.

Wat misschien ook nog wel leuk is om te weten dan kroeshaar echt niet altijd hetzelfde is ;)
De jongste meiden: Amanda, Sarah en Lisa hadden al aangegeven dat ze met kerst heel mooi haar kregen en dat Juliët dat ging maken. Toen we ’s morgens op de veranda keken zagen we inderdaad deze meiden zitten met Juliët die Lisa d’r haar aan het doen was. Haar haar was helemaal wit, dit bleek een lotion te zijn om zo mooiere lossere krulletjes te krijgen. Nadat ze flink lang heeft gewreven om het erin te krijgen werd het uitgespoeld. Vervolgens moest het even drogen en was Sarah aan de beurt. Nadat Sarah ook de lotion in haar haar had was Lisa weer aan de beurt. Er werd nu een soort zwarte verf in gesmeerd hier werd het mooi zwart van, maar het bleek tegelijkertijd ook gelijk gel te zijn en dan werden de krullen wat harder. Daarna werd er een mooie stijl in gemaakt naar ieders wens. En moesten ze het wat tijd geven om te drogen. Nou met dit geweldige kapsel en hun nieuwe jurken moesten hun zeker rondjes gaan lopen deze middag, want ja iedereen moest je kapsel natuurlijk wel even zien ;)

Wij moesten deze middag nog even wat fruit halen op de markt en liepen dus ook even buiten (waren wel onze kerstjurken vergeten aan te doen) Maar wat zagen de kindjes er allemaal super mooi uit zeg. Echt allemaal mooie jurkjes, mooie kapsels en mooie schoentjes aan. Wij vielen wel een beetje op in onze gewone jurken. Oeps de volgende keer toch maar wat meer geloven van de verhalen dat iedereen over straat loopt met kerst.

Ja het is allemaal echt wel heel anders dan in Nederland verlopen.
Ik hoop dat ik mijn volgende blog z.s.m. kan maken want we hebben best een drukke vakantie met onze ‘gasten’. Waarschijnlijk zal dat ook 1 van mijn laatste blogs zijn, want nog maar 8 dagen en dan zit mijn Ghana tijd erop L

Mijn laatste werkweek

In Nederland zeg ik wel eens wat gaat de tijd snel en daarin ben ik vast niet de enige, maar dat gaat het hier soms ook echt. Ineens was het echt onze laatste week werken, onze laatste week met de gehandicapte kids, laatste week met de daycare, laatste week met onze collega’s, laatste week om onze kennis over te dragen enz. Gelukkig hebben we heel wat kunnen betekenen voor de opvang en de collega’s maar, voor mijn gevoel is het nooit genoeg en zou ik nog zoveel meer kunnen doen, maar van alles is een tijd. Een tijd van komen en een tijd van gaan en een tijd van werken en een tijd van rust. Ik zal jullie dus in dit verhaal iets meer vertellen over hoe deze week nu eigenlijk verliep.

Vorige week maandag zijn we net als gewoonlijk naar het ziekenhuis geweest met Adeleigh en Isaac. Omdat Isaac de operatie niet heeft kunnen ondergaan, krijgt hij hier weer iedere week nieuwe gips om zijn voeten. De dokter legde ons uit dat Isaac niet geopereerd kon worden in Kumasi om dat de doctoren uit Europa (Duitsland) de correctie van de voeten en andere botten niet hebben geleerd op de opleiding. Omdat ze de voetcorrectie toch willen doorzetten gebeurd dat nu elke week met gips. Er is een Nederlandse stagiaire gekomen in het ziekenhuis en die loopt stage/werkt in de werkplaats om spalken en prothesen te maken. Zij heeft Isaac voeten en benen gegipst en gaat daar spalken van maken zodat hij die gewoon aan kan elke dag en hij niet altijd meer gips heeft. Zo kan de oma het gewoon douchen ipv. Heel goed uit kijken of het gips niet na wordt. En zo kan hij hopelijk ook weer wat meer uit zijn kinderstoel omdat hij daar nu eigenlijk niet uitkomt omdat dan het gips misschien stuk gaat. De spalken waren maandag klaar, dus toen zijn we ze wezen halen en toen heb ik Isaac voor het eerst zien staan. In een speciale stoel. Waarin hij met zijn rug en benen vast gebonden stond. Dit was voor hem echt niet heel fijn want die spieren zijn daar helemaal niet op ontwikkeld. Maar voor de dokter, oma en voor ons wel een bijzondere ervaring.

Voor de rest van de week hebben we vooral nog heel veel genoten met de kinderen van de opvang. Veel zingen, klappen, dansen, springen, spelen en gek doen. De collega’s hadden ook echt wel door dat ze er straks weer alleen voor staan. Toch hebben we gezegd gaan we er nog een leuke ‘week’ van maken met elkaar en niet elke keer denken aan het afscheid. We hadden aan Solo gevraagd wanneer de laatste dag voor de vakantie was. Dit was niet heel duidelijk maar hij zei woensdag. Daarom hadden we wat afscheidscadeautjes gekocht voor de opvang en ons afscheid voorbereid. Woensdag morgen lagen al onze cadeautjes klaar en hadden we ons afscheid voorbereid, maar toen we in de opvang kwamen zei Solo tegen 1 van de collega’s; morgen is party day. Okee toch nog een feestje voor de kerstvakantie en dus ook nog een extra dag. Omdat we verder nog niet echt veel hadden klaar staan in de opvang voor ons afscheid hebben we maar net gedaan of we niets hadden voorbereid en alles doorgeschoven naar donderdag. Donderdag weer alles klaargelegd en voorbereid omdat het vandaag wel echt onze laatste dag was. Allebei vonden we het wel heel jammer. Dus even wat extra schootmomentjes met de kinderen en net wat meer spelletjes die je samen kon doen met de kinderen. Al snel hoorden we veel gejuich buiten. Daar kwam een tuktuk aan helemaal vol met drinken. Vandaag is party day en dat betekent een speciale maaltijd met frisdrank erbij. Allemaal heel blije gezichtjes van de kinderen maar niet minder blijdschap bij de leerkrachten. We hadden bedacht om met de opvang een ijsje te eten als traktatie dus gingen Joanne en ik die halen met Elisabeth en Yaw. Heerlijk van die huppelende kinderen mee. Elisabeth zag wat schapen en ging daar even als een herder achteraan. Ze had ze allemaal snel bij elkaar, maar ook heel snel weg gejaagd. ;) De winkel was helaas gesloten dus hebben we uiteindelijk koekjes voor de kinderen gekocht. Toen we terug kwamen van de winkel hebben we onze cadeautjes opgehaald. Elisabeth had al gelijk door dat zij een bal in haar cadeautje had dus liep al stuiterend met haar inpakpapier er nog om heen al te spelen met de bal. Bijna alle kinderen konden een cadeautje uitpakken. 1 cadeautje wisten de collega’s niet zo goed wat ze met dat speelgoed moesten. Er zaten speeltjes in voor een watertafel en voor een zandbak. Maar dat kennen ze hier eigenlijk echt niet. We hebben dus toen verteld dat dankzij de sponsors er nu een watertafel en een zandbak voor hun wordt gemaakt en dat die na de vakantie dus komt. Ze waren echt heel blij en dankbaar. We hebben met elkaar gedankt en gebeden voor de tijd die we met elkaar gehad hebben en voor alles wat wij hebben kunnen betekenen voor de kinderen. En voor hetgeen ze gekregen hebben van ons en de sponsoren. Wat mooi om zo met elkaar in zo een verschillende cultuur (en zelfs een moslim collega) toch dezelfde God mogen bidden. Na het afscheid hebben we nog even kunnen spelen en genieten met de kinderen. Yaw had echt wel door dat het een afscheid was en klom zo regelmatig op mijn schoot of wilde opgetild worden. Af en toe een knuffel en kreeg zelf een klein kusje van hem. Nou ik moet eerlijk zeggen die kusjes geven of knuffels dat zien we hier in Ghana weinig gebeuren dus dat was wel echt heel lief!

Toen kwam onze kerstmaaltijd binnen. We aten joloff rice (rode rijst; rijst gemaakt in soort tomaten saus) en een worst erbij en frisdrank. De kinderen hebben genoten van hun rijst. De worst ging er iets minder goed in. De meeste kinderen hadden nog nooit een worst op en moesten dus behoorlijk wennen aan wat vlees. Ook Joanne en ik moesten wennen aan deze worst en de rijst ging er ook niet heel makkelijk in terwijl we dat normaal gesproken heerlijk vinden. Toen de maaltijd klaar was keek Joanne even op haar telefoon en het was nog maar 10 over 10 dus niet heel gek dat we onze mega maaltijd niet op kregen.. Na de maaltijd hebben we nog met enige moeite een groepsfoto gemaakt. Respect voor alle fotograven die groepsfoto’s maken want dit ging niet vanzelf maar wel een erg leuke herinnering. Omdat het party day was mochten de kinderen ook eerder naar huis. De meeste kinderen werden al voor 12 uur opgehaald en hadden lekker 3 weken vakantie. Elisabeth en Yaw gaan zelf naar huis. Die hadden vandaag echt geen zin en zijn heel lang bij ons gebleven. Wat een schatjes. Op d’n duur toen iedereen weg was van de kinderen heeft Joanne Elisabeth maar even een stukje weg gebracht en ik Yaw op weg geholpen om toch echt naar huis te gaan.

Nadat we al afscheid hadden genomen van de daycare zijn we nog even naar de basisschool gelopen om daar ook de leerkrachten en directeur goodbye te zeggen. We zijn in onze Ghana tijd niet veel op de school geweest maar de basisschool hoort ook bij de stichting dus we vonden het wel zo netjes om even gedag te zeggen. De kinderen waren natuurlijk heel blij nog even blanke te zien. Sommige leerkrachten ook, maar andere kenden we niet eens dus was soms beetje ongemakkelijk. En dat werd het al helemaal toen alle leerkrachten bij elkaar werden geroepen door de directrice om ons gedag te zeggen terwijl wij ons eerst nog moesten voorstellen aan een paar leerkrachten. Ach ja we denken maar zo het waren maar 10 minuten. Daarna keken we nog even in de klas van 3 weeskinderen die zitten in groep 7. Deze meester kennen we best goed en die wilde graag een foto met ons. Nou dat is opzich geen probleem. Maar daarna had hij nog even bedacht, samen met de directrice dat een teamfoto met ons wel leuk zou zijn… Dat vonden wij iets minder, maar onze stoelen stonden al klaar (voor de auto van de dirctrice) wat een prachtige foto zou dit worden ;)
Ach ja ook weer een leuk aandenken J Daarna hebben we natuurlijk ook nog even een foto gemaakt met alle aanwezige kinderen, want een groot deel was al vakantie gaan vieren. Zoals wij daarna ook gingen doen.

Jaja onze werktijd zit er op in Ghana. Wat een mooie, indrukwekkende en leerzame tijd heb ik hier gehad. Gelukkig hebben we nog bijna 3 weken en de ouders en zusje van Joanne zijn hier in de vakantie samen met Jojanneke een vriendin dus dat geeft wel echt een vakantie gevoel. Ik zal jullie snel wat meer vertellen over de kerst hier, maar wilde mijn volgorde van verhalen wel een beetje kloppend houden dus vandaar eerst dit verhaal. Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Liefs Berthine

Even ander werk tussendoor.

Weer een verhaal uit Ghana. Vorige week hadden alle kleuterscholen, basisscholen en junior high scholen examens. Elke dag hadden ze toetsen. De weeskinderen hebben dus ook veel geleerd en zijn weinig bij ons geweest. Wat wij meekregen vanuit de stichting was dat de kinderen van de kleuterschool ook allemaal examens hadden. De kinderen zitten met 2 in een bankje daarom moest altijd de helft van de klas buiten spelen en dan halverwege de ochtend ruilen, zodat ze niet bij elkaar konden afkijken. Bij ons in de gehandicapten opvang is het niet mogelijk om toetsen af te nemen omdat we geen lessen geven. Toch vroeg Ernestina wat wij deze week gingen doen. Joanne heeft verteld dat wij ook examens kunnen doen. We gaan bijvoorbeeld kijken of ieder kind de blokkentoren kan maken of kan kleuren. Ow ja dat is nog wel een idee geeft Ernestina aan. Toch heeft ze er een eigen aanvulling aan gegeven. Halverwege de week moesten de kinderen netjes gaan zitten aan tafel. Om de beurt ging ze de kinderen langs en vragen hoe het ging. De kinderen moesten dan antwoord geven. Helaas kan de helft van de groep niet praten dus ze kreeg weinig respons. Wel leuk dat de kinderen die het goed deden een hoog percentage kregen (hier krijg je geen cijfer maar een percentage tot max 100%) Daarna ging ze verder met vragen stellen, bijv. hoe heet je? Ook hierbij weer als je het kon antwoorden, kreeg je een percentage.

Ik was erg benieuwd hoe afnemen van de examens ging in de daycare (kleuterschool) dus ben donderdag naar groep 2 gegaan om daar een ochtend mee te lopen. Het was bijna eind van de week daarom waren de minst intensieve toetsen bewaard voor vandaag en morgen. We begonnen met creative art. De kinderen moesten een kleurplaat kleuren van de kerst. Hierbij ging de meester letten op realiteit van de kleuren en de netheid. Voordat we begonnen vroeg ik aan de meester; Hebben alle kinderen dan wel kleurtjes? Ik zag namelijk geen laatjes in de banken en ook in de tassen zit meestal alleen een grijs potlood en een gum en soms wat eten. Ja zei hij die hebben ze. Er werd ondertussen een teil voorin de klas gezet. En daarna werd de kast geopend en daar kwam een tonnetje met waskrijtjes uit. De leerlingen kregen uitleg van de meester over hoe de toets zou gaan. De kinderen mochten maar 1 kleurtje per keer pakken en wanneer ze klaar waren dan een nieuwe halen. Omdat ze bij deze toets niet konden afkijken, maakten we het examen met heel de klas tegelijk.

Ik mocht de toetsen uitdelen en daarna heb ik besproken met de meester hoe het nu verder ging qua resultaten enz. De kinderen maakten elke dag 1 toets en daar krijgen ze een percentage voor. Daarnaast krijgen ze een totaal percentage voor hun klassikale toetsen. Daarna krijgen ze een totaal percentage van alle vakken bij elkaar en de leerling met het hoogste percentage krijgt positie 1 van de klas en de leerling met het laagste percentage dus de laagste positie. Ja hier staan wij als Nederlander niet achter maar de leerkrachten hier zijn juist heel trots op het geven van een positie. Dit wordt allemaal gerapporteerd op hun rapport die voor de kerstvakantie mee naar huis gaat. Daar staat onder andere ook nog de houding van het kind is, de interesse van het kind, het aantal dagen van aanwezigheid en dan nog opmerkingen van de leerkracht.

Toen we een beetje uitgepraat waren en ik alles een beetje bekeken had, kwamen de leerlingen hun kleurplaten inleveren. Mij was gevraagd om deze op volgorde te leggen van mooi naar lelijk. Ja van 32 kids is dat best lastig en ook als je ziet dat ze zo goed hun best doen. Ik heb maar aangegeven dat de leerkracht zelf ze mocht becijferen want dat zag ik niet zo zitten. Ik vroeg me af wat ze nu verder nog gingen doen de rest van de dag. Ehm ja zullen we dan maar alvast de volgende toets maken want het was nog geen tijd voor pauze en buitenspelen. Ja dat leek mij wel een goed idee. We gingen dus verder met de schrijftoets. De kinderen moesten zo mooi mogelijk schrijven. Toen we ongeveer 10 minuten bezig waren moesten de leerlingen ineens stoppen.. Voor mij totaal onbekend waarom en voor de leerlingen ook zo te zien aan hun gezichtjes. Toen alle papieren opgehaald waren zei de meester; pak je eten. Dit verbaasde mij omdat de meeste kinderen uit arme gezinnen komen. Maar toch hadden sommige nog een zakje rijst of een snoepje in hun tas. Drinken hebben de kinderen niet mee, maar dat kunnen ze pakken uit de waterton die bij de deur staat. Daar liggen wat bekers in en als je dan dorst hebt ga je even wat water drinken. Na het eten en drinken is het tijd voor buiten spelen totdat ze gaan eten. Dus de schrijftoets werd na het eten verder afgemaakt. Ik ben tijdens het eten en drinken naar de gehandicaptenopvang gegaan om daar nog even te helpen. Toen ik weg ging werd ik wel gevraagd om die volgende dag weer te komen zodat ik de rapporten kon schrijven en de kinderen een Nederlands lied aan te leren. Dat beloofde ik te doen.

Vrijdagmorgen ben ik dus weer naar de daycare gegaan. De kinderen uit de klas vonden het heel leuk om me weer te zien. Ik werd dus ook begroet met een grote groepsknuffel J Heerlijk die enthousiaste, blijde Ghaneesjes. Toen de meester kwam begonnen ze met hun ochtendritueel. Ze staan allemaal op van hun bankje en dan bidden ze hardop met elkaar een gebed. Daarna begroet ze meester de kinderen en dan vraagt hij hoe het met ze gaat. De kinderen weten wat ze moeten antwoorden en antwoorden dan ook allemaal tegelijk; We are fine and you? Bij ieder woord maken ze een klein knikje met hun knieën. Daarna antwoordt de leerkracht hoe het met hem gaat en zegt dan; sit down please. Hierop antwoorden de kinderen weer met; thank you, sir en dit ook weer met een klein knieltje. Heel leuk om een keer mee te maken. Ook zien we hier weer de discipline die nu al wordt meegegeven. De kinderen zijn klaar met hun examens dus vandaag is zingen en spelen legt de meester uit. Ik neem de leiding over en begin met het lied Read your Bible pray every day. De kinderen kennen dit al wel dus dat zingt makkelijk. Ik was gevraagd een Nederlands lied aan te leren dus wil de leerlingen dit lied ook graag in het Nederlands aanleren. We zeggen het zin voor zin met elkaar op. Ook de meester doet enthousiast mee. Ja die uitspraak van de g blijft toch wel heel moeilijk voor buitenlanders maar uiteindelijk kunnen de meeste het toch zeggen. We zingen het lied best wel vaak met heel de klas. Daarna zingen we het rij voor rij. Ik merk dat de meester hierdoor ineens inspiratie krijgt om een lied te zingen met een deel van de klas en is dus erg enthousiast over mijn lesgeven. Ik leg de leerlingen uit dat ik graag een filmpje van ze wil hebben dus of ze het nog 1 keer op het allermooist willen zingen. Natuurlijk willen ze dit. Ze proberen alle woorden heel goed uit te spreken maar daardoor gaat het wel een beetje sloom. Wat deden ze ontzettend goed hun best en wat waren ze lief. Nadat we het in het Nederlands kunnen zingen willen we het ook graag met elkaar in het Twi zingen. Ik heb het in de gehandicapten opvang van de begeleiders geleerd dus wil het graag ook met deze klas zingen. Het is heel apart om de kinderen + meester iets aan te leren in hun eigen taal maar niet in mijn taal. Allemaal verbaasde oogjes toen ik het voor de eerste keer zong in het Twi. Het aanleren van deze versie ging heel wat sneller dan de versie in het Nederlands. Ik heb erg genoten van deze morgen met deze kids. Ook ervoer ik hoe bijzonder het mag zijn om met al deze kinderen te mogen zingen: lees je Bijbel, bid elke dag. Zoveel kinderen hier mogen geloven in vrijheid en er ook voor uit mogen komen! Echt iets om dankbaar voor te mogen zijn.

Na het aanleren hadden de kinderen de tijd om te eten en daarna weer heerlijk buiten spelen het zijn ten slotte nog maar kleuters. Ik ben weer terug gegaan naar de gehandicapten opvang om daar te spelen, zingen, klappen en dansen (zingen kan hier eigenlijk nooit gebeuren zonder klappen en dansen) met de kids.

Helaas nog 1 week te gaan en dan is het vakantie dus moet ik al deze Ghanese kids loslaten. We gaan echt nog even enorm genieten van onze laatste dagjes werk hier bij de stichting!

Van alles wat..

Een nieuw verhaal. Omdat hier alles nu een beetje z’n gangetje gaat heb ik niet heel veel spectaculairs te vertellen. Dit wordt dan ook een blog met vanalles wat. Wat probleempjes, leuke ervaringen en ook nog een stukje vraag om hulp.

Wij zitten in best een mooi verblijf van de stichting. Het is speciaal voor vrijwilligers en stagiaires dus ook ingericht naar Westerse gewoontes. We hebben dus ‘gewoon’ een douche en toilet. Dat heeft bijna iedereen hier nog buiten en dat zijn echt geen douchejes en wc’s zoals bij ons. Wij hebben ook een keuken met gasfornuis. Dus hoeven niet op een vuurtje te koken. Er wordt echt super goed voor ons gezorgd. Nu waren er alleen wat probleempjes waar niemand echt iets aan kon doen. Onze eerste ervaring met wateroverlast: De buis van de waterafvoer in de keuken was kapot gegaan dus al het water liep het kastje uit en zo door heel de keuken. Gelukkig komen Lisa, Amanda en Sarah (weeskinderen) heel vaak bij ons en zo hebben we even met elkaar de keuken droog gemaakt. Vervolgens is de ‘loodgieter’ gebeld. Die kwam ons helpen. Wij verwachten dan iemand met een nieuwe buis en gereedschap. Er kwam en man aan zonder spullen. Hij keek even in het kastje en vervolgens gingen ze in het weeshuis opzoek naar kit.
Er is een flinke laag kit op gesmeerd er werd een pan tegenaan gezet zodat het niet kon verschuiven en we mochten het afvoer 3 uur niet gebruiken dan zou het opgelost zijn… Okee dankjewel!
We zijn nu een maand verder en van de week is hetzelfde verhaal nog een keer gebeurd dus je kan je misschien wel voorstellen hoe goed het gemaakt wordt hier.

Dit was niet onze enige ervaring met wateroverlast. We kwamen 2 weken geleden terug van de markt en wilden naar binnen gaan maar heel de keuken en een deel van de kamer lag onder water..
Okee waar komt dit dan vandaan? We zagen het uit 1 slaapkamer komen stromen. Wij snel met onze ‘technische’ ogen gekeken waar het vandaan kwam maar het spoot gewoon uit een waterleiding dus daar zat ineens een lek in. Omdat Amanda zo hard schreeuwde dat ze konden zwemmen hier kwamen bijna alle kinderen uit het weeshuis kijken en huismoeder ook. Die vond het heel erg voor ons en liet gelijk alle waterleidingen dicht draaien. De andere meiden en Joanne en ik zijn maar gelijk gaan dweilen en met handdoeken aan de slag gegaan. Nou ik kan jullie vertellen er kwam echt liters water uit het huis.. We waren blij dat de meiden wilden helpen want zo stroomde het water niet nog verder. De slaapkamer waar het water uitstroomt ligt namelijk iets hoger en mijn slaapkamer laag. En het huis loopt een beetje scheef af dus we konden voorkomen dat het de andere slaapkamers in liep. Dit was niet het enige probleem deze dag. Wij hebben hier bij het weeshuis, dagopvang en op het terrein watertanks die met een waterleiding heel diep onder de grond lopen en zo water op pompen. En zo kunnen dus de tanks gevuld kunnen worden. Wanneer je 1 watertank wil vullen moet je de andere toevoeren naar de andere tanken sluiten want anders lopen die ook vol of over. Onze watertank was bijna leeg omdat we zoveel water waren verloren. Eigenlijk moest deze dus gevuld worden zodat we wel water hadden, konden douchen en naar de wc konden. Helaas de tank kon niet gevuld worden want bij 1 van de andere tanken was een waterleiding afgebroken dus die konden we niet meer sluiten. Dus we konden geen nieuw water krijgen. We waren even heel bang dat we met een emmertje moesten douchen want de loodgieter zou pas een dag later komen. Maar gelukkig hadden we nog een klein straaltje koud water wat uit de douche kwam.. Dezelfde loodgieter was gebeld. Dit keer kwam hij wel met een soort gereedschapskoffer aan alleen niet zo mooi als in Nederland maar gewoon een oude rijst zak (wel van 5 kilo rijst hoor) Hij heeft ook niet zo een mooie bus zoals in Nederland met mooie koppelstukjes en nieuwe leidingen enzo, maar dan fietst hij gewoon even naar de winkel en komt hij daarna terug. Van de week is hij nog een keer geweest want nu was er weer een lek bij de wc dus het water kwam weer de slaapkamer uitgelopen.. We hopen dat we nu alle waterprobleempjes een beetje gehad hebben ;)

Ik zal jullie nu ook nog wat leukere ervaringen vertellen.

Lisa is een weesmeisje van 11 jaar (18 december wordt ze 12) en kan nog niet fietsen. Iets wat voor ons zo gewoon is dat je dat leert zo rond ¾ jaar. Dus we wilden haar leren fietsen. Wij hebben hier ook een fiets die we mogen gebruiken. Gideon (weesjongen van 15) zou de banden oppompen en nakijken maar de fiets is na meer dan een maand nog niet gemaakt. Typisch Ghanees? Nee joh hoe bedenk ik dat nou?! Maargoed we gingen even met Stephen mee naar de zijn voetbalwedstrijdje kijken en kwamen Lisa, Amanda en Sarah tegen met een vriendin en een fiets. Dat was natuurlijk onze kans. Ik dacht ow dat doen we even. Hup op die fiets, trappen, sturen en voor je kijken. Dat viel vies tegen moet ik zeggen. Het stukje evenwicht bewaren was ik even vergeten. We hebben best wat rondjes gerend en geprobeerd maar het lukt nog niet helemaal dus ze heeft nog wel wat oefen momentjes nodig. Natuurlijk moesten wij ook even laten zien of wij wel echt konden fietsen. Gelukkig waren we dat echt nog niet verleerd.

Zaterdag zaten we in de taxi van Sunyani naar huis. En na ongeveer 15 minuten kwam er ineens rook vanuit het dashboard. Het begon ook behoorlijk te stinken. Wij zouden gelijk stoppen en uit de auto gaan maar dat kon niet want de taxi reed gewoon door. Onder het rijden friemelde hij aan wat draadjes in zijn dashboard. Toen werd het roken wat minder gelukkig en even later tikte hij tegen het lampje in boven in de auto blijkbaar was er een even kortsluiting in de draadjes van het lampje ofzo..

Ja over die taxi’s kan ik jullie nog wel het een en ander vertellen. Wij zijn naar een andere stichting in Ghana geweest voor gehandicapte kinderen en volwassenen. Deze stichting is ook opgezet door Nederlandse mensen. Interessant om te zien hoe deze stichting ontwikkeld is in 26 jaar. Mooi om te zien dat de kinderen hier kunnen wonen, naar school kunnen, begeleiding krijgen en kunnen genieten. Deze kinderen zijn allemaal opgenomen bij de stichting omdat ze afgestoten zijn door hun familie. Nadat wij een rondleiding hadden gehad wilden we weer naar huis gaan want we moesten nog 3 uur reizen. Toen we bij de poort van de stichting kwamen zouden we daar een nummer krijgen van de taxi en zo konden we terug naar het dorpje naar de taxiplaats. Helaas hier was geen nummer van de taxi. Hoe moeten we dan? Ehm ja jullie moeten gewoon lopen. Okee bedankt.. Daar gingen we dan over onverharde rode zandwegen. Na ongeveer 10 minuten kwamen we langs het ziekenhuis. We hadden best goede hoop dat hier een taxi stond of een tuktuk. Die stonden er ook wel maar de taxichauffeur was even weg en de tuktuk zat al vol en die had geen nummer van een andere tuktuk. Dus dat betekende weer verder lopen. Daar gingen we dan als 2 blanke zonder richtingsgevoel richting de taxiplaats in de hoop dat we een lege tuktuk of taxi tegen kwamen. Na ongeveer een half uur kwamen we een tuktuk tegen en die heeft ons gelukkig naar de taxiplaats gebracht. We waren hem erg dankbaar want anders waren we denk ik nog wel een uurtje later thuis geweest.

Een stukje over de basisschool.
Iedere morgen rond 8 uur horen we hier wat drums. Nu blijken dat de drums te zijn van de scholen. Iedere morgen zingen ze het volkslied en bidden ze en gaan dan marcherend naar de klaslokalen. Het leek mij wel leuk om dat eens te zien. Daarom zijn we woensdag wat eerder uit bed gegaan om voor het werken naar de basisschool te gaan. Wat een discipline zit erin zeg. Al die uniformen op een rij van groot naar klein, iedere klas. Eerst de meiden en de jongens erachter. Strek je arm zodat je op goede afstand sta en dan is er 1 leerlingen die aangeeft wat ze gaan doen en hoe en leid het hele gebeuren. Verder doet ze nog belangrijke mededelingen die je dus goed moet onthouden want je krijgt er geen brief over mee naar huis. Ik zal proberen een filmpje online te zetten maar dat is nogal ingewikkeld. Als het lukt dan zullen jullie zien dat ze deze dag niet naar de klaslokalen marcheren maar ze gingen daarna naar de kerk. Om daar de zingen, bidden en Bijbelverhaal te horen.

Als laatste een stukje over de gehandicaptenopvang en misschien wel een stukje vraag om hulp..

De tijd gaat echt enorm hard nog 2 weken werken en dan zit ons werk erop in de gehandicaptenopvang. Elke morgen zijn de kinderen heel enthousiast als ze ons aan zien komen. We worden begroet met een knuffel van de kinderen en uitgestrekte armen om zo even opgetild te worden of om even op schoot te kruipen. Het is echt genieten met deze kids J Helaas merken we wel dat we niet alles kunnen bereiken wat we graag hadden, willen bereiken. De gehandicaptenopvang is vorig jaar opgezet en het is nog enorm in ontwikkeling. Nu hebben wij geprobeerd het dagprogramma iedere dag gestructureerd aan te bieden in de hoop dat dit wordt voortgezet als wij weg zijn. Want niet alleen de begeleiding is lastig maar ook stukje aanbod van materiaal. Solo heeft een ontwikkelingsplan gemaakt voor volgend jaar. Joanne en ik hebben er samen over nagedacht over hoe wij hier aan kunnen bijdragen. Aan de hand van de gesprekken met Solo en onze ervaringen in de opvang heb ik een sponsorbrief verstuurd naar een aantal bedrijven om zo met het sponsorgeld meer materiaal aan te kunnen schaffen voor de gehandicaptenopvang. We hebben met Solo overlegd wat fijn zou zijn voor de kinderen. We hebben namelijk voor het buitenspelen alleen gewone schommels maar er zijn maar 2 of 3 van de 10 kinderen die hier op kunnen zitten. Dus we willen graag een aangepaste schommel. Ook willen we graag een zandbak(je) om zo de sensomotorische motoriek te stimuleren. Ongeveer 1 keer in de week spelen we buiten met water voor wat verkoeling en meer ontspanning van de kinderen. Ze genieten hier enorm van, want meestal zitten ze tijdens het buitenspelen maar dan zien we ze met elkaar echt genieten! Om dit spelen uit te breiden willen we graag een soort watertafel maken. Naast wat speelmateriaal gaf Solo aan dat er nog wat zorgmateriaal nodig is. Bijvoorbeeld matrassen met een leren bekleding. Hij wil deze graag aanschaffen omdat de kinderen regelmatig in hun broek plassen tijdens het slapen om school (tijdens het middagdutje). Ook de veiligheid voor Adeleigh is een aandachtspunt zij ligt op een matras op de grond (omdat ze alleen kan liggen en niet zelfstandig kan zitten) dit is echt niet veilig dus een aanschaf van een buggy o.i.d. is noodzakelijk. Dit alles bij elkaar zijn wel belangrijke dingen voor de gehandicaptenopvang, maar wij moeten een keuze gaan maken wat we willen aanschaffen omdat we niet genoeg geld hebben voor al deze dingen en de stichting ook niet op dit moment. Nu heb ik van verschillende mensen al gehoord dat ze graag willen helpen of iets voor ons kunnen betekenen. Ik durfde niet zo goed te vragen om geld, maar als je wilt sponsoren is het geld echt van harte welkom. (de koers is voor ons nu voordelig, want elke euro wordt 5,6 keer zoveel Cedi. ;) ) Natuurlijk zijn wij niet verplicht om al deze dingen aan te schaffen en te kopen. Maar we zien hier de realiteit wanneer er geen voldoende materiaal is of geen speelgoed en ik vind dat best moeilijk om te zien. Zou je ons willen helpen om materiaal voor deze opvang aan te schaffen kunnen jullie je bijdrage overmaken naar: B.E. Walhout NL66RABO 0334031850. Bij voorbaat dank voor jullie giften. En ik hoop dat jullie het vertrouwen hebben dat ik het geld goed zal besteden voor de stichting!

Het is weer een heel verhaal geworden. Maar mijn typwater wordt altijd erg gestimuleerd wanneer ik begin met mijn verhaal. Ik zal ook weer even een fotoalbum aanmaken met allerlei foto’s.

Een typisch Ghanees dagje in afwachting voor de operatie van Isaac.

Het heeft even geduurd voordat ik een nieuwe blog online zette, maar eigenlijk gaat alles gewoon z’n gangetje. Nadat Emily vertrokken is, hebben we weinig meer ondernomen. We gaan iedere morgen gewoon naar ons werk tot ongeveer 1 uur, maar die dag indeling heb ik jullie al verteld.

Nu heb ik jullie al iets verteld over Isaac en zal daar vandaag meer over vertellen. We gaan iedere maandag met hem naar het ziekenhuis waar hij op dit moment gips krijgt. Om zo zijn voeten rechter te zetten. Alleen hebben we 3 weken terug ineens gehoord dat hij de week erop geopereerd kon worden. Dat was voor Solo, oma van Isaac en ons wel heel onverwachts. Dat dit nu ineens kon, kwam omdat er doctoren uit Europa zijn en die helpen bij de operatie. Tijdens de operatie willen ze zijn voeten openen en dan wat spalken plaatsen die de botten recht zetten. Ook aan de achterkant van zijn been willen ze de hiel openen om de spier lang genoeg te maken. Verder willen ze zijn heupen recht zetten zodat hij na de operatie kan gaan leren lopen.

De operatie was woensdag gepland dus en wij mochten mee naar Kumasi. Dat is een stad ongeveer 3 uur vanaf Sunyani (waar het ziekenhuis is) en Sunyani is een half uur hier vandaan. Dat betekende dus voor ons heel vroeg uit bed, want we moesten er wel een beetje op tijd zijn. Schrik niet we moesten namelijk om 4 uur in Sunyani zijn. Dit vond Solo iets te vroeg voor ons dus hij maakte er kwart over 4 van. Dat betekende dus om kwart voor 4 weg hier en dus kwart over 3 uit bed. Dat was dus heel vroeg deze dag! Toen we om kwart voor 4 in de taxi zaten gingen we Yaa (oma van Isaac) en Isaac ophalen. Toen we net het dorp uit waren, merkte Yaa dat ze wat vergeten waren dus weer terug. Opa stond klaar met een thermostonnetje.. Het bleek dus te gaan over wat rijstepap. Ze heeft een emmer met allerlei eten mee. Je neemt dus je eigen eten mee naar het ziekenhuis. We vervolgen onze reis en komen om half 5 aan bij het ziekenhuis. Daar komt dokter Charles naar ons toe. Hij verteld ons even dat ze pas om half 8 gaan rijden, want hij heeft nog een vergadering vanaf 6 uur… Grr! Dit is echt vreselijk. Arme Isaac die er helemaal niets van begrijpt wat er gebeurd en zeker niet zo midden in de nacht in een ziekenhuis zitten terwijl je niet ziek bent en nog heel moe bent. Er wordt ook niet veel tegen hem verteld en wij kunnen de taal niet dus kunnen hem helaas ook niet helpen. Hij wordt gelukkig in een behandel kamer op een kleed gelegd om zo toch nog even te gaan slapen. Dan komt de dokter naar ons terug en zegt heel leuk: Ik heb nog wel 2 bedden in een kamer dus dan kunnen jullie daar slapen. Nou we gaan maar even kijken wat voor bedden het zijn.. Ehm ja in Nederland noemen we het gewoon een behandelbank. Maar omdat we nog meer dan 2.5 uur moesten wachten zijn we er toch maar op gaan liggen. Slapen lukte niet echt maargoed. Om 6 uur waren we allebei redelijk stijf aan het worden dus zijn we maar een rondje gaan lopen buiten. Het verbaasde ons dat we om dit tijdstip al behoorlijk wat kinderen buiten lopen om naar school te gaan of bij de kraam van mama zijn. Heel bizar je weet wel dat de meeste kinderen hier vroeg uit bed gaan, maar zulke kleine kinderen te zien op straat op dit tijdstip was echt wel even confronterend. De meeste moeten dus ver lopen voor school, water gaan halen, helpen bij mama in de kraam, ver naar school en dus wachten op de schoolbus enz.. Gelukkig was de vergadering wel op tijd klaar dus half 8 gingen we echt rijden. In een busje van het ziekenhuis dus dat was wel fijn. Het was behoorlijk ver naar het ziekenhuis. Rond 12 uur kwamen we aan bij een ziekenhuis. De dokter ging vragen of alles in orde was. Nou we waren weer echt de enige blanke die er hier te bekennen waren. Dat konden we goed merken want er kwamen al verschillende doctoren en verpleegkundigen naar ons toe. Dokter Charles komt terug naar ons en stelt ons voor aan 2 broeders die voor Isaac gaan zorgen. Daarna moeten we wel weer naar de auto, want dit is niet het ziekenhuis waar hij geopereerd kan worden. Dit is alleen een ziekenhuis om te verblijven. Dus we gaan weer verder na wat zoeken komen we bij het andere ziekenhuis. Dokter Charles gaat weer even vragen of we op de goede plek zijn enzo. Inmiddels is het half 1 en zijn we zo al vanaf kwart over 3 aan het wachten, reizen, zitten en niks doen ;) Ik merk dat de Ghanezen hier beter in zijn dan ik. Dan na ongeveer een half uur kunnen we Isaac aanmelden. We vullen een formulier in samen met Yaa. Ze weet geen geboortedatum en heeft ook geen verzekeringspasje of iets mee dus kan het ook niet opzoeken. Ja wat zal ik hier van zeggen? Je weet dat je kleinzoon geopereerd wordt, maar neemt de belangrijke gegevens niet mee. Nadat we de overige gegevens hebben ingevuld kunnen we weer naar buiten en wachten. We nemen dan zelf even het initiatief om in een andere gebouw van het ziekenhuis te kijken. Het is een zaal voor kinderen en verder nog een zaal maar daar is niemand. Dokter Charles loopt hier en vraagt aan ons wat we gaan doen. Ehm wat bedoel je precies. Nou vandaag wordt Isaac niet meer geopereerd dus gaan jullie terug of wat doen jullie? Okee dan….. dit betekent dus dat wij vanaf kwart over 3 wakker zijn voor reizen, zitten, wachten en 1 formulier invullen??! Heel bizar dit. Typisch Ghanees dit ineens zijn de dokters uit Europa er ook nog niet en weet de dokter ook helemaal niet welke datum Isaac geopereerd wordt. Om 2 uur zitten wij dus in een busje terug naar Kumasi de stad. Dit was niet het fijne busje van het ziekenhuis maar een klein 15 personen busje die zo vol mogelijk wordt gestopt. In Kumasi worden we in een drukke straat eruit gezet en moeten we opzoek naar het busstation. We lopen door een hele drukke straat wat eigenlijk gewoon een markt is. We vragen af en toe maar aan security en politie of we goed lopen, want we hebben allebei echt geen idee waar we heen moeten. Op den duur komen er best veel (jonge) mannen naar ons toe en vragen waar we heen moeten. (dan weten we bijna zeker dat we bij een taxiplaats zijn want iedereen wil wel eens een blanke in de taxi hebben ;) en ze durven je echt niet zomaar te bevragen met zoveel tegelijk dus we weten wel dat dit taxichauffeurs zijn) We geven aan dat we naar Sunyani moeten en dan kunnen we tickets kopen voor de bus. We moeten wachten tot de bus vol zit. Vandaag duurt dit een uur want het is een grote bus. Op zich best een mooi en luxe bus voor Ghana. Om 5 uur vertrekken we richting Sunyani. Gelukkig hebben we allebei een vest of trui mee. De airco in de bus staat heel hard aan en zo wordt het dus heel koud in de bus. Het is voor de eerste keer dat ik mijn vest aan kan in Ghana en moet zeggen. Ik was er echt heel blij mee op dat moment. Als ze in Sunyani zijn, moeten we nog met de taxi naar Nsoatre. Gelukkig is de taxi best snel vol en zo kunnen we naar Nsoatre. Om kwart over 9 zijn we thuis.. Wat zijn we gaar zeg van deze dag. Het was eigenlijk een dag met zitten, zitten, zitten en wachten. We eten nog wat rijst en kip en dan gaan we maar douchen en slapen. De volgende keer als we mee moeten naar zoiets willen we toch wel even duidelijk weten hoe de dag eruit gaat zien.

Isaac en Yaa zijn nog 2 weken verbleven in het ziekenhuis in de hoop dat de operatie dan zou gebeuren. Helaas was dit niet het geval en kregen ze na 2 weken te horen dat de operatie niet door ging omdat het te ingewikkeld was voor de doctoren. Heftig voor Isaac en familie, maar ook heeft het weer heel wat kosten meegebracht voor de stichting. Isaac was vanmorgen weer voor het eerst op school. In Januari komt er een dokter uit Nederland naar het ziekenhuis in Sunyani. We hopen en bidden dat deze dokter en dokter Charles dan iets voor hem kunnen betekenen.

Ik zal proberen mijn volgende blog weer wat sneller te plaatsen.

Een week vol met leuke en indrukwekkende gebeurtenissen.

In deze blog wil ik jullie echt meerdere dingen vertellen, want we hebben een drukke week achter de rug. De vriendin van Joanne; Emily is vorige week vrijdag aangekomen en bleef hier voor 10 dagen dus we wilden haar veel dingen laten zien.

Maandag middag na het werk zijn we naar de verjaardag van Constance geweest. Zij is het dochtertje van Victoria de naaister. Victoria heeft Ghanese jurken en rokken voor ons gemaakt dus is een beetje een vriendin van ons zoals je dat hier dan noemt. Omdat ze de jurken en rokken gekregen hadden, hadden we pas pannenkoeken gebakken voor hun als bedankje. Toen we die brachten vertelde Constance dat ze 12 november jarig was. We vonden het zelf wel leuk om dan even langs te gaan bij haar en een cadeautje te geven. Ze was niet in haar winkeltje dus werd er een tuktuk voor ons geregeld. Helaas was er maar 1 beschikbaar en moesten we dus met 3 volwassenen en 4 kinderen en een chauffeur in 1 tuktuk. Dit was natuurlijk proppen maar was erg leuk!
Ik zal een foto plaatsen van de wegen die we over moesten, maar kan jullie vertellen; ik was niet altijd even zeker of de tuktuk overeind bleef staan en of ik droog aan zou komen bij het huis van Victoria. Behoorlijk diepe kuilen en omdat het veel geregend had in de avond en nachten waren het ook echt diepe plassen water geworden. Daar aangekomen zagen we echt een heel mooi huis en een hele blije Victoria. Constance was nog onderweg van school naar huis (zij moet namelijk best ver lopen naar huis) Maar na 5 minuten kwam ze huppelend aan want ze had gehoord onderweg dat er obruni’s (Betekend blanke) naar haar opzoek waren. Ze was heel blij dat we er waren en ook heel blij met haar springtouw en nieuwe pen. Vervolgens ging zij even haar school uniform uit trekken en zo kregen wij de kans om ons te verbergen en zodra zij naar buiten zou komen dan zouden we haar nat gooien want dat is de gewoonte hier in Ghana. Wanneer je jarig bent krijg je een water over je heen en soms zelfs zand enzo erbij, maar daarvoor hebben we haar gespaard. Daarna hebben we afscheid genomen en met de overvolle tuktuk terug gegaan naar huis.

Dinsdag is de dag van het consultatiebureau in de kliniek (een klein ziekenhuis) van Nsoatre dus daar zijn we heen geweest met Juliet (manager van het weeshuis, ‘grote zus’ van de weeskinderen en onze schoonmaakster en kokkin als we dat willen). We hadden wat baby en kinderkleren vanuit NL mee dus die hadden we meegenomen om daar uit te delen. Bij aankomst was het al typisch Ghanees. Je komt binnen en meld je kind aan dan ga je zitten, wachten tot je geroepen wordt. Er gebeurd van alles in deze zaal. Je kunt even je kind gaan wegen. Dit gebeurd in een andere deuropening. Het kind krijgt een soort draagzaak aan en die hang je aan de haak van de weegschaal. Verder kun je nog op controle bij de arts en aan een andere tafel krijgt het kind de medicijnen en de inentingen binnen. Juliet is een stoel gaan halen maar in de zaal waar ze komt ligt een vrouw die net bevallen is van haar zoon. We mogen daar gewoon even binnen lopen en haar feliciteren met haar net geboren baby. Er is niemand bij haar, geen machines voor controles gewoon zij en haar baby in een donkere kamer. Verder verbaasd het ons dat we ook moeders met hun baby’s zien die nog maar 3,4 of 5 dagen oud zijn. Heel bizar om dat mee te maken. We proberen het uitdelen van de kleren een beetje ordelijk laten verlopen maar dat is erg moeilijk. Zodra ze merken dat er iets te krijgen valt komen ze op je af. We kunnen zelf niet goed zien wie er echt arm is, want wanneer je hier naar een ziekenhuis of afspraak gaat doe je je netste en mooiste kleren aan en ook je kindje dus de meeste mensen zien er behoorlijk netjes uit. Toch proberen we het zo eerlijk mogelijk te laten verlopen. Als we zo onze kleren verdeeld hebben doen we nog een rondje door de rest van de kliniek. Privacy kennen ze hier eigenlijk niet dus zo kunnen we eigenlijk overal wel even kijken. Ik zal jullie iets vertellen over het protocol wat je hier doorloopt wanneer je ziek bent is dat je binnen komt en gaat zitten. Je sluit achteraan aan en zo schuif je naar voren totdat je vooraan zit en je om je dossier kan vragen en je kan aanmelden dat je hulp nodig hebt. Dan kan je achteraan aansluiten in de rijen stoelen ernaast en zo weer naar voren schuiven totdat je gewogen, gemeten en getemperatuurd kan worden. Daarna kan je naar de dokter. Daar is er weer een wachtrij dus weer achteraan aansluiten. Als je bij de dokter bent geweest en geen bloedonderzoek nodig hebt dan ben je nu klaar en krijg je je recept mee voor medicijnen. Als je wel bloedonderzoek nodig hebt kun je weer achteraan gaan aansluiten bij het laboratorium. Als je daar klaar bent kun je terug naar de dokter en die geeft dan recepten mee voor de medicijnen die je nodig hebt. Sommige kun je ophalen in het ziekenhuis. Andere kun je ophalen in de apotheek in het dorp. Bij de laboratorium kregen we de vraag of een malariatest wilden doen.. Ze vinden dat ook wel eens leuk om een blanke te prikken. Gelukkig ben ik niet bang voor naalden of prikken dus vond dat wel prima. Na 15 minuten konden we terug komen voor de uitslag. Dus hebben we nog even rond gekeken in de ziekenhuiszalen en toen de uitslag gehaald. Die was gelukkig negatief! Dus ik had geen malaria, maar dat verbaasde me ook helemaal niet J Daarna hebben nog een kijkje gekeken in de administratie ruimtes. Hier liggen alle dossiers en naamkaartjes. Ook heb ik nog even geholpen bij het aanmaken van een nieuw dossier, want die van dat meisje was verdwenen dus ja dan maak je gewoon even een nieuwe aan.. Als ik zo eens rond keek in die administratie ruimtes kan ik me ook wel voorstellen dat er soms 1 verdwijnt. Daarna zijn we naar huis gegaan. Want ’s middags hadden we nog een activiteit op de planning staan ;) We wilden na schooltijd even naar Akomapa gaan. Akomapa is een bedrijf waar ze zakjes gefilterd water maken. Ze hebben hier wel flesjes maar zakjes zijn goedkoper. Het leuke is dat Akomapa in Nsoatre zit dus daar kunnen we makkelijk heen met een tuktuk. De kinderen moesten dus snel uit school komen want om 3 uur gaat het dicht en 2 uur zijn ze klaar op school. Daar gingen we weer met een tuktuk. Deze keer hadden we maar 2 kinderen mee dus dat scheelde wat ;)
Toen we aankwamen bij Akomapa waren we even vergeten dat de elektriciteit er weer eens uitlag (zoals dat ongeveer 3x per week gebeurd en dan is dat niet voor heel even maar vaak voor bijna een hele dag) dus we konden weer naar huis. Gelukkig hadden we nog wel wat anders wat we konden gaan doen en dat is naar de waterput. Deze is wel helemaal aan de andere kant van Nsoatre dus we hebben ons maar een klein stukje laten brengen en dan verder er naartoe gelopen. Het is een super mooie omgeving er naar toe dus dat is geen straf. We moesten dan ook echt een stukje door soort jungle. Dan kom je uiteindelijk uit bij een echt ouderwetse waterput. Deze zit nu nog heel vol want het heeft veel geregend de afgelopen maanden en weken. De mensen uit deze kan van het dorp komen dan ook hier hun water halen met grote jerrycans of schalen. (ik zal ook hiervan proberen wat foto’s te plaatsen) Verder hebben we daarna nog een rondje door de wijken gedaan van het dorp. Altijd weer bijzonder om te zien hoe de gezinnen zo nauw samen leven met elkaar en altijd buiten zijn en op straat. Samen water halen, samen wassen, samen kinderen in bad doen en samen koken op het vuurtje buiten.

Woensdag was Joanne jarig. Dat was ook wel een bijzondere dag. We hebben het ook gevierd in de gehandicaptenopvang. 2 weken geleden moest Joanne met 1 van de leerlingen naar de kliniek want die was erg ziek geworden en had waarschijnlijk malaria. In die tijd dat Joanne weg was, heb ik met de kinderen een vlaggetjes slinger gemaakt voor haar verjaardag. Deze hadden we ingepakt en kon dus 1 van de kinderen geven. Daarna hebben we gezellig met elkaar een ijsje gegeten. ’s Middags waren de collega’s uitgenodigd en die zijn dan ook even langs geweest. Ze waren heel blij met hun stukje cake of stukje citroen taart en wat frisdrank, want sommige hadden dat nog nooit op. Een bezoekje in Ghana duurt nooit zo lang dus na ong. 20 min. waren ze dan ook alweer vertrokken. Wat wel erg leuk was, was dat Victoria de naaister en haar dochters ook even langs kwamen. Dit was een hele korte viering want hun waren na 5 minuten alweer vertrokken. Na het avond eten kwamen 3 weeskinderen naar mij toe om te vragen hoe we nu gingen doen met Joanne nat gooien, want dat kon natuurlijk niet achterblijven. 1 meisje had verzonnen dat de man waar we altijd brood kochten bij de poort stond en vroeg naar Joanne. Zij gingen samen kijken en zo konden wij de emmers even vullen. Terwijl ze terug liep werd ze natuurlijk even nat gegooid J We hebben daarna de verjaardag nog gevierd met de weeskinderen en met Solo. Hij had een heel speciaal cadeau gekocht. Hij was door heel de stad gereisd opzoek naar een ‘Nederlands’ bruin brood. En hij had een bakkerij gevonden die het wilde maken voor hem. Dus hij had een soort van Nederlands brood voor Joanne.

Donderdag was een gewone werkdag. ’s Middags waren we door Evans uitgenodigd om zijn eigen nieuwe huis te komen bekijken. Evans is jonge man die bij de bank werkt. Hij komt dan geld halen van de collega’s wat hij dan op een rekening kan zetten. Hij komt tegenwoordig bijna elke dag langs omdat 1 van de collega’s na schooltijd nog sinaasappels verkoopt en dat loopt best goed. Hij heeft net een nieuwe huis (laten bouwen) gebouwd en wil dat graag aan ons laten zien. We dachten dat hij weer eens niet kwam opdagen, want hij zou eigenlijk gisteren ook op de verjaardag komen en is niet geweest. Hij zou na zijn werk rond 3 uur komen maar om half 6 was hij er nog niet. Maar om 6 uur ging de telefoon en ja hoor hij stond bij de poort op ons te wachten. Daar gingen we dan en het was niet ver lopen dus dat was wel fijn. Nou dat niet ver lopen klopte niet echt want na 20 minuten kwamen we door een soort van bushbush aan bij een huis. En eerlijk is eerlijk het was echt wel mooi en groot. Alleen toen we vroegen of we ook even binnen mochten kijken viel het echt wel tegen. 1 kamer was klaar maar ik denk dat die 2 bij 2 was en dan lag er een matras op de grond en er stond 1 tafeltje met wat toiletspullen op. Verder stonden al zijn potten en pannen gewoon op de grond. Verder kon je ook niet via deze kamer naar de rest van het huis dus dat was het dan ook echt. Toch wel triest alleen 1 zo een kamer en dat is dan je huis.. buiten stond er dan nog een houten hutje dat was de keuken, maar dat heeft eigenlijk ieder huis hier wel. Een apart hutje als keuken dus dat waren we al gewend. Nou gelukkig liep hij ook met ons mee terug naar de terrein van de stichting, want het was inmiddels echt donker geworden. En door wat onbekende wijken en redelijk onbewoonde stukken Nsoatre en sowieso geen verlichte wegen terug is best lastig.

Vrijdag was een rustige dag. We hebben gewoon gewerkt en ’s middags naar de grote markt geweest. Omdat Emily hier was hebben we nog een keer fufu gegeten. Dat is gestampte cassave en gestampte planteen door elkaar heen. Dat stampen gebeurd met een speciale grote stok. Wij als Nederlanders kunnen echt niet zomaar die stamp beweging nadoen. We hebben het wel weer even geprobeerd maar worden dan ook wel een beetje uitgelachen door de Ghanezen. Ze maken dan een soort deegbal van de gestampte groente en dat eet je dan samen met een soep. Wij vinden het het lekkerst met pindasoep en kip dus dat had Juliët allemaal voor ons klaargemaakt.

Zaterdag hadden we nog wel een uitje op het programma staan. We gingen naar de watervallen in Nkintampo. Dat is hier zo ongeveer 3 uur vandaan dus we gingen met de taxi om 8 uur weg naar Sunyani en vanaf daar pakten we een klein busje (15 pers.) naar Nkintampo. Dit zijn echt niet zulke luxe en mooie busjes als in Nederland maar net wat ouder. Dat hebben we dan ook weer gemerkt, want na nog geen half uur stopten we langs de kant van de weg en werd ons verteld dat we konden uitstappen. Ene riem was kapot.. we hadden er zelf van gemaakt de distributieriem maar dat zullen de mannen beter snappen dan wij 3 vrouwen ;) Deze gingen ze dan ook ‘even’ maken. Nou na een uur wachten kwamen ze er toch wel achter dat ze echt wel wat meer tijd nodig hadden dus werd er een nieuw busje gebeld en toen die aankwam konden we verder gaan. In Nkintampo aangekomen moesten we nog een heel klein stukje met de taxi en dan waren we er. Toen we wilden afslaan naar de watervallen hadden we nog een kleine aanrijding met een motor, maar het viel gelukkig mee dus waren we eindelijk op onze eindbestemming. Het was niet heel zonnig vandaag maar gewoon even relaxen en even wat anders was wel erg leuk! En het was ook zeker de moeite waard om hier naar toe te gaan. Het was echt heel mooi! Even lekker afkoelen onder de waterval dat duurde alleen niet heel lang, want toen ging het ineens weer regenen en onweren. Gelukkig was er een afdakje waar we even konden schuilen. De regenbui duurde niet heel lang dus zo konden we ook nog even de stappen van voor de waterval bekijken. Eigenlijk bekijk je die stappen eerst voordat je bij de laatste stap (de waterval) komt, maar wij wilden het graag op eigen houtje doen zonder gids.. Ja het was echt mooi allemaal. De terugweg zal ik ook nog even kort beschrijven. We gingen weer met een soort tuktuk naar de taxiplaats in Nkintampo en namen vanaf daar weer een klein busje. Je moet hier altijd wachten tot hij vol zit dus wanneer je vertrekt is altijd maar weer een vraag. We hadden dus heel wat tijd om eens om ons heen te kijken. Het is echt heel bizar wat hier allemaal in en op zo een busje geduwd wordt. Wasmanden, bezems, zakken eten en soms zelfs geiten die bovenop worden gebonden. En ja deze geiten leven gewoon nog en ze rijden soms ook gewoon met 100 km/h over een weg… Na een uur konden we vertrekken. Ook bij ons moesten er grote zakken eten mee zoveel dat de koffer niet dicht kon. Dat is hier geen probleem dan binden we er gewoon wat touwen omheen. Je bent dan niet altijd zeker dat je al je spullen nog hebt als je op de plek van bestemming aankomt, maar dat moet je dan maar voor lief nemen ;) Het was namelijk zo dat we bijna in Sunyani waren en toen ineens wat zakken lager zagen liggen dan dat ze eigenlijk lagen. Toen ik een zwarte rugzak ineens maar voor een heel klein stukje meer zag heb ik maar even stop geroepen door de bus. Het zou toch wel heel vervelend zijn dat wanneer je aankomt op bestemming dat je schooltas weg is.
Dit was ook weer zo een heerlijk typisch Ghanees dagje.

Sow ik zie dat ik inmiddels bijna 2700 woorden heb getypt en jullie dus gelezen. Ik had ook echt behoorlijk wat te vertellen. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje kunnen volgen, want soms zit ik zo in mijn verhaal dat ik van alles typ en het misschien helemaal niet logisch verloopt voor jullie. Ik hoop dat jullie dat dan maar voor lief nemen ;)

De sportweek

Nu weten jullie een beetje wat ik doe in een week. Maar vorige week was wel een bijzondere week het was sportweek in Nsoatre.

Wat er dus aan de hand was voordat deze week begon was dat Stephen een jongen van 12 jaar uit het weeshuis elke morgen van 5 tot 7 een voetbal of volleybaltraining had en ook in de middag van half 3 tot 4 ongeveer. Ook Amanda een meisje van 13 jaar oud, zij had ook een week trainingen en Gideon een jongen van 15 jaar ook. Ze moesten veel trainen en aan het einde van de week kwam Stephen naar ons toe en vertelde dat hij naar de kliniek (een klein ziekenhuis) in Nsoatre is geweest om te wegen. Nu denken jullie misschien ja hoor waarom dat dan.. Dat zal ik jullie even uitleggen. Om mee te mogen doen in het team heb je een correct gewicht nodig. Het gaat er hier blijkbaar niet om hoe goed je kan spelen maar alleen hoe zwaar je weegt. Stephen was dus geweest en helaas hij woog 40 en helaas je moet 38 kg wegen dus helaas 2 kg teveel dus hij moest maar veel gaan rennen en drinken maar koekjes eten mocht wel gewoon als je maar veel rent. De volgende dag zou hij weer gewogen worden en dan hoopt hij dus 38 kg te wegen zodat hij mee kan doen in het voetbalteam van de basisschool. Solo kwam deze avond langs en moest echt wel heel hard lachen om het feit dat je gewogen wordt. Hij vindt het net zulke grote onzin als ons dus. Want Stephen is best lang en dun dus het is echt onzin dat hij te veel weegt. Daarna zei Solo ook nog even; ja Amanda moet ook gewogen worden maar die is sowieso te zwaar (ja het zal maar over je gezegd worden terwijl je gewoon een goed lichaam heb) Gideon moet ook nog maar die is zelf erg bang dat hij teveel weegt.

Toen de ‘weegdag’ aangebroken was waren wij natuurlijk erg benieuwd hoe het gegaan was. Helaas voor Stephen hij had een koekje bij ons gegeten en ja hoor hij woog een kilo meer ;) 41kg dus en ja dat was teveel voor hem dus al het trainen was voor niets. Amanda is 13 zit nog op de basisschool maar zij mag meespelen met de junior high (voortgezet onderwijs) dus mag iets meer wegen en haar gewicht was dus wel goed. Ook Gideon is gewogen en gelukkig voor hem was zijn gewicht ook goed.

Al de scholen uit Nsoatre hadden sportweek. Een jongens en een meisjes team van elke junior high school (voortgezet onderwijs vertegenwoordigen de school. Ook de basisschool heeft een jongensteam die alleen voetballen. De sporten die gespeeld werden waren handbal, volleybal en voetbal. Van elke school moesten de meiden tegen elkaar spelen en de jongens van elke school ook tegen elkaar. Daarnaast speelden ook de jongensteams van de basisschool voetbal tegen elkaar. De school die de voetbal zou winnen die krijgt een beker aan het einde van de week.

We dachten echt ow nee dit wordt een saaie week voor ons, want meestal komen de weeskinderen bijna elke middag voor een spel, even naar de waterput, een rondje naar de markt of andere dingen. Maar nu hadden ze sportweek en dan moesten ze de teachers helpen met het verkopen van water, ijsjes of snoepjes en anders moesten ze de teams aanmoedigen. De dagen begonnen zo rond 8 uur en eindigden rond 5 uur dus het waren echt lange dagen voor de kinderen.

Op maandag hoorden we zoveel lawaai van kinderen, drums, klappen en alles wat bij enthousiaste kinderen hoort. Dus we waren wel erg benieuwd hoe het ging daar. We zijn dus gaan kijken en het was erg gezellig. Het was heel dicht bij het terrein van de stichting dus we hoefden alleen de poort uit te lopen en dan konden we al heel veel kinderen zien in heel veel verschillende uniformen. Bij de volleybal voor meiden gingen net de meiden van de Presby Dutch (de school van de stichting) de wedstrijd spelen. Dat vonden wij wel erg leuk om even te zien en natuurlijk aan te moedigen. Na 1 minuut stonden wij niet meer alleen op 1 vierkante meter maar met heeeeel veel andere kinderen om ons heel. Wel erg leuk en gezellig want wanneer wij aanmoedigden of klapten deden ze allemaal mee ook als was het dan voor een heel andere school dan hun eigen school.

Deze middag was ons wel heel goed bevallen dus we zijn eigenlijk wel heel de week bij de sportweek geweest. En niet alleen in de middag maar ook in de morgen. De mensen accepteren niet echt de gehandicapte kinderen hier dus het leek ons een goed idee om met de kinderen van de gehandicapten opvang te gaan kijken bij de sporten. Ze vinden het leuk om daar te zijn en het is goed voor de anderen om te zien dat de gehandicapte kinderen leuk, gezellig, grappig en ook nog eens goed zijn op hun manier. Zij kunnen ook gewoon klappen. Zij kunnen ook gewoon dansen (net als alle andere Ghanese kinderen ;) ) Zij kunnen ook gewoon voetballen en sommige zelfs een beetje volleyballen. Dus we waren deze week heel veel te vinden op de sportvelden.

De laatste dag was wel heel speciaal. De laatste finales werden gespeeld en dan zouden we weten wie er de beker zou winnen. Ik zal jullie een klein beetje vertellen hoe dat eraan toe ging. Wanneer er een wedstrijd gespeeld werd stonden de kinderen van de school om het veld heen. En af en toe stonden ze dan iets te ver bij de lijn of op de lijn en dan kwam er een meester of scheidsrechter voorbij gestoven met een tak met of zonder blaadjes net van de boom getrokken om zo de kinderen aan de kan te jagen. Ja dan wil je wel aan de kant vliegen als die eraan kwam. Verder was het zo wanneer er 1 school gescoord had renden alle kinderen, juffen en meesters het veld op. Was het niet rennend dan was het wel dansend. En na een paar seconden renden ze weer terug naar hun plek om de wedstijd te hervatten. Na de voetbal finale van de basisschool werd de voetbal finale van de jongens gespeeld. Dit was een heel druk bezochte activiteit. Maar dan ben je als blanke toch nog iets belangrijker dan de finale, want het grappige was wanneer wij achterlangs de mensen liepen die stonden te kijken draaiden er ineens heel veel hoofden om. Ja na een maand zijn ze er nog niet aan gewend dat hier 2 blanke rondlopen.

Toen de laatste finale gespeeld werd kwamen bijna alle kinderen van de scholen om het veld staan. Inclusief de politie was er. Dit om het goed te laten verlopen maar ook omdat ze het zelf wel erg interessant vonden. Na het einde van de wedstrijd kwam de taak van de politie tevoorschijn. Alle kinderen en docenten weg jagen uit het veld. En het grappige was dan denk je dat de politie vast wel professionele wapenstokken heeft, maar nee hoor hun stokken raapten ze ook gewoon op van de grond op of braken hem af van de boom. En zo hielden ze de kinderen en andere belangstellenden op afstand tijdens de prijs uitreiking.

Na de prijsuitreiking gingen de politieagenten en agentes naar de weg toe en hielden het verkeer een beetje tegen. Dit was omdat er een vrachtwagen met vrolijke muziek door het dorp ging en daarachteraan eerst de winnaars en dan de rest van de kinderen. Zo gingen wij gezellig mee met deze vrolijke, gezellige, dansende, springende en zingende Ghanese kinderen. We konden niet heel het dorp door want ineens ging het hard waaien en toen grote druppels regen en onweer dus dat was voor iedereen het einde van deze sportweek en heel hard rennen naar huis.

Ja ik wilde proberen meerdere dingen te zetten in deze blog maar dat is me niet echt gelukt.
Ik denk dat al snel een nieuwe blog volgt met meerdere verhalen want heb vorige week veel dingen meegemaakt.