Mijn werk in Ghana

Eindelijk weer een nieuw verhaal. Het heeft even geduurd voor jullie waarschijnlijk, maar de tijd gaat hier zo hard en er is zoveel te doen dat ik er eigenlijk helemaal geen tijd heb gehad om mijn verhaal te maken. Ik zal jullie in dit verhaal iets meer proberen te vertellen over mijn werk hier. Ik werk vooral in de gehandicaptenopvang. In deze opvang zaten 8 kinderen, maar sinds ik er ben zijn er 2 kinderen bijgekomen. We hebben Izaac een jongen van 10 erg spastisch en kan niet lopen en bijna niet praten, Blessing een meisje van 8 jaar kan niet praten en verder weten we weinig, Christian een jongen van 8 jaar zegt maar een paar woorden, Elisabeth een meisje van 7 jaar met syndroom van Down, Felix een jongen van 7 hij is erg druk rent vooral veel rond en is eigenlijk heel moeilijk rustig te krijgen hoe we hem iets kunnen leren is voor ons ook echt nog een vraag. Wanneer wij met hem willen werken en hem dus op een stoel willen zetten dan probeert hij je te bijten, knijpen of slaan. Adjahjow (dit is hoe je het zegt maar geen idee hoe je het schrijft) hij heeft een gezond verstand maar kan zijn gewrichten niet bewegen dus zijn armen en benen en voeten blijven gewoon recht daarom kan hij niet schrijven en zit daarom dus bij ons. Beide ouders zijn doof dus het valt voor het hem echt niet mee om hier te leven. Hij is ongeveer 5 jaar. Ananee een jongen van 4, Prince een jongen van 3 of 4 met syndroom van Down, Sharida een meisje van 4 met syndroom van Down, Adeleigh een meisje van 3 is erg laag ontwikkeld rond een paar maanden. Ze ligt onder een babygym maar kan eigenlijk alleen maar liggen. Dit was even wat achtergrond informatie over de kinderen.

Op maandag gaan we dus naar het ziekenhuis met 2 kinderen van de gehandicapten opvang. De andere dagen zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. Elke morgen beginnen wij om half 9 met werken in de gehandicaptenopvang. De kinderen kunnen al vanaf 6 uur/half 7 gebracht worden maar de eerste zijn er rond 7 uur. Ze spelen dan wat of wachten totdat ze hun eten krijgen. Het eten wordt hier op het terrein klaar gemaakt. Dat gebeurd niet in een prachtige keuken maar gewoon lekker op een vuurtje in van die mega grote pannen/schalen. De kinderen krijgen maispap of rijstpap. Als wij aankomen zijn ze meestal net klaar met eten of zijn nog bezig of ze moeten nog beginnen. Dat ligt een beetje de kokkinnen wanneer hun klaar zijn met koken of aan ons wanneer wij aankomen.. ;) (wij raken zelf ook een beetje gewend aan het Ghanese tempo dus af en toe zijn wij ook iets later dan half 9) We hebben elke dag hetzelfde programma wat wij draaien. Tot half 11 spelen wij binnen. We hebben wat autootjes en blokken waar ze mee kunnen spelen en 1 pop. Het meeste van dit hebben de kinderen van mijn school aan mij gegeven zodat ik het mee kon nemen naar Ghana. Daar zijn we erg blij mee want nu hebben we iets meer speelgoed. Verder hebben we nog een klein beetje ontwikkelingsmateriaal van vorig jaar en ook hebben Joanne en ik geprobeerd nog wat mee te nemen maar het is eigenlijk nog te weinig. Het spelen en ontwikkelen van kinderen is hier sowieso heel anders in Ghana dan in Nederland. Daarom is het helemaal moeilijk om te onderzoeken of te ontdekken hoe het gaat bij de handicapte kinderen.

Laat ik even een leuk voorbeeld noemen. We kennen allemaal wel van die huisjes waar je vormen in moet stoppen. Toen we het materiaal voor het eerst meenamen waren het niet de kinderen die er mee gingen spelen en werken maar dat waren de begeleiders. We hebben Ernestina zij is rond de 50 jaar oud en die wilde het wel eens ontdekken. Het grappige is dat wij dan niet naar de vormen gaat kijken maar dat ze dan gewoon ieder vormpje in de gaten probeert te stoppen. Wij kijken dan is het een rondje of een vierkant ofzo maar nee net zo lang duwen en proberen tot het vast zit of totdat het echt niet lukt… Ja dit is nog maar 1 voorbeeld. De meeste van ons kennen vast wel de autootjes die je naar achteren kan trekken en dan loslaat zodat ze vanzelf gaan rijden. Nou die hebben de kinderen meegegeven voor Ghana en die gingen we dus introduceren. Ja de kinderen vonden het helemaal geweldig het leuke was dan ook dat Elisabeth een meisje van 8 met syndroom van Down het eerder door had dan alle begeleiders. Daarna wilde Ernestina het dus ook leren. Daar gingen we dus. Joanne tegenover haar en ik naast haar. Joanne deed het heel vaak voor zodat de auto dus naar haar reed en vervolgens moest zij hem dus terug rijden. Maar wat gebeurde er: zij geeft hem dus elke keer gewoon een duw zodat hij maar een klein stukje reed. Na ongeveer 10 keer heb ik haar hand gepakt en dan samen gedaan. Vervolgens verteld wanneer we de auto achteruit getrokken hadden dat ze alleen haar hand moest optillen en niet alsnog een duw geven.. Nou na 5 keer samen doen lukte het haar hoor J Zo zie je maar weer niet alleen de kinderen ontwikkelen hier ook de begeleiders.

Na het binnen spelen/ontwikkelen gaan we naar buiten. Wij hebben als gehandicapten opvang onze eigen speelruimte buiten. Daar staat een hele steile ijzeren glijbaan die heel warm wordt door de zon. Gelukkig hebben we nog schommels en een plastic glijbaan. Na het buitenspelen gaan we werken. Dit is meestal maar kort want de aandacht daarvoor is heel snel weg zowel bij de kinderen als bij de begeleiders. Het is hier best normaal dat wanneer je moe bent dat je dan even ligt te knikkebollen tijdens je werk. Of wanneer je telefoon gaat je heel hard rent voordat je te laat bent en dus even gaat bellen. Of wanneer je bedenkt dat je je eten voor vanavond nog niet in huis hebt dat je dat dan gewoon even gaat halen op de markt. Dit was even een uitstapje maar misschien wel handig of leuk om te weten. Wat we voor werk kunnen doen is. Werken met vingerverf, vetkrijtjes, kleuren of ontdekken/werken met scheerschuim (als de Ghanese spuitbus het toelaat ;) ) De kinderen zijn echt niet gewend om te werken dus het vraagt echt wel veel aandacht en begeleiding. We proberen te werken aan grove en kleine motoriek tijdens het werken. Maar echt gerichte doelen is lastig.
Na of tijdens het werken horen we een bel gaan. Nee mensen dit is geen elektrische maar gewoon een bel die met de hand gekinkeld wordt. Dan is het voor de kinderen van de daycare tijd om naar binnen te gaan en wachten op de volgende bel tot hun naar de eetzaal mogen. De bel betekent voor ons tijd om te gaan eten. Het eten wordt verdeeld voor de kinderen en dan zeggen we met z’n allen het gebed O Lord bless our food in Jesus name Amen op en dan is het tijd om te gaan beginnen. We eten iedere week dezelfde gerechten. Er is gewoon een weekmenu gemaakt. Maandag; rijst met tomaten saus dinsdag; banku (soort deegbal gemaakt van mais en cassave) en dan eten ze dat met een soort soep woensdag; yam (een soort aardappel) met leaves (bladeren die je kunt eten) donderdag; banku met soep en dan vrijdag; joloff rice (rijst met door tomaten saus gemengd en dan wat vis erdoor) Banku kunnen de meeste kinderen zelf eten want dat eet je met je handen, maar rijst is lastig. Dus de meeste kinderen moeten we helpen met eten geven. Vooral Adeleigh heeft hulp nodig want bijna niet en kan ook niet gewoon eten dus zij krijgt iedere dag pap. De maispap of de rijstpap ligt er net aan wat ze in de morgen gegeten hebben. Na het eten is het tijd om te gaan slapen voor de kinderen. We hebben wat slaapmatjes liggen en als ze moe zijn kunnen ze gaan slapen. Degene die niet moe zijn lopen wat rond en vermaken zichzelf totdat het rond 2 uur is. Dan worden de kinderen opgehaald of gaan alleen naar huis. Na het eten is het voor ons (Joanne en mij) tijd om te gaan afwassen. Wij helpen de kokkinnen/schoonmakers met de afwas van alle bordjes en de kookspullen. We doen elke dag een afwas van zo rond de 250 bordjes. Juliana (de hoofdkokkin) spoelt de borden voor dit gaat ons net iets te ver.. Daarna wassen wij ze af. Dit gebeurd allemaal gewoon in grote metalen schalen op de grond. Wij zitten dan op kleine houten krukjes echt heerlijk Ghanees allemaal. Het wat is dan meestal koud en hebben een stuk stoffen gaas als spons. Als wij de borden hebben afgewassen doen we ze in de schaal naast ons met alleen water en dan gaat het soap er dus af en dan kunnen we ze opstapelen op soort. Als alles klaar is brengen we het naar de keuken en eetzaal en dan zit onze werkmorgen/dag erop.

Ik denk dat mijn volgende verhaal heel snel volgt want ik heb zoveel meegemaakt deze week dat is misschien voor jullie ook wel leuk om te zien en te lezen. Ook zal ik weer wat foto's plaatsen zodat jullie een indruk hebben van het terrein, werkplek, keuken en kinderen.

De Ghanese bruiloft en ons wekelijkse bezoek aan het ziekenhuis

Ik zal jullie in deze blog iets meer vertellen over de zaterdag en de maandag hier. Ik wilde het over heel het weekend doen maar dan wordt mijn verhaal echt veel te lang.

Vrijdagavond kwam Sarah (een weesmeisje uit het weeshuis van 12 jaar) vol enthousiasme binnen morgen is hier een verloving op het terrein. Later op die avond kwam Solo inderdaad vertellen dat zijn nicht ging trouwen en wij werden uitgenodigd om ook te komen. Dus de zaterdagindeling komt hier eigenlijk vanzelf. Iets plannen lukt niet echt. We moesten om 10 uur klaar zijn en dan zou Solo komen om met hem mee te gaan. Nou daar stonden wij dan helemaal klaar om naar de bruiloft te gaan, maar er was geen Solo te zien. Ja de Ghanese tijden wennen eigenlijk nog niet echt.. want om kwart voor 11 kwam Solo ons halen. En nee dan hoor je geen verontschuldiging van sorry ik ben te laat maar dat is hier heel gewoon. Goed daar gaan we dan alles is weer in het Twi dus we verstaan er niet veel van. Maar opzich wel leuk om een keer mee te maken. De vader van de bruidegom geeft een aantal enveloppen met geld aan de vader van de bruid. Ook wordt er een groot ingepakt pakket neer gezet voor de vaders en de bruidegom. Dit wordt heel de ochtend niet opengemaakt wat dit dan precies was snapten wij eerst ook niet maar Juliet heeft het ons later allemaal uitgelegd. Ik zal het jullie ook straks uitleggen. Vervolgens gaat de bruidegom met de moeder van de bruid en haar zusje de bruid ophalen die was er tot nu toe nog niet bij. Daar komt ze dan wij waren heel benieuwd wat voor jurk ze hier aan zouden hebben want hier is de kleur wit een bruiloftskleur en ook trouwjurken kennen ze hier maar geloof me dat viel vies tegen. Ze kwam in een oranje veel kleurige jurk aanlopen… Helaas zo een mooie jurk net als in Nederland hebben we hier nog niet gezien. Vervolgens is er een dominee die hun gaat trouwen. Ze krijgen een toespraak en daarna geven ze elkaar de ring vervolgt door een belofte. Daarna komt de mega spraakzame ceremoniemeester weer tevoorschijn met 2 kratten drinken. Dan noemt hij bedragen op en als je dat wil komen geven dan mag je een flesje uit de krat pakken en dan voor het bruidspaar neerleggen. De bedragen worden steeds kleiner maar hoe het dan precies werkt dat weet ik niet. Als beide kratten leeg zijn doen ze het nog een keer maar dan moet je de flesjes er terug inzetten. Gewoon een hand geven en een kaart met geld of cadeaus geven dat kennen ze hier dus absoluut niet. Dan is het feest bijna klaar er wordt nog wat muziek gespeeld en wat gedanst maar na 3 uur krijgt iedereen een zakje met een soort koek in en wat rijst en je krijgt een flesje drinken. Het feest is dan afgelopen. Solo stelt ons nog even voor aan zijn broers en zussen en zijn moeder. En hier zijn er ook weer van die jongens die zich graag even aan ons willen voorstellen en onze vrienden willen zijn. Maar dat zijn we inmiddels al gewend dus ja natuurlijk mogen jullie onze vrienden zijn. J Als we naar huis willen gaan vinden ze het toch een beetje raar dat we wel zijn uitgenodigd maar niet eens het bruidspaar hebben kunnen feliciteren dus lopen we nog snel even naar de bruidegom en bruid om hun een hand te geven. Vervolgens gaan we naar huis en gaan we eerst maar eens aan Juliet vragen om uitleg. Nou nu blijkt dat je hier 2 bruiloften hebt. Dat is net als vanmorgen de traditionele dat is een soort verloving maar dan komt de dominee als je wilt en die trouwt je dan want dan mag je wel gaan samenwonen. En als je dan wilt kan je nog een andere bruiloft vieren in de kerk. Daarom had ze ook geen witte jurk aan. En wat die enveloppen betreft. Als de bruidegom weet met wie hij wil trouwen gaat hij naar zijn vader en verteld hem dat en dan gaat de vader naar de vader van de bruid en die vraagt hoeveel Cedi wil hebben voor haar. Dat geld zat dus in de enveloppen. Daarna het pakket.. Dat pakket is een tas vol met giften voor de bruid. De bruidegom moet zijn bruid gaan onderhouden en om dat te bewijzen moet hij cadeaus kopen voor haar en dat wordt dan ingepakt en NIET opengemaakt op de bruiloft. Stel je voor dat je arm bent en je moet toch met zo een pakket komen dan helpt de bruid gewoon en stopt ze er bijvoorbeeld een oude jurk in of een oude tas zodat het groot lijkt want dat komt toch niemand te weten omdat het niet wordt geopend op de bruiloft. Ja en wat die jurk betreft dit was de traditionele bruiloft daarom was hij niet wit. Wel gingen ze nog zondag een zegen vragen over het huwelijk. Ja dit was weer een bijzondere ervaring en echt een stukje cultuur van hier.

De maandag.

Elke maandag doen we eigenlijk hetzelfde. 2 kinderen uit de gehandicaptenopvang moeten naar het ziekenhuis. Dit is een speciaal ziekenhuis voor gehandicapten mensen. Deze 2 kinderen krijgen daar soort fysiotherapie. We gaan met de taxi met de kinderen en hun oma’s naar het ziekenhuis. Allebei deze kinderen worden niet geaccepteerd door hun ouders dus wonen en leven bij hun opa en oma. Izak is al 10 jaar en hij is erg spastisch en zijn voeten zijn heel scheef dus hij kan niet lopen zijn oma draagt hem dus altijd op zijn rug of tilt hem overal mee naar toe. Adeleigh is een meisje van 3 jaar oud. Zij kan alleen maar liggen en af en toe haar hoofd iets optillen en draaien. Ook haar oma draagt haar altijd op haar rug maar zij is nog erg dun en klein dus is wel minder zwaar dan voor de oma van Izak. Het ziekenhuis waar we naar toe gaan is in Sunyani dus we moeten ongeveer een half uur rijden met de taxi. En nu denken jullie misschien ow wat luxe in een taxi maar nee deze taxi’s zijn niet net als in Nederland. Het zijn oude auto’s die af en toe niet meer kunnen optrekken en behoorlijk kapot zijn. En we zitten altijd met 7 personen in een 5 personen taxi. Het ziekenhuis is gefinancierd door Nederlanders. De dokter die hier werkt heeft ook gestudeerd in Nederland dus spreekt enkele woorden Nederlands. We worden dan ook altijd begroet met; goedemorken (= Je gaat dan zitten in de wachtruimte en dan hoor je vanzelf wanneer je naam geroepen wordt en dan weet je dat je geholpen wordt. Izak heeft op dit moment aan beide voeten gips zodat zijn voeten niet verder scheef groeien en hij misschien in de toekomst kan lopen met krukken of een looprek, want zijn oma kan hem niet altijd blijven tillen. Dus de dokter geeft hem iedere week nieuw gips. Heb de eerste keer echt mijn ogen uit gekeken toen hij dat ging doen. Het is een geweldige dokter die echt houd van deze kinderen. Hij begint met een gipszaag het gips door te zagen maar deze doet het werk niet helemaal dus dan pakt hij zijn schaar maar dat helpt ook niet altijd voldoende dus dan heeft hij nog een groot broodmes waarmee hij het gips verder doorsnijd. Ja het gaat gelukkig nog elke keer goed. Binnenkort komt er een arts uit Nederland en dan wordt Izak misschien geopereerd aan zijn voeten maar dan willen ze het nu alvast een beetje verbeteren met het gips. En nu is het zover verbeterd dat hij waarschijnlijk nog maar 1 week gips moet dus dat was heel goed nieuws.

Adeleigh krijgt meestal alleen fysiotherapie. De ene keer dan moet ze echt oefeningen doen waardoor ze wordt uitgedaagd om te leren om rollen of om meer te bewegen. We moeten echt denken aan hele kleine stapjes hierin. De andere keer wordt ze door de verpleegkundige helemaal gemasseerd. Dit gaat echt niet zachtjes en dit vind ze dan ook echt niet leuk. Al haar spieren worden dan gemasseerd en zo ook weer geprikkeld dat ze meer gaat pakken, bewegen en gebruiken. Ook heeft zij nu sinds 2 weken een nekkraag gekregen zodat haar hoofd iets meer rechtop blijft. Het is fijn dat deze kinderen deze zorg krijgen aangeboden maar tegelijkertijd zie je ook dat ze zoveel meer nodig hebben. Want Adeleigh ligt nu op een matrasje op de grond bij ons met een babygym vastgebonden aan stoelen om zo haar nog wat uit te dagen. Dit is echt niet veilig genoeg want er rennen en springen en lopen nog meer kinderen rond die regelmatig met spullen gooien enzo. Nu zit ze alleen op de rug van haar oma of tante maar verder zit ze nooit en ligt ze alleen maar. Ook voor Izak die zou echt een rolstoel of iets dergelijks nodig hebben maar dat is er gewoon niet..

Als het gips van Izak dan wat hard is geworden wordt de taxichauffeur gebeld en dan is het afwachten wanneer hij weer komt en dan kunnen we terug naar Nsoatre om de oma’s en de kinderen thuis te brengen en dan gaan wij naar de stichting terug. Daar kijken we of we nog kunnen helpen met eten geven en als dat al is afgerond dan helpen we nog even met de afwas van de 250 borden en evt. lepels en dan gaan we naar huis.

Ik hoop dat jullie weer een beetje meer inzicht hebben gekregen in wat ik hier allemaal doe. Iedere maandag is bijna hetzelfde maar de zaterdag daarin tegen echt niet :)

psst. Ik hoop ook weer wat foto's te plaatsen zodat jullie nog meer in de sfeer komen :)

De zwarte zaterdag

Ja ik dacht de volgende blog zal ik jullie iets meer vertellen over wat ik hier allemaal doe. Maar we werden uitgenodigd om mee te gaan naar een aankondiging dat de chief overleden is. Wie of wat is nu een chief? Dat zal ik jullie even uitleggen; ieder dorp hier heeft een chief en soms 2. Dat is een koning van het dorp. Wij denken dat het een beetje lijkt op een burgemeester maar wat zijn taken zijn dat kan ik jullie niet uitleggen. Wel weet ik dat ze een groot paleis hebben en veel aanzien. Iedereen wist eigenlijk al wel dat hij overleden was, maar dan moet nog de officiële aankondiging komen. Dat was dus zaterdag. De kinderen van het weeshuis zijn erg bang en verbieden ons dan ook te gaan naar deze gebeurtenis. Ze zijn erg bang dat wij worden vermoord worden. Als kind krijg je hier namelijk een verhaal te horen waar je bang van zou worden. Als er een chief overleden is willen ze geen pottenkijkers bij het paleis en ook niet bij de aankondiging. Er zijn dus mensen verkleed met een masker over hun hoofd en een pruik en een geweer mee of op hun hoofd ook lopen ze met zwaarden. Deze mensen lopen vanaf 7 uur door je dorp heen om 5 mensen te zoeken die ze kunnen vermoorden. 2 mensen voor de armen van de chief, 2 voor de benen van de chief en 1 voor het hart van de chief. Je weet nooit wie er vermoord kan worden dus je moet zorgen dat je dan niet meer buiten loopt. Het klopt inderdaad dat deze gemaskerde mannen ook bij de aankondiging zijn, maar dat is voor het aanzien van de chief en voor de traditie. Dit verhaal weerhoud de kinderen er wel van om er te gaan kijken. Wat het echte verhaal is krijg je alleen te weten wanneer je word uitgenodigd om te komen naar de aankondiging. Vroeger gebeurde het namelijk wel dat er mensen vermoord werden voordat de chief begraven werd, maar nu niet meer. Wij waren ook genodigd en dus gingen we daar heen. Samen met Juliet die werkt in het weeshuis. Solo (de directeur van de stichting) was ook uitgenodigd alleen hij houd helemaal niet van al deze dingen, maar omdat hij door meerdere mensen gevraagd was is hij wel gegaan om te helpen. Wij onze zwarte jurk aan en daar gaan we dan. Daar aangekomen zien we allemaal politie, brandweer, ambulance en security. Juliet gaf aan dat het echt niet gevaarlijk is maar dat dit ter voorkoming is. Dan komen er ineens een groepje jonge mannen naar ons toe. Ze willen ons heel graag helpen en ons uitnodigen voor een rondleiding. Juliet praat helaas twi (de taal van hier) met hun dus we kunnen het niet volgen. Ze zegt dan ja ze willen graag jullie vriend worden. Nee helaas wij zijn hier niet om een echtgenoot te zoeken… Helaas voor hun. Er wordt nog even aan onze arm gevoeld want ja hoe voelt zo een blanke huid nu eigenlijk. Blanke mensen hebben heel veel betekent voor Nsoatre en omgeving dus wij staan hoog in de vaandel bij al deze mensen. Wij worden uitgenodigd om dan ook alle mensen te gaan groeten. Dat betekent een ronde lopen en dan alle mensen op de voorste rij een hand geven. De mensen die op de voorste rij zitten zijn vaak chiefs en familie daarvan. De rijen daarachter is aanhang wat hij heeft meegenomen. Daar gingen we dan onze ronde doen. We hebben heel veel handen geschud deze dag. Daarna konden we gaan zitten en luisteren naar de muziek en kijken naar alle andere chiefs die aankwamen en ook de handen gingen schudden. Elke chief had een dienstknecht die een soort grote parasol boven hem hield. Vervolgens kwamen inderdaad de gemaskerde mannen aan met de andere chief van Nsoatre. Ik moet eerlijk zeggen ik snap wel dat je hier als kind bang van kan worden want als je het echte verhaal niet kent zien ze er vreselijk uit. Toen het tijd was kwam de echtgenote van de chief aan. De geschiedenis van de chief werd verteld en vervolgens is het de traditie dat ze dan een bok gaan slachten. Nou dat hebben we ook allemaal gezien en dat was niet heel fris. Vervolgens moet de echtgenote van de chief gaan staan in het bloed van de bok en dan begint het rouwklagen. De microfoon wordt gehouden in het midden en dan komen er verschillende vrouwen uit het publiek die kunnen/moeten huilen en dan is dan het einde van de traditie. Als je weg gaat kun je ook nog alle mensen een hand geven en ze delen ook nog flesje drinken uit. Waar ze dan tenslotte veel ruzie over maken want stel je voor dat je niet het juiste flesje krijgt. Ja het was een hele bijzondere dag. Weinig echt verdriet gezien maar vooral veel traditie dingen. Het is ook heel apart dat jij als onbekende weet hoe het verhaal echt zit en hier jongeren van 19 zijn die je ook nog waarschuwen om niet weg te gaan in het donker en dus ook nog in het verhaal geloven. Nu lijkt het net of dit maar een uurtje was maar wij hebben daar ongeveer 3 uur gezeten en wij waren 1 van de eerste die weg gingen. We hebben nog heel veel muziek en rouwklagen gehoord. Tot een uur of 7 ’s avonds en het begon al om 9 uur in de morgen.. en dat betekende ook geen stroom voor ons deze dag, want dat hadden ze bij de aankondiging nodig L

Psst.. ik probeer de foto’s en evt. een filmpje ook op mijn blog te zetten zodat jullie iets meer idee hebben bij dit verhaal.

De reis naar Nsoatre

Heb je even de tijd want mij reis verhaal is best wel lang geworden…

Daar gaan we dan woensdagmorgen 10 over 7 zitten we in de auto om naar Schiphol te gaan. Het besef dat ik nu 3 maanden niet in Waarde kom is er absoluut nog niet. Ik weet namelijk ook niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen om 3 maanden geen bekenden tegen te komen. Op Schiphol aangekomen is het al gelijk tijd om te gaan inchecken dus snel naar de goede incheckbalie maar voordat we daar zijn zien we Marjolein en Sharida nog even. Zij gaan voor een dagje naar Londen. Ook zij hebben haast dus snel afscheid nemen van hun en dan is het voor hun tijd om te gaan boarden. Ik kan inchecken en mijn bagage droppen waar ik erg blij mee ben want 2 koffers en een overvolle rugtas is best veel om mee te slepen. Nu zullen jullie misschien denken sow 2 koffers maar er zit er 1 vol met speelgoed voor het de stichting en met kleren voor de kinderen hier in Ghana. Helaas is het ook voor mij gelijk tijd om te gaan boarden dus echt tijd voor een laatste kopje thee is er helaas niet bij. Dus dat betekent afscheid nemen van mijn zussen en neefje en dan alleen verder. Het is toch wel even moeilijk om dan ineens alleen de wereld in te trekken, maar de gedachte dat ik in Ghana niet alleen ben is wel fijn. Al denkend loop ik door Schiphol want ik moet helemaal naar de laatste gate. Als ik er bijna ben zie ik ineens 2 bekenden J Sharida en Marjolein zitten daar op de grond te wachten op hun vliegtuig want die heeft vertraging. Dus dat ik nog wel even gezellig want mijn gate is naast die van hun en die is nog niet open. Al snel moeten de meiden weer gaan maar dan is ook mijn gate open dus kan ik gaan instappen. Nu gaan we dan echt vertrekken. Ik merk dat ik behoorlijk moe ben dus ik slaap al snel en dan wordt ik wakker omdat we gaan landen. Van deze vlucht heb ik dus weinig mee gekregen. Dan sta je ineens in Londen. Hier moet ik overstappen naar mijn volgende vlucht naar Accra (hoofdstad van Ghana). Met de bus moet ik naar een andere vertrekhal en dan is het wachten tot ik weet naar welke gate ik moet. Er zitten hier heeeeel veel mensen te wachten. Allerlei talen, mensen, geuren om mij heen. Dan moet ik ineens gaan opschieten want zie op het bord dat ik al moet boarden dus snel naar gate 1 en daar zie ik alleen maar Ghanezen zitten dus ik weet gelijk zeker dat ik bij de goede gate sta. We moeten dan groep voor groep instappen dat snap ik pas wanneer ik in het vliegtuig kom want dan zie ik hoe mega groot het vliegtuig is. En heel serieus ik denk dat ik de blanke mensen hier op 2 handen kan tellen dus ik kon gelijk in de stemming komen ;) Ik heb ons gezin en een paar vrienden een afscheidsboek gekregen voor mijn vertrek waar ik op dat moment erg blij mee ben, want ineens valt het over me heen dat ik hier echt alleen ben als Nederlander. Dus heerlijk het boek zitten lezen met allerlei lieve groetjes, gedichtjes, puzzels, foto’s en andere leuke dingen. Ondertussen wordt er goed voor ons gezorgd met drinken en zoutjes. Dan merk ik dat ik de laatste dagen weinig slaap het gehad dus val ik weer voor een uurtje in slaap. Dan word ik wakker omdat er iemand tegen mijn benen rijd met een drinkkar. Ja mijn benen liggen in het gangpad want de man (Ghanees) naast me neemt behoorlijk wat ruimte in waardoor ik niet veel stoel meer over hou ;) Dat nemen we maar even voor lief deze 6,5 uur. Het is tijd voor onze maaltijd. Om in de Ghanese stemming te blijven krijgen we rijst met kip, een kip-curry salade en een Kaiser broodje en wat drinken erbij. Na het eten begint het al donker te worden buiten dus ook de lichten in het vliegtuig gaan uit. Voor mij dan tijd om even een film te kijken. Na 6,5 uur zijn we dan eindelijk in Accra. Inmiddels heb ik wat contact gehad met mijn buurman en die vrouw ernaast omdat ik wat gegevens in moest vullen maar ik niet alles begreep dus had wat hulp nodig. Zij vinden mij als blanke wel interessant dus blijven tegen me praten. Nou opzich wel fijn want daardoor kan ik met de vrouw meelopen naar het vliegveld waar zij me wil helpen. Wow ik loop het vliegtuig uit en het lijkt wel of de medewerker van het vliegveld mijn gedachten kan lezen, want hij zegt gelijk; Yes a new airport. Dit ziet er heel wat mooier uit dan vorig jaar (toen was ik ook naar Ghana maar toen voor een week). We moeten door de eerste controle een foto en de infraroodscaning. Door naar de douane hier moeten we best wel even voor in de rij staan. Mevrouw staat nog steeds naast mij en ze zucht behoorlijk vaak. Ja ze heeft het heel zwaar vind ze zelf, want ze heeft een zware tas en een handtasje en dan nog een plastic zak en ze vindt denk ik dat ik weinig heb dus ze geeft even de plastic zak aan mij. Ze pakt even wat uit haar hand tas en dan zet ze haar zware tas neer. Nou na 5 minuten vind ik wel dat ze hem zelf weer kan dragen hier dacht zij kennelijk anders over maar gelukkig krijg ik al snel weer een lach van haar. Na de douane kan ik me bagage ophalen en dan zijn we al een heel eind want dan moet ik alleen nog met de taxi en bus en dan ben ik op mijn bestemming. Het klinkt best gezellig hier want er staat een Ghanees liedjes te zingen over welcome in Ghana en er is net een hele groep Nederlanders aan gekomen (deze zaten zeker niet bij mij in het vliegtuig) dus om hun in de stemming te brengen wordt het extra gezellig gemaakt. Na een tijdje heb ik mijn bagage en kan in naar buiten waar Solo (directeur van de stichting) op mij staat de wachten. Helaas nog een bagage controle maar daarna kan ik naar buiten lopen. Yes ook dit is veranderd bij het vorige vliegveld kwamen er allerlei Ghanezen op je af gestormd om je spullen te tillen en geld te verdienen aan jouw komst. Nu staan er 3 beveiligers die je vragen waar je heen moet je verder te wijzen waar je heen moet. Terwijl ik met de beveiliger praat zie ik een heel blij iemand aan komen lopen. Ja daar is Solo hij is ook erg blij dat ik eindelijk ben. Op dit moment weet ik ook ineens weer waar ik alles voor doe. Heerlijk die Ghanese sferen. Samen gaan we opzoek naar een taxi die ons brengt naar de bussen. Ja daar is nog niets veranderd. Iedereen komt op de taxi afgestormd want misschien kunnen we wel wat geld verdienen met het verslepen van mijn koffers bijv. Gelukkig heb ik Solo want die maakt ze wel duidelijk dat ze van mijn spullen af moeten blijven. De bus is vol wanneer wij een ticket hebben gekocht dus we vertrekken gelijk. Heerlijk want het is inmiddels al half 10 in Ghana dat is half 12 Nederlandse tijd. Nee we kunnen niet de snelweg op want dat kennen ze hier niet in Ghana dus we rijden door alle dorpjes om zo naar Nsoatre te gaan. Ik val af en toe wat in slaap maar echt goed slapen lukt niet, want ieder dorp heeft hier wel politiecontrole dus dat betekent heel vaak stoppen ook al word je niet altijd gecontroleerd. En ook heel veel hobbels en gaten in de weg dus je begrijpt het misschien al echt lekker liggen lukt niet… Maargoed het is allemaal voor een goed doel. Na bijna 8 uur begint het buiten alweer licht te worden want het is inmiddels half 6 hier en we zijn in Sunyani dat is een stad dichtbij Nsoatre hier moeten we overstappen naar een taxi en die brengt ons naar het weeshuis. Hier aangekomen mag ik gelijk naar mijn verblijf als blanke hoef je hier eigenlijk nooit je bagage te tillen dat wordt allemaal voor je gedaan. Dus tijd om Joanne hier te ontmoeten en dan een poosje me bed in te duiken…

Welkom op mijn Reisblog!

Akwaabaa op mijn reisblog,

Wat leuk dat jullie met mij mee willen reizen naar Ghana. Om ook iets van de sfeer, de indrukken en het leven in Ghana mee te krijgen en misschien ook wel erg benieuwd naar al mijn verhalen. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden.  Ik zal proberen om wekelijks een verslagje erop te zetten met mijn ervaringen, verhalen, leuke of trieste gebeurtenissen. Ik kan dit niet helemaal beloven want weet niet of ik daar altijd internet heb en of ik wel zoveel spraakwater heb ;) 

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik hoop dat jullie genieten van de verhalen en foto's en af en toe eens een berichtje achterlaten is ook wel leuk! (= 

Groetjes,

Berthine