Jaja een nieuw verhaal. Maar ik heb het idee dat de meeste dit niet erg vinden. Ik heb de afgelopen week en dagen veel gedaan dus heb dan ook veel te vertellen.
Vorige week 26 dec. is Johan (de voorzitter van de stichting) hier aangekomen. Voordat hij naar Ghana kwam is er een bestuur overleg geweest over de plannen van dit jaar. Door sponsors en door een groot event afgelopen september is er nu best wat geld voor ontwikkelingsplannen. Naast dagopvang, kleuterschool, gehandicaptenopvang en weeshuis werkt de stichting ook in dorpjes in de omgeving. Daar slaan ze waterputten, bouwen ze schooltjes en klinieken. Dit zijn namelijk de 3 eerste prioriteiten van de mensen in de dorpjes. De overheid bouwt wel waterpompen maar dat gebeurd alleen in de dorpjes en steden op het zicht. De dorpjes die wat verder de bush in liggen die hebben dus geen waterput of waterpomp, geen school en ook geen kliniek als een stichting die niet bouwt. Hiervoor moeten ze dus meestal kilometer(s) lopen voordat ze ergens zijn.

Donderdag 27 december zijn we met Johan, Solo, de ouders en zusje van Joanne en een vriendin en Martha en Amanda (2 meiden uit het kindertehuis) naar verschillende dorpjes vertrokken. Solo had ongeveer 2 weken geleden al alle dorpjes geïnformeerd welk tijdstip we kwamen dus ze wisten dat we eraan kwamen. Als eerste reden we naar het dorpje Addeakrom. Normaal gesproken rijdt er naar dit dorpje helemaal geen taxi omdat de wegen zo slecht zijn. Onverhard, diepe kuilen, heuvels, scherpe bochten ja wat zal ik er nog meer van vertellen.?! (ik zal weer proberen wat foto’s te plaatsen ervan. De vorige keer lukte dat niet helemaal met het internet) Na flink wat heen en weer geschud komen we dus aan bij het dorpje. Waar wij stoppen is maar een klein deel van het dorp maar het is best wel verspreid over een groot gebied. Er wonen ongeveer 1000 mensen in het dorpje en de dorpjes eromheen. Deze mensen hebben nog geen waterpomp/waterput. Ze halen nu hun water uit een vervuilde poel. We zijn er langs gereden toen we kwamen er ligt gewoon kroos op en het is echt soort moeras water. Nu kunnen de mensen hier nog wat water halen omdat het droogseizoen nog niet heel lang geleden begonnen is, maar rond februari is dit niet meer mogelijk want dan is het water gewoon op. De mensen moeten dan 2 uur lopen voor hun water. Het was echt te bizar voor woorden toen we dit hoorden. Wij zaten daar met onze rugzak vol met flesjes gekookt drinkwater omdat ze anders ziek worden en hun drinken moeraswater.. Maar gelukkig konden wij hun het goede nieuws verkondigen dat ze dit jaar, in januari, gaan beginnen aan de bouw van een waterput. En er is afgesproken met de projector dat hij in januari af moet zijn dus voor hun ‘vieze’ water op is. Wauw dit was echt geweldig nieuws voor de mensen want dit was iets wat ze zeker nodig hadden. Alle mensen kwamen ons nog een keer een hand geven om ons te bedanken, want ze waren zo enorm dankbaar. Toen wij ons gesprek hadden afgesloten hoorden we ineens een heel hard gekukelekuud en keken achter ons. 5 jongens waren een haan voor ons aan het vangen. Die kregen we mee als bedankje. Toen we terug reden en stopten we bij de poel. De dorpelingen kwamen achter ons aan en lieten zien hoe ze waterputten en hoe vies het water is. Daarbij vertelden ze dat ze het dan eerst een paar uur laten staan zodat alle vieze deeltjes naar beneden zakken en dan kunnen ze het gaan gebruiken. Heel bizar dat dit nog gewoon gebeurd.

Nadat we ook hier klaar waren zijn we door gereden naar het volgende dorpje. Daarvoor moesten we in een heel ander deel van de bush zijn. We reden naar Adampakrom. Hier waren ook maar een paar huisjes te zien toen we aankwamen en de communicatie was toch nog beetje mis gegaan want de hoofd van het dorpje was er niet dus we konden nog niet beginnen. We zijn toen maar stukje de bush en farm ingelopen. Echt prachtig was het daar. We kwamen uit bij allemaal cacaobomen. En hebben toen weer heerlijk een cacaoboon mogen leeg eten. Om de cacaoboontjes zit een vrucht en die is zooo lekker, dus dat wachten was nu helemaal niet zo erg ;) Toen er wat meer mensen waren aangekomen en het hoofd van het dorp konden we beginnen met onze aankondiging. Ook hier moeten de mensen lang lopen voor hun water. En 3 jaar geleden is hier een man overleden door het drinken van vervuild drinkwater. De vrouw is achtergebleven met 6 kinderen. Maar nu kregen ze het verblijdende nieuws dat dit jaar in de maand januari hier en waterput wordt gebouwd. Ook deze mensen waren zo blij dat ze allemaal een hand kwamen geven. 1 man kon bijna niet lopen zijn ene been moest hij meeslepen en liep met een houtenstok (gewoon van een boom) maar hij wilde ons ook perse allemaal een hand geven als betoon dat ze echt heel dankbaar waren. Toen wij wilden vertrekken werd er een grote stok gepakt en zo werd er even een papaja uit de boom geslagen. Deze kregen we mee als bedankje.

Als laatste dorpje voor deze dag reden we naar Nkran-ketewa. Dit dorpje ligt dichtbij Adampakrom. Hier waren de mensen wel goed voorbereid. En in de kerk stonden al bankjes en stoelen voor ons klaar. Ook de veel mensen waren aanwezig en zaten netjes te wachten op ons. Ook hier stond het hoofd van het dorp vooraan om ons te begroeten en zo het woord aan Johan en Solo over te geven. In dit dorp zijn al verschillende werkzaam heden verricht dus de mensen kennen Johan en Solo al. Maar omdat dit dorp wat centraler ligt komen hier de mensen vanuit de omgeving nu hun water halen en naar school. De school bestaat nu alleen uit wat bamboestokken en wat riet. De kinderen hebben ook geen schoolbanken. Dit laat wel zien hoe armoedig het allemaal is. De dorpelingen hebben dus aan Johan aangegeven wat ze heel graag een schoolblok wilden van 4 klas lokalen en dat dit hun en vooral de kinderen al enorm zou helpen. Na veel gebed mochten wij nu gehoor geven aan deze vraag en bede. Dankzij de sponsors en de rally van afgelopen september konden wij de mensen en kinderen uit Nkran-ketewa vertellen dat ze inderdaad een schoolblok krijgen van 4 lokalen. De mensen waren enorm blij en sommigen moesten zelfs even een traantje wegpinken. Dit was niet het enige wat we konden vertellen, maar omdat de sponsor dit situatie zag en ervan schrok is er meer geld geschonken zodat er zelfs nu ook al een tweede blok gebouwd kan worden. Nou dit was natuurlijk helemaal geweldig. De mensen hier kwamen ons ook weer allemaal een hand geven samen met hun kinderen. De kinderen waren enorm blij want ze kregen een nieuwe school en bij die school hoorden ook schoolbanken J Al de blijde gezichten konden wij nog een keer verblijden met de lolly’s die we meegenomen hadden. De chief (hoofd van het dorp) liet het stuk grond zien aan Solo en Johan en zo had ik even tijd om de lolly’s van de kinderen open te maken en even volleybal te spelen met wat jongetjes. Ook hier kwamen we weer aan met eten als bedankje. Het toppunt van die dag zat in een doos en je zult het niet geloven maar het was een konijn. Nou die had ik in al die 3 maanden Ghana nog niet gezien in Ghana. Zo namen we afscheid van dit dorpje en vertrokken we naar huis. Omdat je niet hard kan rijden door de bush en de dorpjes ver liggen was het inmiddels half 3 en we vertrokken 10 uur dus we hadden onze bezigheid wel gehad voor vandaag.

Zaterdag 29 december zijn we nog een dag dorpjes wezen bezoeken. We begonnen deze dag bij Dweneho. De weg hier naar toe was misschien nog wel erger dan naar de dorpjes van donderdag. Best wel hoogte verschillen in de gebieden, mega kuilen, hele smalle stukken, scheve stenen, water plassen, modder en alles onverhard. We werden door een grote groep bij een splitsing van de weg opgewacht. De mensen hadden zich hier verzameld want hier was het centrale punt van verschillende omliggende dorpen. De mensen waren erg blij om ons te zien en kwamen ons dus weer allemaal een hand geven. Ik heb weer heel veel bruine/zwarte handen geschud deze dagen ;) Nadat Solo ons had voorgesteld gingen we over tot de aankondiging. Dat ging elke keer een beetje hetzelfde, maar dat heb ik jullie nog niet uitgelegd. Johan vertelde het in het Engels wat hij wilde vertellen en dan vertaalde Solo het in het Twi. Want juist in dorpjes is niet iedereen naar school geweest of gaat naar school dus kunnen dan ook geen Engels. Hier was ook weer een dringende vraag naar water. De mensen drinken hier namelijk uit beekjes en in het droog seizoen moeten ze 8 kilometer lopen voor hun water naar Nsoatre. Ook hier mochten we de dorpelingen vertellen dan ze in januari al gaan beginnen aan het slaan van de nieuwe waterput. Alle mensen waren ook weer heel blij en kwamen dus allemaal nog een keer langs om ons een hand te geven. Terwijl we onze aankondiging deden zag ik een meisje van ongeveer 5/6 jaar en moest elke keer overgeven en was heel slap. Toen ze even werd opgetild zag ik ook een grote wond op haar been die er heel slecht uit zag. Ik voelde even aan haar hoofd en ze was behoorlijk koud. Ik was best bezorgd en wilde eigenlijk dat ze meeging met ons zodat we haar konden afzetten bij de kliniek in Nsoatre. Toen alle dorpelingen een hand gingen geven aan Johan en de andere blanke ;) ben ik even naar Solo gelopen en de situatie uitgelegd. Solo gaf gelijk aan dat ik het meisje met het moeder moest halen. Toen hij ze zag mocht ze gelijk in het busje zitten om met ons mee te gaan. Zo zijn dit meisje en haar moeder met ons meegereden naar Nsoatre om naar de kliniek te gaan. Solo vertelde me dat dit vaker gebeurd en dat er dan soms niet naar de kliniek gegaan wordt of Solo niet bellen en dat zo gebeurd het dan dat zo een kind overlijd. Ik schrok hier echt enorm van en was blij dat wij dit meisje mee hadden kunnen nemen. Dit laat ook weer zien hoe hard er water en een kliniek nodig zijn, ook in dorpjes!

Nadat we het meisje hadden afgezet bij de kliniek en de dokter hadden ingelicht zijn we verder gereden naar de volgende dorpjes.Nkwantaso was het volgende dorpje waar we naar toe gingen. Dat was 3 kwartier rijden door de bush. Een prachtige omgeving maar vreselijke wegen. We werden hier ook weer opgewacht door de dorpelingen in hun kerkgebouw wat niet van meer bestond dan van wat balken en een dak van golfplaten. Ze waren erg blij om ons ze zien en de kinderen kregen nog even schonere en mooie kleren aan voordat we konden beginnen. In januari 2018 heeft dit dorp een waterput gekregen en toen hebben ze ook gevraagd om een kliniek. De mensen waren erg verrast dat wij nu al kwamen met verblijdend nieuws dat ze dit jaar een kliniek krijgen die in juli klaar zal zijn. Nadat Johan en Solo de aankondiging hadden gedaan was het voor ons tijd om het 1 en ander uit te delen. We hadden kleren mee en lolly’s. Zo hebben we heel wat mensen blij kunnen maken met nieuwe kleding en alle mensen met een lolly waar ze ook al enorm blij van worden. Nadat er weer het 1 en ander bij het busje werd gezet als bedankje. Kregen we nog een vreugde dansje van 1 van de mannen van het dorp. Hierna werd onze planteen, yam, (losse) sinaasappels en de haan in de bus gestopt. Zo zat ik heerlijk in de bus met een haan naast me voeten en rollende sinaasappels door de bus op naar het volgende dorpje. Dit dorpje heet Kantro en ligt een half uur rijden van Nkwantaso vandaan. Hier werd gewerkt aan een nieuwe kliniek. De mensen uit dit dorp en de dorpen erom heen moeten nu naar de kliniek in Sunyani 10 km verderop. De kliniek hoopt over een paar maanden klaar te zijn. Dankzij een sponsor konden Johan en Solo hun het goede nieuws brengen dat ze ook meubilair krijgen voor deze kliniek en een motorfiets. Zodat in geval van nood de verpleegkundige of dokter snel naar een dorp kan of een patiënt naar het ziekenhuis kan brengen.

Vervolgens toen we terugreden van het dorpje Kantro kwamen we langs de senior high van de stichting. Een grote groep jongeren hebben in de zomervakantie helpen opbouwen van een nieuw gebouw. We gingen nu een kijkje nemen hoe het erbij stond en hoe ver het was. Inmiddels waren we het behoorlijk zat al dat zitten, rijden, heen en weer geschud en wachten enz dus toen we klaar waren op de school zijn we naar huis gegaan..

Het waren 2 indrukwekkende dagen. Heel bizar om te zien dat hier mensen nog vervuild water moeten drinken en anders soms meer dan een uur moeten lopen voor schoon water. En ook heel bijzonder dat mensen dus soms niet naar een kliniek gaan of te laat wanneer zij of hun kinderen ziek zijn omdat het zo ver weg is en dan hun kind naar de kliniek moeten dragen of zelf er niet genoeg krachten voor hebben. Bijzonder hoe Solo ervaart dat God hier aanwezig is, omdat er toch veel mensen in leven blijven ondanks het ontzettend vieze drinkwater en in de buurt geen kliniek of dokter. Ik wil jullie ook vragen of jullie voor deze mensen willen bidden want dat is naast geld geven het enige wat wij nu en jullie vanuit Nederland kunnen doen.

Gelukkig kan ik jullie wel meedelen dat het meisje dat naar de kliniek moest weer thuis is en na medicijnen via het infuus en medicijnen mee naar huis snel is opgeknapt! Oei dit is wel een heel lang verhaal geworden maar ik hoop dat het niet TE lang was voor jullie. Ik ga weer proberen wat foto's online te zetten maar het internet is echt vreselijk dus ik weet niet of het lukt.

Liefs Berthine