In deze blog wil ik jullie echt meerdere dingen vertellen, want we hebben een drukke week achter de rug. De vriendin van Joanne; Emily is vorige week vrijdag aangekomen en bleef hier voor 10 dagen dus we wilden haar veel dingen laten zien.

Maandag middag na het werk zijn we naar de verjaardag van Constance geweest. Zij is het dochtertje van Victoria de naaister. Victoria heeft Ghanese jurken en rokken voor ons gemaakt dus is een beetje een vriendin van ons zoals je dat hier dan noemt. Omdat ze de jurken en rokken gekregen hadden, hadden we pas pannenkoeken gebakken voor hun als bedankje. Toen we die brachten vertelde Constance dat ze 12 november jarig was. We vonden het zelf wel leuk om dan even langs te gaan bij haar en een cadeautje te geven. Ze was niet in haar winkeltje dus werd er een tuktuk voor ons geregeld. Helaas was er maar 1 beschikbaar en moesten we dus met 3 volwassenen en 4 kinderen en een chauffeur in 1 tuktuk. Dit was natuurlijk proppen maar was erg leuk!
Ik zal een foto plaatsen van de wegen die we over moesten, maar kan jullie vertellen; ik was niet altijd even zeker of de tuktuk overeind bleef staan en of ik droog aan zou komen bij het huis van Victoria. Behoorlijk diepe kuilen en omdat het veel geregend had in de avond en nachten waren het ook echt diepe plassen water geworden. Daar aangekomen zagen we echt een heel mooi huis en een hele blije Victoria. Constance was nog onderweg van school naar huis (zij moet namelijk best ver lopen naar huis) Maar na 5 minuten kwam ze huppelend aan want ze had gehoord onderweg dat er obruni’s (Betekend blanke) naar haar opzoek waren. Ze was heel blij dat we er waren en ook heel blij met haar springtouw en nieuwe pen. Vervolgens ging zij even haar school uniform uit trekken en zo kregen wij de kans om ons te verbergen en zodra zij naar buiten zou komen dan zouden we haar nat gooien want dat is de gewoonte hier in Ghana. Wanneer je jarig bent krijg je een water over je heen en soms zelfs zand enzo erbij, maar daarvoor hebben we haar gespaard. Daarna hebben we afscheid genomen en met de overvolle tuktuk terug gegaan naar huis.

Dinsdag is de dag van het consultatiebureau in de kliniek (een klein ziekenhuis) van Nsoatre dus daar zijn we heen geweest met Juliet (manager van het weeshuis, ‘grote zus’ van de weeskinderen en onze schoonmaakster en kokkin als we dat willen). We hadden wat baby en kinderkleren vanuit NL mee dus die hadden we meegenomen om daar uit te delen. Bij aankomst was het al typisch Ghanees. Je komt binnen en meld je kind aan dan ga je zitten, wachten tot je geroepen wordt. Er gebeurd van alles in deze zaal. Je kunt even je kind gaan wegen. Dit gebeurd in een andere deuropening. Het kind krijgt een soort draagzaak aan en die hang je aan de haak van de weegschaal. Verder kun je nog op controle bij de arts en aan een andere tafel krijgt het kind de medicijnen en de inentingen binnen. Juliet is een stoel gaan halen maar in de zaal waar ze komt ligt een vrouw die net bevallen is van haar zoon. We mogen daar gewoon even binnen lopen en haar feliciteren met haar net geboren baby. Er is niemand bij haar, geen machines voor controles gewoon zij en haar baby in een donkere kamer. Verder verbaasd het ons dat we ook moeders met hun baby’s zien die nog maar 3,4 of 5 dagen oud zijn. Heel bizar om dat mee te maken. We proberen het uitdelen van de kleren een beetje ordelijk laten verlopen maar dat is erg moeilijk. Zodra ze merken dat er iets te krijgen valt komen ze op je af. We kunnen zelf niet goed zien wie er echt arm is, want wanneer je hier naar een ziekenhuis of afspraak gaat doe je je netste en mooiste kleren aan en ook je kindje dus de meeste mensen zien er behoorlijk netjes uit. Toch proberen we het zo eerlijk mogelijk te laten verlopen. Als we zo onze kleren verdeeld hebben doen we nog een rondje door de rest van de kliniek. Privacy kennen ze hier eigenlijk niet dus zo kunnen we eigenlijk overal wel even kijken. Ik zal jullie iets vertellen over het protocol wat je hier doorloopt wanneer je ziek bent is dat je binnen komt en gaat zitten. Je sluit achteraan aan en zo schuif je naar voren totdat je vooraan zit en je om je dossier kan vragen en je kan aanmelden dat je hulp nodig hebt. Dan kan je achteraan aansluiten in de rijen stoelen ernaast en zo weer naar voren schuiven totdat je gewogen, gemeten en getemperatuurd kan worden. Daarna kan je naar de dokter. Daar is er weer een wachtrij dus weer achteraan aansluiten. Als je bij de dokter bent geweest en geen bloedonderzoek nodig hebt dan ben je nu klaar en krijg je je recept mee voor medicijnen. Als je wel bloedonderzoek nodig hebt kun je weer achteraan gaan aansluiten bij het laboratorium. Als je daar klaar bent kun je terug naar de dokter en die geeft dan recepten mee voor de medicijnen die je nodig hebt. Sommige kun je ophalen in het ziekenhuis. Andere kun je ophalen in de apotheek in het dorp. Bij de laboratorium kregen we de vraag of een malariatest wilden doen.. Ze vinden dat ook wel eens leuk om een blanke te prikken. Gelukkig ben ik niet bang voor naalden of prikken dus vond dat wel prima. Na 15 minuten konden we terug komen voor de uitslag. Dus hebben we nog even rond gekeken in de ziekenhuiszalen en toen de uitslag gehaald. Die was gelukkig negatief! Dus ik had geen malaria, maar dat verbaasde me ook helemaal niet J Daarna hebben nog een kijkje gekeken in de administratie ruimtes. Hier liggen alle dossiers en naamkaartjes. Ook heb ik nog even geholpen bij het aanmaken van een nieuw dossier, want die van dat meisje was verdwenen dus ja dan maak je gewoon even een nieuwe aan.. Als ik zo eens rond keek in die administratie ruimtes kan ik me ook wel voorstellen dat er soms 1 verdwijnt. Daarna zijn we naar huis gegaan. Want ’s middags hadden we nog een activiteit op de planning staan ;) We wilden na schooltijd even naar Akomapa gaan. Akomapa is een bedrijf waar ze zakjes gefilterd water maken. Ze hebben hier wel flesjes maar zakjes zijn goedkoper. Het leuke is dat Akomapa in Nsoatre zit dus daar kunnen we makkelijk heen met een tuktuk. De kinderen moesten dus snel uit school komen want om 3 uur gaat het dicht en 2 uur zijn ze klaar op school. Daar gingen we weer met een tuktuk. Deze keer hadden we maar 2 kinderen mee dus dat scheelde wat ;)
Toen we aankwamen bij Akomapa waren we even vergeten dat de elektriciteit er weer eens uitlag (zoals dat ongeveer 3x per week gebeurd en dan is dat niet voor heel even maar vaak voor bijna een hele dag) dus we konden weer naar huis. Gelukkig hadden we nog wel wat anders wat we konden gaan doen en dat is naar de waterput. Deze is wel helemaal aan de andere kant van Nsoatre dus we hebben ons maar een klein stukje laten brengen en dan verder er naartoe gelopen. Het is een super mooie omgeving er naar toe dus dat is geen straf. We moesten dan ook echt een stukje door soort jungle. Dan kom je uiteindelijk uit bij een echt ouderwetse waterput. Deze zit nu nog heel vol want het heeft veel geregend de afgelopen maanden en weken. De mensen uit deze kan van het dorp komen dan ook hier hun water halen met grote jerrycans of schalen. (ik zal ook hiervan proberen wat foto’s te plaatsen) Verder hebben we daarna nog een rondje door de wijken gedaan van het dorp. Altijd weer bijzonder om te zien hoe de gezinnen zo nauw samen leven met elkaar en altijd buiten zijn en op straat. Samen water halen, samen wassen, samen kinderen in bad doen en samen koken op het vuurtje buiten.

Woensdag was Joanne jarig. Dat was ook wel een bijzondere dag. We hebben het ook gevierd in de gehandicaptenopvang. 2 weken geleden moest Joanne met 1 van de leerlingen naar de kliniek want die was erg ziek geworden en had waarschijnlijk malaria. In die tijd dat Joanne weg was, heb ik met de kinderen een vlaggetjes slinger gemaakt voor haar verjaardag. Deze hadden we ingepakt en kon dus 1 van de kinderen geven. Daarna hebben we gezellig met elkaar een ijsje gegeten. ’s Middags waren de collega’s uitgenodigd en die zijn dan ook even langs geweest. Ze waren heel blij met hun stukje cake of stukje citroen taart en wat frisdrank, want sommige hadden dat nog nooit op. Een bezoekje in Ghana duurt nooit zo lang dus na ong. 20 min. waren ze dan ook alweer vertrokken. Wat wel erg leuk was, was dat Victoria de naaister en haar dochters ook even langs kwamen. Dit was een hele korte viering want hun waren na 5 minuten alweer vertrokken. Na het avond eten kwamen 3 weeskinderen naar mij toe om te vragen hoe we nu gingen doen met Joanne nat gooien, want dat kon natuurlijk niet achterblijven. 1 meisje had verzonnen dat de man waar we altijd brood kochten bij de poort stond en vroeg naar Joanne. Zij gingen samen kijken en zo konden wij de emmers even vullen. Terwijl ze terug liep werd ze natuurlijk even nat gegooid J We hebben daarna de verjaardag nog gevierd met de weeskinderen en met Solo. Hij had een heel speciaal cadeau gekocht. Hij was door heel de stad gereisd opzoek naar een ‘Nederlands’ bruin brood. En hij had een bakkerij gevonden die het wilde maken voor hem. Dus hij had een soort van Nederlands brood voor Joanne.

Donderdag was een gewone werkdag. ’s Middags waren we door Evans uitgenodigd om zijn eigen nieuwe huis te komen bekijken. Evans is jonge man die bij de bank werkt. Hij komt dan geld halen van de collega’s wat hij dan op een rekening kan zetten. Hij komt tegenwoordig bijna elke dag langs omdat 1 van de collega’s na schooltijd nog sinaasappels verkoopt en dat loopt best goed. Hij heeft net een nieuwe huis (laten bouwen) gebouwd en wil dat graag aan ons laten zien. We dachten dat hij weer eens niet kwam opdagen, want hij zou eigenlijk gisteren ook op de verjaardag komen en is niet geweest. Hij zou na zijn werk rond 3 uur komen maar om half 6 was hij er nog niet. Maar om 6 uur ging de telefoon en ja hoor hij stond bij de poort op ons te wachten. Daar gingen we dan en het was niet ver lopen dus dat was wel fijn. Nou dat niet ver lopen klopte niet echt want na 20 minuten kwamen we door een soort van bushbush aan bij een huis. En eerlijk is eerlijk het was echt wel mooi en groot. Alleen toen we vroegen of we ook even binnen mochten kijken viel het echt wel tegen. 1 kamer was klaar maar ik denk dat die 2 bij 2 was en dan lag er een matras op de grond en er stond 1 tafeltje met wat toiletspullen op. Verder stonden al zijn potten en pannen gewoon op de grond. Verder kon je ook niet via deze kamer naar de rest van het huis dus dat was het dan ook echt. Toch wel triest alleen 1 zo een kamer en dat is dan je huis.. buiten stond er dan nog een houten hutje dat was de keuken, maar dat heeft eigenlijk ieder huis hier wel. Een apart hutje als keuken dus dat waren we al gewend. Nou gelukkig liep hij ook met ons mee terug naar de terrein van de stichting, want het was inmiddels echt donker geworden. En door wat onbekende wijken en redelijk onbewoonde stukken Nsoatre en sowieso geen verlichte wegen terug is best lastig.

Vrijdag was een rustige dag. We hebben gewoon gewerkt en ’s middags naar de grote markt geweest. Omdat Emily hier was hebben we nog een keer fufu gegeten. Dat is gestampte cassave en gestampte planteen door elkaar heen. Dat stampen gebeurd met een speciale grote stok. Wij als Nederlanders kunnen echt niet zomaar die stamp beweging nadoen. We hebben het wel weer even geprobeerd maar worden dan ook wel een beetje uitgelachen door de Ghanezen. Ze maken dan een soort deegbal van de gestampte groente en dat eet je dan samen met een soep. Wij vinden het het lekkerst met pindasoep en kip dus dat had Juliët allemaal voor ons klaargemaakt.

Zaterdag hadden we nog wel een uitje op het programma staan. We gingen naar de watervallen in Nkintampo. Dat is hier zo ongeveer 3 uur vandaan dus we gingen met de taxi om 8 uur weg naar Sunyani en vanaf daar pakten we een klein busje (15 pers.) naar Nkintampo. Dit zijn echt niet zulke luxe en mooie busjes als in Nederland maar net wat ouder. Dat hebben we dan ook weer gemerkt, want na nog geen half uur stopten we langs de kant van de weg en werd ons verteld dat we konden uitstappen. Ene riem was kapot.. we hadden er zelf van gemaakt de distributieriem maar dat zullen de mannen beter snappen dan wij 3 vrouwen ;) Deze gingen ze dan ook ‘even’ maken. Nou na een uur wachten kwamen ze er toch wel achter dat ze echt wel wat meer tijd nodig hadden dus werd er een nieuw busje gebeld en toen die aankwam konden we verder gaan. In Nkintampo aangekomen moesten we nog een heel klein stukje met de taxi en dan waren we er. Toen we wilden afslaan naar de watervallen hadden we nog een kleine aanrijding met een motor, maar het viel gelukkig mee dus waren we eindelijk op onze eindbestemming. Het was niet heel zonnig vandaag maar gewoon even relaxen en even wat anders was wel erg leuk! En het was ook zeker de moeite waard om hier naar toe te gaan. Het was echt heel mooi! Even lekker afkoelen onder de waterval dat duurde alleen niet heel lang, want toen ging het ineens weer regenen en onweren. Gelukkig was er een afdakje waar we even konden schuilen. De regenbui duurde niet heel lang dus zo konden we ook nog even de stappen van voor de waterval bekijken. Eigenlijk bekijk je die stappen eerst voordat je bij de laatste stap (de waterval) komt, maar wij wilden het graag op eigen houtje doen zonder gids.. Ja het was echt mooi allemaal. De terugweg zal ik ook nog even kort beschrijven. We gingen weer met een soort tuktuk naar de taxiplaats in Nkintampo en namen vanaf daar weer een klein busje. Je moet hier altijd wachten tot hij vol zit dus wanneer je vertrekt is altijd maar weer een vraag. We hadden dus heel wat tijd om eens om ons heen te kijken. Het is echt heel bizar wat hier allemaal in en op zo een busje geduwd wordt. Wasmanden, bezems, zakken eten en soms zelfs geiten die bovenop worden gebonden. En ja deze geiten leven gewoon nog en ze rijden soms ook gewoon met 100 km/h over een weg… Na een uur konden we vertrekken. Ook bij ons moesten er grote zakken eten mee zoveel dat de koffer niet dicht kon. Dat is hier geen probleem dan binden we er gewoon wat touwen omheen. Je bent dan niet altijd zeker dat je al je spullen nog hebt als je op de plek van bestemming aankomt, maar dat moet je dan maar voor lief nemen ;) Het was namelijk zo dat we bijna in Sunyani waren en toen ineens wat zakken lager zagen liggen dan dat ze eigenlijk lagen. Toen ik een zwarte rugzak ineens maar voor een heel klein stukje meer zag heb ik maar even stop geroepen door de bus. Het zou toch wel heel vervelend zijn dat wanneer je aankomt op bestemming dat je schooltas weg is.
Dit was ook weer zo een heerlijk typisch Ghanees dagje.

Sow ik zie dat ik inmiddels bijna 2700 woorden heb getypt en jullie dus gelezen. Ik had ook echt behoorlijk wat te vertellen. Ik hoop dat jullie het allemaal een beetje kunnen volgen, want soms zit ik zo in mijn verhaal dat ik van alles typ en het misschien helemaal niet logisch verloopt voor jullie. Ik hoop dat jullie dat dan maar voor lief nemen ;)