In Nederland zeg ik wel eens wat gaat de tijd snel en daarin ben ik vast niet de enige, maar dat gaat het hier soms ook echt. Ineens was het echt onze laatste week werken, onze laatste week met de gehandicapte kids, laatste week met de daycare, laatste week met onze collega’s, laatste week om onze kennis over te dragen enz. Gelukkig hebben we heel wat kunnen betekenen voor de opvang en de collega’s maar, voor mijn gevoel is het nooit genoeg en zou ik nog zoveel meer kunnen doen, maar van alles is een tijd. Een tijd van komen en een tijd van gaan en een tijd van werken en een tijd van rust. Ik zal jullie dus in dit verhaal iets meer vertellen over hoe deze week nu eigenlijk verliep.

Vorige week maandag zijn we net als gewoonlijk naar het ziekenhuis geweest met Adeleigh en Isaac. Omdat Isaac de operatie niet heeft kunnen ondergaan, krijgt hij hier weer iedere week nieuwe gips om zijn voeten. De dokter legde ons uit dat Isaac niet geopereerd kon worden in Kumasi om dat de doctoren uit Europa (Duitsland) de correctie van de voeten en andere botten niet hebben geleerd op de opleiding. Omdat ze de voetcorrectie toch willen doorzetten gebeurd dat nu elke week met gips. Er is een Nederlandse stagiaire gekomen in het ziekenhuis en die loopt stage/werkt in de werkplaats om spalken en prothesen te maken. Zij heeft Isaac voeten en benen gegipst en gaat daar spalken van maken zodat hij die gewoon aan kan elke dag en hij niet altijd meer gips heeft. Zo kan de oma het gewoon douchen ipv. Heel goed uit kijken of het gips niet na wordt. En zo kan hij hopelijk ook weer wat meer uit zijn kinderstoel omdat hij daar nu eigenlijk niet uitkomt omdat dan het gips misschien stuk gaat. De spalken waren maandag klaar, dus toen zijn we ze wezen halen en toen heb ik Isaac voor het eerst zien staan. In een speciale stoel. Waarin hij met zijn rug en benen vast gebonden stond. Dit was voor hem echt niet heel fijn want die spieren zijn daar helemaal niet op ontwikkeld. Maar voor de dokter, oma en voor ons wel een bijzondere ervaring.

Voor de rest van de week hebben we vooral nog heel veel genoten met de kinderen van de opvang. Veel zingen, klappen, dansen, springen, spelen en gek doen. De collega’s hadden ook echt wel door dat ze er straks weer alleen voor staan. Toch hebben we gezegd gaan we er nog een leuke ‘week’ van maken met elkaar en niet elke keer denken aan het afscheid. We hadden aan Solo gevraagd wanneer de laatste dag voor de vakantie was. Dit was niet heel duidelijk maar hij zei woensdag. Daarom hadden we wat afscheidscadeautjes gekocht voor de opvang en ons afscheid voorbereid. Woensdag morgen lagen al onze cadeautjes klaar en hadden we ons afscheid voorbereid, maar toen we in de opvang kwamen zei Solo tegen 1 van de collega’s; morgen is party day. Okee toch nog een feestje voor de kerstvakantie en dus ook nog een extra dag. Omdat we verder nog niet echt veel hadden klaar staan in de opvang voor ons afscheid hebben we maar net gedaan of we niets hadden voorbereid en alles doorgeschoven naar donderdag. Donderdag weer alles klaargelegd en voorbereid omdat het vandaag wel echt onze laatste dag was. Allebei vonden we het wel heel jammer. Dus even wat extra schootmomentjes met de kinderen en net wat meer spelletjes die je samen kon doen met de kinderen. Al snel hoorden we veel gejuich buiten. Daar kwam een tuktuk aan helemaal vol met drinken. Vandaag is party day en dat betekent een speciale maaltijd met frisdrank erbij. Allemaal heel blije gezichtjes van de kinderen maar niet minder blijdschap bij de leerkrachten. We hadden bedacht om met de opvang een ijsje te eten als traktatie dus gingen Joanne en ik die halen met Elisabeth en Yaw. Heerlijk van die huppelende kinderen mee. Elisabeth zag wat schapen en ging daar even als een herder achteraan. Ze had ze allemaal snel bij elkaar, maar ook heel snel weg gejaagd. ;) De winkel was helaas gesloten dus hebben we uiteindelijk koekjes voor de kinderen gekocht. Toen we terug kwamen van de winkel hebben we onze cadeautjes opgehaald. Elisabeth had al gelijk door dat zij een bal in haar cadeautje had dus liep al stuiterend met haar inpakpapier er nog om heen al te spelen met de bal. Bijna alle kinderen konden een cadeautje uitpakken. 1 cadeautje wisten de collega’s niet zo goed wat ze met dat speelgoed moesten. Er zaten speeltjes in voor een watertafel en voor een zandbak. Maar dat kennen ze hier eigenlijk echt niet. We hebben dus toen verteld dat dankzij de sponsors er nu een watertafel en een zandbak voor hun wordt gemaakt en dat die na de vakantie dus komt. Ze waren echt heel blij en dankbaar. We hebben met elkaar gedankt en gebeden voor de tijd die we met elkaar gehad hebben en voor alles wat wij hebben kunnen betekenen voor de kinderen. En voor hetgeen ze gekregen hebben van ons en de sponsoren. Wat mooi om zo met elkaar in zo een verschillende cultuur (en zelfs een moslim collega) toch dezelfde God mogen bidden. Na het afscheid hebben we nog even kunnen spelen en genieten met de kinderen. Yaw had echt wel door dat het een afscheid was en klom zo regelmatig op mijn schoot of wilde opgetild worden. Af en toe een knuffel en kreeg zelf een klein kusje van hem. Nou ik moet eerlijk zeggen die kusjes geven of knuffels dat zien we hier in Ghana weinig gebeuren dus dat was wel echt heel lief!

Toen kwam onze kerstmaaltijd binnen. We aten joloff rice (rode rijst; rijst gemaakt in soort tomaten saus) en een worst erbij en frisdrank. De kinderen hebben genoten van hun rijst. De worst ging er iets minder goed in. De meeste kinderen hadden nog nooit een worst op en moesten dus behoorlijk wennen aan wat vlees. Ook Joanne en ik moesten wennen aan deze worst en de rijst ging er ook niet heel makkelijk in terwijl we dat normaal gesproken heerlijk vinden. Toen de maaltijd klaar was keek Joanne even op haar telefoon en het was nog maar 10 over 10 dus niet heel gek dat we onze mega maaltijd niet op kregen.. Na de maaltijd hebben we nog met enige moeite een groepsfoto gemaakt. Respect voor alle fotograven die groepsfoto’s maken want dit ging niet vanzelf maar wel een erg leuke herinnering. Omdat het party day was mochten de kinderen ook eerder naar huis. De meeste kinderen werden al voor 12 uur opgehaald en hadden lekker 3 weken vakantie. Elisabeth en Yaw gaan zelf naar huis. Die hadden vandaag echt geen zin en zijn heel lang bij ons gebleven. Wat een schatjes. Op d’n duur toen iedereen weg was van de kinderen heeft Joanne Elisabeth maar even een stukje weg gebracht en ik Yaw op weg geholpen om toch echt naar huis te gaan.

Nadat we al afscheid hadden genomen van de daycare zijn we nog even naar de basisschool gelopen om daar ook de leerkrachten en directeur goodbye te zeggen. We zijn in onze Ghana tijd niet veel op de school geweest maar de basisschool hoort ook bij de stichting dus we vonden het wel zo netjes om even gedag te zeggen. De kinderen waren natuurlijk heel blij nog even blanke te zien. Sommige leerkrachten ook, maar andere kenden we niet eens dus was soms beetje ongemakkelijk. En dat werd het al helemaal toen alle leerkrachten bij elkaar werden geroepen door de directrice om ons gedag te zeggen terwijl wij ons eerst nog moesten voorstellen aan een paar leerkrachten. Ach ja we denken maar zo het waren maar 10 minuten. Daarna keken we nog even in de klas van 3 weeskinderen die zitten in groep 7. Deze meester kennen we best goed en die wilde graag een foto met ons. Nou dat is opzich geen probleem. Maar daarna had hij nog even bedacht, samen met de directrice dat een teamfoto met ons wel leuk zou zijn… Dat vonden wij iets minder, maar onze stoelen stonden al klaar (voor de auto van de dirctrice) wat een prachtige foto zou dit worden ;)
Ach ja ook weer een leuk aandenken J Daarna hebben we natuurlijk ook nog even een foto gemaakt met alle aanwezige kinderen, want een groot deel was al vakantie gaan vieren. Zoals wij daarna ook gingen doen.

Jaja onze werktijd zit er op in Ghana. Wat een mooie, indrukwekkende en leerzame tijd heb ik hier gehad. Gelukkig hebben we nog bijna 3 weken en de ouders en zusje van Joanne zijn hier in de vakantie samen met Jojanneke een vriendin dus dat geeft wel echt een vakantie gevoel. Ik zal jullie snel wat meer vertellen over de kerst hier, maar wilde mijn volgorde van verhalen wel een beetje kloppend houden dus vandaar eerst dit verhaal. Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling toe en alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Liefs Berthine