berthinenaarghana.reismee.nl

Van alles wat..

Een nieuw verhaal. Omdat hier alles nu een beetje z’n gangetje gaat heb ik niet heel veel spectaculairs te vertellen. Dit wordt dan ook een blog met vanalles wat. Wat probleempjes, leuke ervaringen en ook nog een stukje vraag om hulp.

Wij zitten in best een mooi verblijf van de stichting. Het is speciaal voor vrijwilligers en stagiaires dus ook ingericht naar Westerse gewoontes. We hebben dus ‘gewoon’ een douche en toilet. Dat heeft bijna iedereen hier nog buiten en dat zijn echt geen douchejes en wc’s zoals bij ons. Wij hebben ook een keuken met gasfornuis. Dus hoeven niet op een vuurtje te koken. Er wordt echt super goed voor ons gezorgd. Nu waren er alleen wat probleempjes waar niemand echt iets aan kon doen. Onze eerste ervaring met wateroverlast: De buis van de waterafvoer in de keuken was kapot gegaan dus al het water liep het kastje uit en zo door heel de keuken. Gelukkig komen Lisa, Amanda en Sarah (weeskinderen) heel vaak bij ons en zo hebben we even met elkaar de keuken droog gemaakt. Vervolgens is de ‘loodgieter’ gebeld. Die kwam ons helpen. Wij verwachten dan iemand met een nieuwe buis en gereedschap. Er kwam en man aan zonder spullen. Hij keek even in het kastje en vervolgens gingen ze in het weeshuis opzoek naar kit.
Er is een flinke laag kit op gesmeerd er werd een pan tegenaan gezet zodat het niet kon verschuiven en we mochten het afvoer 3 uur niet gebruiken dan zou het opgelost zijn… Okee dankjewel!
We zijn nu een maand verder en van de week is hetzelfde verhaal nog een keer gebeurd dus je kan je misschien wel voorstellen hoe goed het gemaakt wordt hier.

Dit was niet onze enige ervaring met wateroverlast. We kwamen 2 weken geleden terug van de markt en wilden naar binnen gaan maar heel de keuken en een deel van de kamer lag onder water..
Okee waar komt dit dan vandaan? We zagen het uit 1 slaapkamer komen stromen. Wij snel met onze ‘technische’ ogen gekeken waar het vandaan kwam maar het spoot gewoon uit een waterleiding dus daar zat ineens een lek in. Omdat Amanda zo hard schreeuwde dat ze konden zwemmen hier kwamen bijna alle kinderen uit het weeshuis kijken en huismoeder ook. Die vond het heel erg voor ons en liet gelijk alle waterleidingen dicht draaien. De andere meiden en Joanne en ik zijn maar gelijk gaan dweilen en met handdoeken aan de slag gegaan. Nou ik kan jullie vertellen er kwam echt liters water uit het huis.. We waren blij dat de meiden wilden helpen want zo stroomde het water niet nog verder. De slaapkamer waar het water uitstroomt ligt namelijk iets hoger en mijn slaapkamer laag. En het huis loopt een beetje scheef af dus we konden voorkomen dat het de andere slaapkamers in liep. Dit was niet het enige probleem deze dag. Wij hebben hier bij het weeshuis, dagopvang en op het terrein watertanks die met een waterleiding heel diep onder de grond lopen en zo water op pompen. En zo kunnen dus de tanks gevuld kunnen worden. Wanneer je 1 watertank wil vullen moet je de andere toevoeren naar de andere tanken sluiten want anders lopen die ook vol of over. Onze watertank was bijna leeg omdat we zoveel water waren verloren. Eigenlijk moest deze dus gevuld worden zodat we wel water hadden, konden douchen en naar de wc konden. Helaas de tank kon niet gevuld worden want bij 1 van de andere tanken was een waterleiding afgebroken dus die konden we niet meer sluiten. Dus we konden geen nieuw water krijgen. We waren even heel bang dat we met een emmertje moesten douchen want de loodgieter zou pas een dag later komen. Maar gelukkig hadden we nog een klein straaltje koud water wat uit de douche kwam.. Dezelfde loodgieter was gebeld. Dit keer kwam hij wel met een soort gereedschapskoffer aan alleen niet zo mooi als in Nederland maar gewoon een oude rijst zak (wel van 5 kilo rijst hoor) Hij heeft ook niet zo een mooie bus zoals in Nederland met mooie koppelstukjes en nieuwe leidingen enzo, maar dan fietst hij gewoon even naar de winkel en komt hij daarna terug. Van de week is hij nog een keer geweest want nu was er weer een lek bij de wc dus het water kwam weer de slaapkamer uitgelopen.. We hopen dat we nu alle waterprobleempjes een beetje gehad hebben ;)

Ik zal jullie nu ook nog wat leukere ervaringen vertellen.

Lisa is een weesmeisje van 11 jaar (18 december wordt ze 12) en kan nog niet fietsen. Iets wat voor ons zo gewoon is dat je dat leert zo rond ¾ jaar. Dus we wilden haar leren fietsen. Wij hebben hier ook een fiets die we mogen gebruiken. Gideon (weesjongen van 15) zou de banden oppompen en nakijken maar de fiets is na meer dan een maand nog niet gemaakt. Typisch Ghanees? Nee joh hoe bedenk ik dat nou?! Maargoed we gingen even met Stephen mee naar de zijn voetbalwedstrijdje kijken en kwamen Lisa, Amanda en Sarah tegen met een vriendin en een fiets. Dat was natuurlijk onze kans. Ik dacht ow dat doen we even. Hup op die fiets, trappen, sturen en voor je kijken. Dat viel vies tegen moet ik zeggen. Het stukje evenwicht bewaren was ik even vergeten. We hebben best wat rondjes gerend en geprobeerd maar het lukt nog niet helemaal dus ze heeft nog wel wat oefen momentjes nodig. Natuurlijk moesten wij ook even laten zien of wij wel echt konden fietsen. Gelukkig waren we dat echt nog niet verleerd.

Zaterdag zaten we in de taxi van Sunyani naar huis. En na ongeveer 15 minuten kwam er ineens rook vanuit het dashboard. Het begon ook behoorlijk te stinken. Wij zouden gelijk stoppen en uit de auto gaan maar dat kon niet want de taxi reed gewoon door. Onder het rijden friemelde hij aan wat draadjes in zijn dashboard. Toen werd het roken wat minder gelukkig en even later tikte hij tegen het lampje in boven in de auto blijkbaar was er een even kortsluiting in de draadjes van het lampje ofzo..

Ja over die taxi’s kan ik jullie nog wel het een en ander vertellen. Wij zijn naar een andere stichting in Ghana geweest voor gehandicapte kinderen en volwassenen. Deze stichting is ook opgezet door Nederlandse mensen. Interessant om te zien hoe deze stichting ontwikkeld is in 26 jaar. Mooi om te zien dat de kinderen hier kunnen wonen, naar school kunnen, begeleiding krijgen en kunnen genieten. Deze kinderen zijn allemaal opgenomen bij de stichting omdat ze afgestoten zijn door hun familie. Nadat wij een rondleiding hadden gehad wilden we weer naar huis gaan want we moesten nog 3 uur reizen. Toen we bij de poort van de stichting kwamen zouden we daar een nummer krijgen van de taxi en zo konden we terug naar het dorpje naar de taxiplaats. Helaas hier was geen nummer van de taxi. Hoe moeten we dan? Ehm ja jullie moeten gewoon lopen. Okee bedankt.. Daar gingen we dan over onverharde rode zandwegen. Na ongeveer 10 minuten kwamen we langs het ziekenhuis. We hadden best goede hoop dat hier een taxi stond of een tuktuk. Die stonden er ook wel maar de taxichauffeur was even weg en de tuktuk zat al vol en die had geen nummer van een andere tuktuk. Dus dat betekende weer verder lopen. Daar gingen we dan als 2 blanke zonder richtingsgevoel richting de taxiplaats in de hoop dat we een lege tuktuk of taxi tegen kwamen. Na ongeveer een half uur kwamen we een tuktuk tegen en die heeft ons gelukkig naar de taxiplaats gebracht. We waren hem erg dankbaar want anders waren we denk ik nog wel een uurtje later thuis geweest.

Een stukje over de basisschool.
Iedere morgen rond 8 uur horen we hier wat drums. Nu blijken dat de drums te zijn van de scholen. Iedere morgen zingen ze het volkslied en bidden ze en gaan dan marcherend naar de klaslokalen. Het leek mij wel leuk om dat eens te zien. Daarom zijn we woensdag wat eerder uit bed gegaan om voor het werken naar de basisschool te gaan. Wat een discipline zit erin zeg. Al die uniformen op een rij van groot naar klein, iedere klas. Eerst de meiden en de jongens erachter. Strek je arm zodat je op goede afstand sta en dan is er 1 leerlingen die aangeeft wat ze gaan doen en hoe en leid het hele gebeuren. Verder doet ze nog belangrijke mededelingen die je dus goed moet onthouden want je krijgt er geen brief over mee naar huis. Ik zal proberen een filmpje online te zetten maar dat is nogal ingewikkeld. Als het lukt dan zullen jullie zien dat ze deze dag niet naar de klaslokalen marcheren maar ze gingen daarna naar de kerk. Om daar de zingen, bidden en Bijbelverhaal te horen.

Als laatste een stukje over de gehandicaptenopvang en misschien wel een stukje vraag om hulp..

De tijd gaat echt enorm hard nog 2 weken werken en dan zit ons werk erop in de gehandicaptenopvang. Elke morgen zijn de kinderen heel enthousiast als ze ons aan zien komen. We worden begroet met een knuffel van de kinderen en uitgestrekte armen om zo even opgetild te worden of om even op schoot te kruipen. Het is echt genieten met deze kids J Helaas merken we wel dat we niet alles kunnen bereiken wat we graag hadden, willen bereiken. De gehandicaptenopvang is vorig jaar opgezet en het is nog enorm in ontwikkeling. Nu hebben wij geprobeerd het dagprogramma iedere dag gestructureerd aan te bieden in de hoop dat dit wordt voortgezet als wij weg zijn. Want niet alleen de begeleiding is lastig maar ook stukje aanbod van materiaal. Solo heeft een ontwikkelingsplan gemaakt voor volgend jaar. Joanne en ik hebben er samen over nagedacht over hoe wij hier aan kunnen bijdragen. Aan de hand van de gesprekken met Solo en onze ervaringen in de opvang heb ik een sponsorbrief verstuurd naar een aantal bedrijven om zo met het sponsorgeld meer materiaal aan te kunnen schaffen voor de gehandicaptenopvang. We hebben met Solo overlegd wat fijn zou zijn voor de kinderen. We hebben namelijk voor het buitenspelen alleen gewone schommels maar er zijn maar 2 of 3 van de 10 kinderen die hier op kunnen zitten. Dus we willen graag een aangepaste schommel. Ook willen we graag een zandbak(je) om zo de sensomotorische motoriek te stimuleren. Ongeveer 1 keer in de week spelen we buiten met water voor wat verkoeling en meer ontspanning van de kinderen. Ze genieten hier enorm van, want meestal zitten ze tijdens het buitenspelen maar dan zien we ze met elkaar echt genieten! Om dit spelen uit te breiden willen we graag een soort watertafel maken. Naast wat speelmateriaal gaf Solo aan dat er nog wat zorgmateriaal nodig is. Bijvoorbeeld matrassen met een leren bekleding. Hij wil deze graag aanschaffen omdat de kinderen regelmatig in hun broek plassen tijdens het slapen om school (tijdens het middagdutje). Ook de veiligheid voor Adeleigh is een aandachtspunt zij ligt op een matras op de grond (omdat ze alleen kan liggen en niet zelfstandig kan zitten) dit is echt niet veilig dus een aanschaf van een buggy o.i.d. is noodzakelijk. Dit alles bij elkaar zijn wel belangrijke dingen voor de gehandicaptenopvang, maar wij moeten een keuze gaan maken wat we willen aanschaffen omdat we niet genoeg geld hebben voor al deze dingen en de stichting ook niet op dit moment. Nu heb ik van verschillende mensen al gehoord dat ze graag willen helpen of iets voor ons kunnen betekenen. Ik durfde niet zo goed te vragen om geld, maar als je wilt sponsoren is het geld echt van harte welkom. (de koers is voor ons nu voordelig, want elke euro wordt 5,6 keer zoveel Cedi. ;) ) Natuurlijk zijn wij niet verplicht om al deze dingen aan te schaffen en te kopen. Maar we zien hier de realiteit wanneer er geen voldoende materiaal is of geen speelgoed en ik vind dat best moeilijk om te zien. Zou je ons willen helpen om materiaal voor deze opvang aan te schaffen kunnen jullie je bijdrage overmaken naar: B.E. Walhout NL66RABO 0334031850. Bij voorbaat dank voor jullie giften. En ik hoop dat jullie het vertrouwen hebben dat ik het geld goed zal besteden voor de stichting!

Het is weer een heel verhaal geworden. Maar mijn typwater wordt altijd erg gestimuleerd wanneer ik begin met mijn verhaal. Ik zal ook weer even een fotoalbum aanmaken met allerlei foto’s.

Reacties

Reacties

Ilona

Lieve zus,

Heerlijk om weer een verhaal te lezen. We genieten er elke keer van!
Maar we kijken er ook naar uit dat je weer gezellig hier in de kamer zit te kletsen.
Hopelijk brengt dit jullie nog wat extra steun om het laatste zetje daar te kunnen geven voordat jullie weer vertrekken.

Veel liefs...

Pa

Wat een verhaal weer zeg.... Jij beleeft ook altijd iets hé!
En die zorgen.... dat kunnen we ons hier niet voorstellen.
We hopen dat je veel steuntjes in de rug krijgt om daar te helpen.

groetjes van mij

Annelies

Zin om je weer eens te zien?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!