berthinenaarghana.reismee.nl

Een typisch Ghanees dagje in afwachting voor de operatie van Isaac.

Het heeft even geduurd voordat ik een nieuwe blog online zette, maar eigenlijk gaat alles gewoon z’n gangetje. Nadat Emily vertrokken is, hebben we weinig meer ondernomen. We gaan iedere morgen gewoon naar ons werk tot ongeveer 1 uur, maar die dag indeling heb ik jullie al verteld.

Nu heb ik jullie al iets verteld over Isaac en zal daar vandaag meer over vertellen. We gaan iedere maandag met hem naar het ziekenhuis waar hij op dit moment gips krijgt. Om zo zijn voeten rechter te zetten. Alleen hebben we 3 weken terug ineens gehoord dat hij de week erop geopereerd kon worden. Dat was voor Solo, oma van Isaac en ons wel heel onverwachts. Dat dit nu ineens kon, kwam omdat er doctoren uit Europa zijn en die helpen bij de operatie. Tijdens de operatie willen ze zijn voeten openen en dan wat spalken plaatsen die de botten recht zetten. Ook aan de achterkant van zijn been willen ze de hiel openen om de spier lang genoeg te maken. Verder willen ze zijn heupen recht zetten zodat hij na de operatie kan gaan leren lopen.

De operatie was woensdag gepland dus en wij mochten mee naar Kumasi. Dat is een stad ongeveer 3 uur vanaf Sunyani (waar het ziekenhuis is) en Sunyani is een half uur hier vandaan. Dat betekende dus voor ons heel vroeg uit bed, want we moesten er wel een beetje op tijd zijn. Schrik niet we moesten namelijk om 4 uur in Sunyani zijn. Dit vond Solo iets te vroeg voor ons dus hij maakte er kwart over 4 van. Dat betekende dus om kwart voor 4 weg hier en dus kwart over 3 uit bed. Dat was dus heel vroeg deze dag! Toen we om kwart voor 4 in de taxi zaten gingen we Yaa (oma van Isaac) en Isaac ophalen. Toen we net het dorp uit waren, merkte Yaa dat ze wat vergeten waren dus weer terug. Opa stond klaar met een thermostonnetje.. Het bleek dus te gaan over wat rijstepap. Ze heeft een emmer met allerlei eten mee. Je neemt dus je eigen eten mee naar het ziekenhuis. We vervolgen onze reis en komen om half 5 aan bij het ziekenhuis. Daar komt dokter Charles naar ons toe. Hij verteld ons even dat ze pas om half 8 gaan rijden, want hij heeft nog een vergadering vanaf 6 uur… Grr! Dit is echt vreselijk. Arme Isaac die er helemaal niets van begrijpt wat er gebeurd en zeker niet zo midden in de nacht in een ziekenhuis zitten terwijl je niet ziek bent en nog heel moe bent. Er wordt ook niet veel tegen hem verteld en wij kunnen de taal niet dus kunnen hem helaas ook niet helpen. Hij wordt gelukkig in een behandel kamer op een kleed gelegd om zo toch nog even te gaan slapen. Dan komt de dokter naar ons terug en zegt heel leuk: Ik heb nog wel 2 bedden in een kamer dus dan kunnen jullie daar slapen. Nou we gaan maar even kijken wat voor bedden het zijn.. Ehm ja in Nederland noemen we het gewoon een behandelbank. Maar omdat we nog meer dan 2.5 uur moesten wachten zijn we er toch maar op gaan liggen. Slapen lukte niet echt maargoed. Om 6 uur waren we allebei redelijk stijf aan het worden dus zijn we maar een rondje gaan lopen buiten. Het verbaasde ons dat we om dit tijdstip al behoorlijk wat kinderen buiten lopen om naar school te gaan of bij de kraam van mama zijn. Heel bizar je weet wel dat de meeste kinderen hier vroeg uit bed gaan, maar zulke kleine kinderen te zien op straat op dit tijdstip was echt wel even confronterend. De meeste moeten dus ver lopen voor school, water gaan halen, helpen bij mama in de kraam, ver naar school en dus wachten op de schoolbus enz.. Gelukkig was de vergadering wel op tijd klaar dus half 8 gingen we echt rijden. In een busje van het ziekenhuis dus dat was wel fijn. Het was behoorlijk ver naar het ziekenhuis. Rond 12 uur kwamen we aan bij een ziekenhuis. De dokter ging vragen of alles in orde was. Nou we waren weer echt de enige blanke die er hier te bekennen waren. Dat konden we goed merken want er kwamen al verschillende doctoren en verpleegkundigen naar ons toe. Dokter Charles komt terug naar ons en stelt ons voor aan 2 broeders die voor Isaac gaan zorgen. Daarna moeten we wel weer naar de auto, want dit is niet het ziekenhuis waar hij geopereerd kan worden. Dit is alleen een ziekenhuis om te verblijven. Dus we gaan weer verder na wat zoeken komen we bij het andere ziekenhuis. Dokter Charles gaat weer even vragen of we op de goede plek zijn enzo. Inmiddels is het half 1 en zijn we zo al vanaf kwart over 3 aan het wachten, reizen, zitten en niks doen ;) Ik merk dat de Ghanezen hier beter in zijn dan ik. Dan na ongeveer een half uur kunnen we Isaac aanmelden. We vullen een formulier in samen met Yaa. Ze weet geen geboortedatum en heeft ook geen verzekeringspasje of iets mee dus kan het ook niet opzoeken. Ja wat zal ik hier van zeggen? Je weet dat je kleinzoon geopereerd wordt, maar neemt de belangrijke gegevens niet mee. Nadat we de overige gegevens hebben ingevuld kunnen we weer naar buiten en wachten. We nemen dan zelf even het initiatief om in een andere gebouw van het ziekenhuis te kijken. Het is een zaal voor kinderen en verder nog een zaal maar daar is niemand. Dokter Charles loopt hier en vraagt aan ons wat we gaan doen. Ehm wat bedoel je precies. Nou vandaag wordt Isaac niet meer geopereerd dus gaan jullie terug of wat doen jullie? Okee dan….. dit betekent dus dat wij vanaf kwart over 3 wakker zijn voor reizen, zitten, wachten en 1 formulier invullen??! Heel bizar dit. Typisch Ghanees dit ineens zijn de dokters uit Europa er ook nog niet en weet de dokter ook helemaal niet welke datum Isaac geopereerd wordt. Om 2 uur zitten wij dus in een busje terug naar Kumasi de stad. Dit was niet het fijne busje van het ziekenhuis maar een klein 15 personen busje die zo vol mogelijk wordt gestopt. In Kumasi worden we in een drukke straat eruit gezet en moeten we opzoek naar het busstation. We lopen door een hele drukke straat wat eigenlijk gewoon een markt is. We vragen af en toe maar aan security en politie of we goed lopen, want we hebben allebei echt geen idee waar we heen moeten. Op den duur komen er best veel (jonge) mannen naar ons toe en vragen waar we heen moeten. (dan weten we bijna zeker dat we bij een taxiplaats zijn want iedereen wil wel eens een blanke in de taxi hebben ;) en ze durven je echt niet zomaar te bevragen met zoveel tegelijk dus we weten wel dat dit taxichauffeurs zijn) We geven aan dat we naar Sunyani moeten en dan kunnen we tickets kopen voor de bus. We moeten wachten tot de bus vol zit. Vandaag duurt dit een uur want het is een grote bus. Op zich best een mooi en luxe bus voor Ghana. Om 5 uur vertrekken we richting Sunyani. Gelukkig hebben we allebei een vest of trui mee. De airco in de bus staat heel hard aan en zo wordt het dus heel koud in de bus. Het is voor de eerste keer dat ik mijn vest aan kan in Ghana en moet zeggen. Ik was er echt heel blij mee op dat moment. Als ze in Sunyani zijn, moeten we nog met de taxi naar Nsoatre. Gelukkig is de taxi best snel vol en zo kunnen we naar Nsoatre. Om kwart over 9 zijn we thuis.. Wat zijn we gaar zeg van deze dag. Het was eigenlijk een dag met zitten, zitten, zitten en wachten. We eten nog wat rijst en kip en dan gaan we maar douchen en slapen. De volgende keer als we mee moeten naar zoiets willen we toch wel even duidelijk weten hoe de dag eruit gaat zien.

Isaac en Yaa zijn nog 2 weken verbleven in het ziekenhuis in de hoop dat de operatie dan zou gebeuren. Helaas was dit niet het geval en kregen ze na 2 weken te horen dat de operatie niet door ging omdat het te ingewikkeld was voor de doctoren. Heftig voor Isaac en familie, maar ook heeft het weer heel wat kosten meegebracht voor de stichting. Isaac was vanmorgen weer voor het eerst op school. In Januari komt er een dokter uit Nederland naar het ziekenhuis in Sunyani. We hopen en bidden dat deze dokter en dokter Charles dan iets voor hem kunnen betekenen.

Ik zal proberen mijn volgende blog weer wat sneller te plaatsen.

Reacties

Reacties

tante Marjan Goud

Hoi Berthine,
Wat een verhaal zeg en wat zonde voor Isaac. Hopen dat hij snel door de juiste dokters wordt geholpen.Ik heb bewondering voor jullie hoor! In zo een andere cultuur toch je weg weten!

Veel succes verder hè!

Lieve groet uit Terneuzen

Jannie den Butter

Dankjewel voor je verhaal Bertine! wat maken de mensen veel mee.
Het is geweldig dat jullie nu deze mensen en kinderen helpen!
Zal niet altijd makkelijk zijn , heel veel sterkte verder voor dit werk.
Hartelijke groet uit Capelle a/d IJssel
Oma van Joanne

Pa

Wat een verhaal weer zeg.
Voor Isaac en zijn familie weer een behoorlijke teleurstelling.
Je kunt aan het schrijven van je verhalen merken dat je echt geniet van alles.
Echt iets voor jou!
Sterkte met alles hoor.
Groetjes van Pa

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!