Eindelijk weer een nieuw verhaal. Het heeft even geduurd voor jullie waarschijnlijk, maar de tijd gaat hier zo hard en er is zoveel te doen dat ik er eigenlijk helemaal geen tijd heb gehad om mijn verhaal te maken. Ik zal jullie in dit verhaal iets meer proberen te vertellen over mijn werk hier. Ik werk vooral in de gehandicaptenopvang. In deze opvang zaten 8 kinderen, maar sinds ik er ben zijn er 2 kinderen bijgekomen. We hebben Izaac een jongen van 10 erg spastisch en kan niet lopen en bijna niet praten, Blessing een meisje van 8 jaar kan niet praten en verder weten we weinig, Christian een jongen van 8 jaar zegt maar een paar woorden, Elisabeth een meisje van 7 jaar met syndroom van Down, Felix een jongen van 7 hij is erg druk rent vooral veel rond en is eigenlijk heel moeilijk rustig te krijgen hoe we hem iets kunnen leren is voor ons ook echt nog een vraag. Wanneer wij met hem willen werken en hem dus op een stoel willen zetten dan probeert hij je te bijten, knijpen of slaan. Adjahjow (dit is hoe je het zegt maar geen idee hoe je het schrijft) hij heeft een gezond verstand maar kan zijn gewrichten niet bewegen dus zijn armen en benen en voeten blijven gewoon recht daarom kan hij niet schrijven en zit daarom dus bij ons. Beide ouders zijn doof dus het valt voor het hem echt niet mee om hier te leven. Hij is ongeveer 5 jaar. Ananee een jongen van 4, Prince een jongen van 3 of 4 met syndroom van Down, Sharida een meisje van 4 met syndroom van Down, Adeleigh een meisje van 3 is erg laag ontwikkeld rond een paar maanden. Ze ligt onder een babygym maar kan eigenlijk alleen maar liggen. Dit was even wat achtergrond informatie over de kinderen.

Op maandag gaan we dus naar het ziekenhuis met 2 kinderen van de gehandicapten opvang. De andere dagen zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. Elke morgen beginnen wij om half 9 met werken in de gehandicaptenopvang. De kinderen kunnen al vanaf 6 uur/half 7 gebracht worden maar de eerste zijn er rond 7 uur. Ze spelen dan wat of wachten totdat ze hun eten krijgen. Het eten wordt hier op het terrein klaar gemaakt. Dat gebeurd niet in een prachtige keuken maar gewoon lekker op een vuurtje in van die mega grote pannen/schalen. De kinderen krijgen maispap of rijstpap. Als wij aankomen zijn ze meestal net klaar met eten of zijn nog bezig of ze moeten nog beginnen. Dat ligt een beetje de kokkinnen wanneer hun klaar zijn met koken of aan ons wanneer wij aankomen.. ;) (wij raken zelf ook een beetje gewend aan het Ghanese tempo dus af en toe zijn wij ook iets later dan half 9) We hebben elke dag hetzelfde programma wat wij draaien. Tot half 11 spelen wij binnen. We hebben wat autootjes en blokken waar ze mee kunnen spelen en 1 pop. Het meeste van dit hebben de kinderen van mijn school aan mij gegeven zodat ik het mee kon nemen naar Ghana. Daar zijn we erg blij mee want nu hebben we iets meer speelgoed. Verder hebben we nog een klein beetje ontwikkelingsmateriaal van vorig jaar en ook hebben Joanne en ik geprobeerd nog wat mee te nemen maar het is eigenlijk nog te weinig. Het spelen en ontwikkelen van kinderen is hier sowieso heel anders in Ghana dan in Nederland. Daarom is het helemaal moeilijk om te onderzoeken of te ontdekken hoe het gaat bij de handicapte kinderen.

Laat ik even een leuk voorbeeld noemen. We kennen allemaal wel van die huisjes waar je vormen in moet stoppen. Toen we het materiaal voor het eerst meenamen waren het niet de kinderen die er mee gingen spelen en werken maar dat waren de begeleiders. We hebben Ernestina zij is rond de 50 jaar oud en die wilde het wel eens ontdekken. Het grappige is dat wij dan niet naar de vormen gaat kijken maar dat ze dan gewoon ieder vormpje in de gaten probeert te stoppen. Wij kijken dan is het een rondje of een vierkant ofzo maar nee net zo lang duwen en proberen tot het vast zit of totdat het echt niet lukt… Ja dit is nog maar 1 voorbeeld. De meeste van ons kennen vast wel de autootjes die je naar achteren kan trekken en dan loslaat zodat ze vanzelf gaan rijden. Nou die hebben de kinderen meegegeven voor Ghana en die gingen we dus introduceren. Ja de kinderen vonden het helemaal geweldig het leuke was dan ook dat Elisabeth een meisje van 8 met syndroom van Down het eerder door had dan alle begeleiders. Daarna wilde Ernestina het dus ook leren. Daar gingen we dus. Joanne tegenover haar en ik naast haar. Joanne deed het heel vaak voor zodat de auto dus naar haar reed en vervolgens moest zij hem dus terug rijden. Maar wat gebeurde er: zij geeft hem dus elke keer gewoon een duw zodat hij maar een klein stukje reed. Na ongeveer 10 keer heb ik haar hand gepakt en dan samen gedaan. Vervolgens verteld wanneer we de auto achteruit getrokken hadden dat ze alleen haar hand moest optillen en niet alsnog een duw geven.. Nou na 5 keer samen doen lukte het haar hoor J Zo zie je maar weer niet alleen de kinderen ontwikkelen hier ook de begeleiders.

Na het binnen spelen/ontwikkelen gaan we naar buiten. Wij hebben als gehandicapten opvang onze eigen speelruimte buiten. Daar staat een hele steile ijzeren glijbaan die heel warm wordt door de zon. Gelukkig hebben we nog schommels en een plastic glijbaan. Na het buitenspelen gaan we werken. Dit is meestal maar kort want de aandacht daarvoor is heel snel weg zowel bij de kinderen als bij de begeleiders. Het is hier best normaal dat wanneer je moe bent dat je dan even ligt te knikkebollen tijdens je werk. Of wanneer je telefoon gaat je heel hard rent voordat je te laat bent en dus even gaat bellen. Of wanneer je bedenkt dat je je eten voor vanavond nog niet in huis hebt dat je dat dan gewoon even gaat halen op de markt. Dit was even een uitstapje maar misschien wel handig of leuk om te weten. Wat we voor werk kunnen doen is. Werken met vingerverf, vetkrijtjes, kleuren of ontdekken/werken met scheerschuim (als de Ghanese spuitbus het toelaat ;) ) De kinderen zijn echt niet gewend om te werken dus het vraagt echt wel veel aandacht en begeleiding. We proberen te werken aan grove en kleine motoriek tijdens het werken. Maar echt gerichte doelen is lastig.
Na of tijdens het werken horen we een bel gaan. Nee mensen dit is geen elektrische maar gewoon een bel die met de hand gekinkeld wordt. Dan is het voor de kinderen van de daycare tijd om naar binnen te gaan en wachten op de volgende bel tot hun naar de eetzaal mogen. De bel betekent voor ons tijd om te gaan eten. Het eten wordt verdeeld voor de kinderen en dan zeggen we met z’n allen het gebed O Lord bless our food in Jesus name Amen op en dan is het tijd om te gaan beginnen. We eten iedere week dezelfde gerechten. Er is gewoon een weekmenu gemaakt. Maandag; rijst met tomaten saus dinsdag; banku (soort deegbal gemaakt van mais en cassave) en dan eten ze dat met een soort soep woensdag; yam (een soort aardappel) met leaves (bladeren die je kunt eten) donderdag; banku met soep en dan vrijdag; joloff rice (rijst met door tomaten saus gemengd en dan wat vis erdoor) Banku kunnen de meeste kinderen zelf eten want dat eet je met je handen, maar rijst is lastig. Dus de meeste kinderen moeten we helpen met eten geven. Vooral Adeleigh heeft hulp nodig want bijna niet en kan ook niet gewoon eten dus zij krijgt iedere dag pap. De maispap of de rijstpap ligt er net aan wat ze in de morgen gegeten hebben. Na het eten is het tijd om te gaan slapen voor de kinderen. We hebben wat slaapmatjes liggen en als ze moe zijn kunnen ze gaan slapen. Degene die niet moe zijn lopen wat rond en vermaken zichzelf totdat het rond 2 uur is. Dan worden de kinderen opgehaald of gaan alleen naar huis. Na het eten is het voor ons (Joanne en mij) tijd om te gaan afwassen. Wij helpen de kokkinnen/schoonmakers met de afwas van alle bordjes en de kookspullen. We doen elke dag een afwas van zo rond de 250 bordjes. Juliana (de hoofdkokkin) spoelt de borden voor dit gaat ons net iets te ver.. Daarna wassen wij ze af. Dit gebeurd allemaal gewoon in grote metalen schalen op de grond. Wij zitten dan op kleine houten krukjes echt heerlijk Ghanees allemaal. Het wat is dan meestal koud en hebben een stuk stoffen gaas als spons. Als wij de borden hebben afgewassen doen we ze in de schaal naast ons met alleen water en dan gaat het soap er dus af en dan kunnen we ze opstapelen op soort. Als alles klaar is brengen we het naar de keuken en eetzaal en dan zit onze werkmorgen/dag erop.

Ik denk dat mijn volgende verhaal heel snel volgt want ik heb zoveel meegemaakt deze week dat is misschien voor jullie ook wel leuk om te zien en te lezen. Ook zal ik weer wat foto's plaatsen zodat jullie een indruk hebben van het terrein, werkplek, keuken en kinderen.