berthinenaarghana.reismee.nl

De zwarte zaterdag

Ja ik dacht de volgende blog zal ik jullie iets meer vertellen over wat ik hier allemaal doe. Maar we werden uitgenodigd om mee te gaan naar een aankondiging dat de chief overleden is. Wie of wat is nu een chief? Dat zal ik jullie even uitleggen; ieder dorp hier heeft een chief en soms 2. Dat is een koning van het dorp. Wij denken dat het een beetje lijkt op een burgemeester maar wat zijn taken zijn dat kan ik jullie niet uitleggen. Wel weet ik dat ze een groot paleis hebben en veel aanzien. Iedereen wist eigenlijk al wel dat hij overleden was, maar dan moet nog de officiële aankondiging komen. Dat was dus zaterdag. De kinderen van het weeshuis zijn erg bang en verbieden ons dan ook te gaan naar deze gebeurtenis. Ze zijn erg bang dat wij worden vermoord worden. Als kind krijg je hier namelijk een verhaal te horen waar je bang van zou worden. Als er een chief overleden is willen ze geen pottenkijkers bij het paleis en ook niet bij de aankondiging. Er zijn dus mensen verkleed met een masker over hun hoofd en een pruik en een geweer mee of op hun hoofd ook lopen ze met zwaarden. Deze mensen lopen vanaf 7 uur door je dorp heen om 5 mensen te zoeken die ze kunnen vermoorden. 2 mensen voor de armen van de chief, 2 voor de benen van de chief en 1 voor het hart van de chief. Je weet nooit wie er vermoord kan worden dus je moet zorgen dat je dan niet meer buiten loopt. Het klopt inderdaad dat deze gemaskerde mannen ook bij de aankondiging zijn, maar dat is voor het aanzien van de chief en voor de traditie. Dit verhaal weerhoud de kinderen er wel van om er te gaan kijken. Wat het echte verhaal is krijg je alleen te weten wanneer je word uitgenodigd om te komen naar de aankondiging. Vroeger gebeurde het namelijk wel dat er mensen vermoord werden voordat de chief begraven werd, maar nu niet meer. Wij waren ook genodigd en dus gingen we daar heen. Samen met Juliet die werkt in het weeshuis. Solo (de directeur van de stichting) was ook uitgenodigd alleen hij houd helemaal niet van al deze dingen, maar omdat hij door meerdere mensen gevraagd was is hij wel gegaan om te helpen. Wij onze zwarte jurk aan en daar gaan we dan. Daar aangekomen zien we allemaal politie, brandweer, ambulance en security. Juliet gaf aan dat het echt niet gevaarlijk is maar dat dit ter voorkoming is. Dan komen er ineens een groepje jonge mannen naar ons toe. Ze willen ons heel graag helpen en ons uitnodigen voor een rondleiding. Juliet praat helaas twi (de taal van hier) met hun dus we kunnen het niet volgen. Ze zegt dan ja ze willen graag jullie vriend worden. Nee helaas wij zijn hier niet om een echtgenoot te zoeken… Helaas voor hun. Er wordt nog even aan onze arm gevoeld want ja hoe voelt zo een blanke huid nu eigenlijk. Blanke mensen hebben heel veel betekent voor Nsoatre en omgeving dus wij staan hoog in de vaandel bij al deze mensen. Wij worden uitgenodigd om dan ook alle mensen te gaan groeten. Dat betekent een ronde lopen en dan alle mensen op de voorste rij een hand geven. De mensen die op de voorste rij zitten zijn vaak chiefs en familie daarvan. De rijen daarachter is aanhang wat hij heeft meegenomen. Daar gingen we dan onze ronde doen. We hebben heel veel handen geschud deze dag. Daarna konden we gaan zitten en luisteren naar de muziek en kijken naar alle andere chiefs die aankwamen en ook de handen gingen schudden. Elke chief had een dienstknecht die een soort grote parasol boven hem hield. Vervolgens kwamen inderdaad de gemaskerde mannen aan met de andere chief van Nsoatre. Ik moet eerlijk zeggen ik snap wel dat je hier als kind bang van kan worden want als je het echte verhaal niet kent zien ze er vreselijk uit. Toen het tijd was kwam de echtgenote van de chief aan. De geschiedenis van de chief werd verteld en vervolgens is het de traditie dat ze dan een bok gaan slachten. Nou dat hebben we ook allemaal gezien en dat was niet heel fris. Vervolgens moet de echtgenote van de chief gaan staan in het bloed van de bok en dan begint het rouwklagen. De microfoon wordt gehouden in het midden en dan komen er verschillende vrouwen uit het publiek die kunnen/moeten huilen en dan is dan het einde van de traditie. Als je weg gaat kun je ook nog alle mensen een hand geven en ze delen ook nog flesje drinken uit. Waar ze dan tenslotte veel ruzie over maken want stel je voor dat je niet het juiste flesje krijgt. Ja het was een hele bijzondere dag. Weinig echt verdriet gezien maar vooral veel traditie dingen. Het is ook heel apart dat jij als onbekende weet hoe het verhaal echt zit en hier jongeren van 19 zijn die je ook nog waarschuwen om niet weg te gaan in het donker en dus ook nog in het verhaal geloven. Nu lijkt het net of dit maar een uurtje was maar wij hebben daar ongeveer 3 uur gezeten en wij waren 1 van de eerste die weg gingen. We hebben nog heel veel muziek en rouwklagen gehoord. Tot een uur of 7 ’s avonds en het begon al om 9 uur in de morgen.. en dat betekende ook geen stroom voor ons deze dag, want dat hadden ze bij de aankondiging nodig L

Psst.. ik probeer de foto’s en evt. een filmpje ook op mijn blog te zetten zodat jullie iets meer idee hebben bij dit verhaal.

Reacties

Reacties

mams

Wat een belevenis.

Pa

Zo dan heb je weer heel wat beleefd zeg. Echt iets voor jou om zoiets bij te wonen en mee te maken hé?

Sjaar

Aaah bibbers man! Wel bijzonder maar respect dat je dat hebt gedaan!?

Christine

Indrukwekkende belevenis zeg! Mooi om met jou mee te lezen. Een goede tijd in Ghana!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!