Heb je even de tijd want mij reis verhaal is best wel lang geworden…

Daar gaan we dan woensdagmorgen 10 over 7 zitten we in de auto om naar Schiphol te gaan. Het besef dat ik nu 3 maanden niet in Waarde kom is er absoluut nog niet. Ik weet namelijk ook niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen om 3 maanden geen bekenden tegen te komen. Op Schiphol aangekomen is het al gelijk tijd om te gaan inchecken dus snel naar de goede incheckbalie maar voordat we daar zijn zien we Marjolein en Sharida nog even. Zij gaan voor een dagje naar Londen. Ook zij hebben haast dus snel afscheid nemen van hun en dan is het voor hun tijd om te gaan boarden. Ik kan inchecken en mijn bagage droppen waar ik erg blij mee ben want 2 koffers en een overvolle rugtas is best veel om mee te slepen. Nu zullen jullie misschien denken sow 2 koffers maar er zit er 1 vol met speelgoed voor het de stichting en met kleren voor de kinderen hier in Ghana. Helaas is het ook voor mij gelijk tijd om te gaan boarden dus echt tijd voor een laatste kopje thee is er helaas niet bij. Dus dat betekent afscheid nemen van mijn zussen en neefje en dan alleen verder. Het is toch wel even moeilijk om dan ineens alleen de wereld in te trekken, maar de gedachte dat ik in Ghana niet alleen ben is wel fijn. Al denkend loop ik door Schiphol want ik moet helemaal naar de laatste gate. Als ik er bijna ben zie ik ineens 2 bekenden J Sharida en Marjolein zitten daar op de grond te wachten op hun vliegtuig want die heeft vertraging. Dus dat ik nog wel even gezellig want mijn gate is naast die van hun en die is nog niet open. Al snel moeten de meiden weer gaan maar dan is ook mijn gate open dus kan ik gaan instappen. Nu gaan we dan echt vertrekken. Ik merk dat ik behoorlijk moe ben dus ik slaap al snel en dan wordt ik wakker omdat we gaan landen. Van deze vlucht heb ik dus weinig mee gekregen. Dan sta je ineens in Londen. Hier moet ik overstappen naar mijn volgende vlucht naar Accra (hoofdstad van Ghana). Met de bus moet ik naar een andere vertrekhal en dan is het wachten tot ik weet naar welke gate ik moet. Er zitten hier heeeeel veel mensen te wachten. Allerlei talen, mensen, geuren om mij heen. Dan moet ik ineens gaan opschieten want zie op het bord dat ik al moet boarden dus snel naar gate 1 en daar zie ik alleen maar Ghanezen zitten dus ik weet gelijk zeker dat ik bij de goede gate sta. We moeten dan groep voor groep instappen dat snap ik pas wanneer ik in het vliegtuig kom want dan zie ik hoe mega groot het vliegtuig is. En heel serieus ik denk dat ik de blanke mensen hier op 2 handen kan tellen dus ik kon gelijk in de stemming komen ;) Ik heb ons gezin en een paar vrienden een afscheidsboek gekregen voor mijn vertrek waar ik op dat moment erg blij mee ben, want ineens valt het over me heen dat ik hier echt alleen ben als Nederlander. Dus heerlijk het boek zitten lezen met allerlei lieve groetjes, gedichtjes, puzzels, foto’s en andere leuke dingen. Ondertussen wordt er goed voor ons gezorgd met drinken en zoutjes. Dan merk ik dat ik de laatste dagen weinig slaap het gehad dus val ik weer voor een uurtje in slaap. Dan word ik wakker omdat er iemand tegen mijn benen rijd met een drinkkar. Ja mijn benen liggen in het gangpad want de man (Ghanees) naast me neemt behoorlijk wat ruimte in waardoor ik niet veel stoel meer over hou ;) Dat nemen we maar even voor lief deze 6,5 uur. Het is tijd voor onze maaltijd. Om in de Ghanese stemming te blijven krijgen we rijst met kip, een kip-curry salade en een Kaiser broodje en wat drinken erbij. Na het eten begint het al donker te worden buiten dus ook de lichten in het vliegtuig gaan uit. Voor mij dan tijd om even een film te kijken. Na 6,5 uur zijn we dan eindelijk in Accra. Inmiddels heb ik wat contact gehad met mijn buurman en die vrouw ernaast omdat ik wat gegevens in moest vullen maar ik niet alles begreep dus had wat hulp nodig. Zij vinden mij als blanke wel interessant dus blijven tegen me praten. Nou opzich wel fijn want daardoor kan ik met de vrouw meelopen naar het vliegveld waar zij me wil helpen. Wow ik loop het vliegtuig uit en het lijkt wel of de medewerker van het vliegveld mijn gedachten kan lezen, want hij zegt gelijk; Yes a new airport. Dit ziet er heel wat mooier uit dan vorig jaar (toen was ik ook naar Ghana maar toen voor een week). We moeten door de eerste controle een foto en de infraroodscaning. Door naar de douane hier moeten we best wel even voor in de rij staan. Mevrouw staat nog steeds naast mij en ze zucht behoorlijk vaak. Ja ze heeft het heel zwaar vind ze zelf, want ze heeft een zware tas en een handtasje en dan nog een plastic zak en ze vindt denk ik dat ik weinig heb dus ze geeft even de plastic zak aan mij. Ze pakt even wat uit haar hand tas en dan zet ze haar zware tas neer. Nou na 5 minuten vind ik wel dat ze hem zelf weer kan dragen hier dacht zij kennelijk anders over maar gelukkig krijg ik al snel weer een lach van haar. Na de douane kan ik me bagage ophalen en dan zijn we al een heel eind want dan moet ik alleen nog met de taxi en bus en dan ben ik op mijn bestemming. Het klinkt best gezellig hier want er staat een Ghanees liedjes te zingen over welcome in Ghana en er is net een hele groep Nederlanders aan gekomen (deze zaten zeker niet bij mij in het vliegtuig) dus om hun in de stemming te brengen wordt het extra gezellig gemaakt. Na een tijdje heb ik mijn bagage en kan in naar buiten waar Solo (directeur van de stichting) op mij staat de wachten. Helaas nog een bagage controle maar daarna kan ik naar buiten lopen. Yes ook dit is veranderd bij het vorige vliegveld kwamen er allerlei Ghanezen op je af gestormd om je spullen te tillen en geld te verdienen aan jouw komst. Nu staan er 3 beveiligers die je vragen waar je heen moet je verder te wijzen waar je heen moet. Terwijl ik met de beveiliger praat zie ik een heel blij iemand aan komen lopen. Ja daar is Solo hij is ook erg blij dat ik eindelijk ben. Op dit moment weet ik ook ineens weer waar ik alles voor doe. Heerlijk die Ghanese sferen. Samen gaan we opzoek naar een taxi die ons brengt naar de bussen. Ja daar is nog niets veranderd. Iedereen komt op de taxi afgestormd want misschien kunnen we wel wat geld verdienen met het verslepen van mijn koffers bijv. Gelukkig heb ik Solo want die maakt ze wel duidelijk dat ze van mijn spullen af moeten blijven. De bus is vol wanneer wij een ticket hebben gekocht dus we vertrekken gelijk. Heerlijk want het is inmiddels al half 10 in Ghana dat is half 12 Nederlandse tijd. Nee we kunnen niet de snelweg op want dat kennen ze hier niet in Ghana dus we rijden door alle dorpjes om zo naar Nsoatre te gaan. Ik val af en toe wat in slaap maar echt goed slapen lukt niet, want ieder dorp heeft hier wel politiecontrole dus dat betekent heel vaak stoppen ook al word je niet altijd gecontroleerd. En ook heel veel hobbels en gaten in de weg dus je begrijpt het misschien al echt lekker liggen lukt niet… Maargoed het is allemaal voor een goed doel. Na bijna 8 uur begint het buiten alweer licht te worden want het is inmiddels half 6 hier en we zijn in Sunyani dat is een stad dichtbij Nsoatre hier moeten we overstappen naar een taxi en die brengt ons naar het weeshuis. Hier aangekomen mag ik gelijk naar mijn verblijf als blanke hoef je hier eigenlijk nooit je bagage te tillen dat wordt allemaal voor je gedaan. Dus tijd om Joanne hier te ontmoeten en dan een poosje me bed in te duiken…